sevgiyi kaybetmek

kazanmak çok zordur sevgiyi, emek ve yürek ister, bazı şeyleri alttan almayı ve gözardı etmeyi, kusurlarıyla ve olduğu gibi kabullenmeyi ister, ancak bir kere kazanılırsa...

iki taraf için de dünya güzelleşir, hayata daha bir sıkı bağlanırlar, hem kendileri hem sevdikleri için bağlanır insan, o sevgi sadece sevilen de kalmaz, yolda yürürken yanından geçen insanlara sıçrar, çiçeklere ve böceklere sıçrar.

velhâsıl, dünyaya baktığı pencere değişir insanın, demir parmaklıkları olan ve çıkmaz bir sokağa bakan pencereden çiçekli ve deniz manzaralı bir pencereye geçer, baktıkça bakası gelir.

ancak kaybetmesi çok kolaydır sevgiyi, karşılık görmezse kuruyup yavaş yavaş solmaya başlar, susuz kaldığı için sahibine azap verir, en kısa sürede kesip atılması gereklidir o çiçeğin, kesilip atılır atılmasına da, ya sahibine ne olur?

her şey geçtikten sonra bile asla eski penceresine dönemez, o parmaklıklı ve çıkmaza bakan pencere daha da küçülür, insanın içindeki hayat eşini bulma umuduyla birlikte, bir parça daha kaybeder insan ruhundan.

çağımızın en büyük zehiridir sevgi, panzehiri içinde olan bir hastalıktır, bunca insan sevilmeyi istiyorsa neden sevilmez insan? hep mi yanlış insanlar olur? her şey mükemmel giderken nasıl bitebilir o sevgi? nasıl bitirebilir bir insanı? bitiriyormuş işte, ruhumdan bir parçayla birlikte bitti ve gitti işte.

elbet bir gün bizim de yollarımız çiçekler ile kaplanacak, olur da kaplanmazsa öte dünyaya kalacak mutluluğumuz, olsun, alışınca hafifliyor en azından.

tam bulmuşken kaybetmek daha da fena halidir. şunlar yaşanır:

1- atarlı giderli şarkılar dinlenmeye başlanır, arabesk genel tercihtir
2- nefes alıp vermek bile çok yoruculaşır
3-bir şeye karşı (hobi, iş, dersler) kendisini daha fazla vermeye başlar veya tamamen kopar