sevilenin yokluğundan dolayı pencerenin daha büyük görünmesi

bir şarkıda geçen cümleye alejandro zambra’nın getirdiği yorumdur.

serbest kürsü (kitap) isimli çok şey anlatan kitabında alejandro zambra roberto carlos isimli bir şarkıcının vasat bir şarkısından bahseder. şarkının ismi el gato que esta triste y azul’dur, yani mahsun ve mavi kedi.

şarkının alejandro zambra’nın alıntıladığı kısım şöyle:

sen gittin gideli
nedendir bilmem ama
pencere
büyüdükçe büyüdü
senin sevgin olmadan

alejandro zambra, bu şarkı sözlerini dinledikten sonra sevilen kişinin yokluğundan dolayı daha büyük görünmesini uzun uzun düşünür. yazarın bu düşüncelerini yazdığı denemeyi okurken ben de bunu derinden düşündüm.

daha önce pencereden bakmak başlığında bu konuda okuduklarımdan sonra hissettiklerimi her zamanki gibi uzun uzun yazmıştım. ama bu sefer pencereden bakmak kavramına daha farklı bir şekilde yaklaştım. sevdiğiniz insan yanınızda değilse pencere git gide büyür. bunu şu an hissediyorum.

bence imkansız bir geçiştir pencere. dışarı ile içeri arasında kalmıştır. arafta kalmış bir araf gibidir. bir de sevdiğiniz insan içeride değilse ve hatta dışarıda nereden olduğu da belli değilse ya da olduğu yer size şiddetli rüzgarlar kadar uzaksa o zaman pencere bir dudağı yerde bir dudağı gökte olan masal devlerine dönüşüyor.

dışarı çıkmayacağını hissediyor insan ama pencere büyüdükçe insanın en büyük laneti olan umudu getiriyor peşi sıra. umutlandıkça büyüyor pencere. nerdeyse evin ta kendisi oluyor.

sevdiğiniz insan evde değilse pencere dışarı bakıp hiçbir şey göremediğiniz devasa bir fanusa dönüşüyor.