sıradan olmanın anormal olması

uzun zamandır beni fıttırtan durum. insanların hayata tutunmak için en azından bir yönleriyle farklı olmalarından başka seçenekleri kalmadı. bazı kavramların çöküşü çok hızlı oldu. asla bir muhafazakar değilim, bazı tabular veya kavramlar iyi ki yerle bir oluyor günümüzde. sanırım biraz fazla ani oldu çünkü insanlar ne için yaşayacağını bulamayıp bir şekilde farklı olmaya çalışıyor gibi geliyor bana. dümdüz birisine cidden hasret kaldım.

sıradan olmak en büyük sıradan olmamak artık.

hayatı amaçsızca yaşayan insanlar için öyle olabilir lakin idealleri olan insanlar hiçbir zaman sıradan değildir.

anormal olmak normalleşince , sıradan olmak anormalleşti.

sıradan insan tabi ki yoktur. herkes birbirine çok fazla benzerken aslında insanın derinlerine inince hiç de öyle olmadığını görürüz. yüzyıllardır acılar aynı, sorunlar aynı ama insanların verdikleri tepkilerin ölçüsü ve hangi yollarla verdiklerinin kombinasyonları farklı.

hepimiz benzer sorunları yaşamamıza rağmen anlaşılmadığımızı düşünürüz. ama o sorunu ne ilk yaşayan biziz ne de son yaşayan. hepimiz aynı acıyı yaşasak bile onun bize kazandırdıkları ve hayatımıza etkileri farklıdır. bu farklar da bizi ayrıştırır. buradan da yola çıkarak aynıyız ama bir o kadar da farklıyız. bu yüzden tamamen sıradan bir insan olması bence imkansız. iki insanın tamamen birbirinin aynısı olamayacağını düşünenlerden birisi olduğum için "sıradan" tanımınında yapılamayacağını düşünüyorum.