size zarar veren nefret ettiğiniz huylarınız

çabuk celallenip birinin kalbini çok rahat kırabiliyorum. ardından kalbini kırdığım kişiyi oturup düşünüyorum, üzülüyorum. ilginç bir durum tabi..

burda paylaşmak istemediğim huyumdur. bilin istedim sadece.

öfkem tamam, tersliğim tamam, nemrutluğum tamam, sinir bozuculuğum tamam, duvarlarım tamam, katılığım tamam, beceriksizliğim bile tamam, aptallığım yahu o bile tamam...

ben iyi bir insan olmaktan nefret ediyorum, insanlara değer vermekten, vicdan sahibi olmaktan, biriyle sorunum olduğunda geceleri yatamamaktan, kendime uykuyu haram edecek bir meseleyi sürekli bulmaktan, dert etmekten ve bütün tepkilerimi kahkaha atarak vermekten... beton gibiyim; ne kadar nem alsam, yaş alsam, çürüsem, ayaktayım... sağlam duruyorum, çok sağlam görünüyorum, gücümden korkarlar. hep haklıyım, benle tartışmaya girmezler. yarışmaya girmezler, yarışa kalmaz çünkü veririm. kazanacak olsam dahi önemi yok benim için, kaybetmeyi varın siz hesap edin; umrumda bile olmaz dövüşmem. ama bi döverim, tertemiz, ananızdan doğduğunuz güne dönersiniz.

sonra gece eve dönünce sizi düşünürüm, size dair ayrıntıları. hatalarınızı, yanlışlarınızı ve sebeplerini... sizin için başka alternatifler olsaydı ne olacağını düşünürüm. var olan iyi yanlarınıza da şöyle bir bakarım ve ben herkeste iyi bir yan bulurum, mutlaka bulurum.

bazen çok özel biri olduğumu düşünürüm, benden sadece bir tane var ve bunun sırrına kimse eremiyor, resmen evrenin hiçbir zaman haberinin olmayacağı, sınırlı süre aranızda bulunacak görünmez bir mücevher gibi... sonra ayılıyorum, çiğ köfteyi ekmekle yiyen müstesna insan mı olur?

velhasılı nefretim sizin kötülüğünüzden ileridir. hayatta kimse size hiç iyi davranmamış gibisiniz. kirlenmiş hissettiriyorsunuz bana

fazla düşünmek (bkz: overthinking) kafada olmayan olaylar kurmak, çabuk sinirlenmek.

inat. bazen o kadar boş şeylere inat ediyorum ki çok yoruyor beni ama yapmaktan vazgeçiyor muyum maalesef geçemiyorum.

kesinlikle üzüldüğüm, rahatsız olduğum şeyleri içime atıp biriktirmek. sonrasında duygusal patlamalarla hem kendime hem de diğer yakınlarıma manevi olarak zarar veriyorum. şükür ki artık baya nadir oluyor.

kimseye asla gerçekten değer veremiyorum. herkes benim için tüketmelik, sömürmelik. istediğim ilgiyi her zaman alırım, sonrası ise yalan. arkadaş dediğin zamanını geçirmek için vardır, yerine imza attırmak için. bir tane dostum var, o da bir süredir uzakta yaşıyor. ailem ve onun dışında kimse için kılımı kıpırdatmam. ağzımdan çıkan her şey yalan. hiç hoşlanmıyorum kendimden. ikiyüzlü, sahtekâr, riyakâr, vefasızın tekiyim. kerizlerim de benim ganimetim.

ek: bencilim, kindarım, hep bana hep bana derim*, ciddiyete gelemem, düşününce rahatsızım. uzak durun benden.

ek 2: unutmuşum. duygusal hiç değilim. çıkarım olmasa hiçbir şey yapmam. düşünceli değilim. insanları çok sevmem. herkesi kendim gibi görüyorum. yaşlı sevmem, çocuk sevmem. tek tahammülüm hasta insanlar için. sadece onlara gerçek merhamet duyarım.

belli başlı hıylarım , bu düzen içerisinde çok masum düşünmem ve zor durumda kalanlara bir şekilde acıma hissimdir. aslında tam tersi birisi olsam çok revaçta birisi olacağım ama bu dünyalık olmadığım için ses etmiyorum. umarım diğer insanlar gibi aptal aptal işlere bulaşmadan bu simülasyonu tamamlar ve giderim.

hırsım. ya biri alsın şu lanet hissi benden.

çok üşengeç bir insanım.
tek başıma bir şey yapmak gelmiyor içimden.
trendyol satış işine girmek istiyorum mesela o kadar video izliyorum bununla ilgili ama büyük ihtimalle yapamam.
hiç hırsım yok galiba benim hayatta ya.

hastalık seviyesinde üşengeçlik. benim hayata karşı %30 daha fazla hevesim ve gücüm olsa dünyayı fethedermişim.

umursamıyorum, hissedemiyorum...
ne bileyim şerefsizin tekiyim herhalde. insanların kafa yorduğu şeyler abartı geliyor. eskiden böyle değildim ama.
artık gülüp geçiyorum.
neyse mizah seviyem yükseldi ama iyi yanı bu olabilir.

düşüncelerimin bana zarar verdiğini hatta bu düşüncelerden nasıl kurtulmam gerektiğini bilmeme rağmen asla gerçekleştirememem.

bana kötülük yapan insan en küçük iyi bı söz söylediği anda yumusamam ya da başına bı şey gelince üzülmem ve her şeyi asiri kafama takarak kafayı siyirmam

(bkz: hiçbir şeyi uğraşmaya değer görememek)

zamanında çok itaatkar bir evlat olmam. şimdi kendi kararlarımı almaya çalıştığım zaman ‘yeni ergenliğe girmiş’ olarak tanımlanıyorum.

çok çabuk samimi oluyorum.
insan seviyorum.
1 gün önce tanıştığım insanla ertesi gün sarmaş dolaş olabiliyorum.

çok zararını gördüm.

bir üstteki yazarla benzer sorunu paylaşıyoruz. ben sarmaş dolaş olmasam da yine de insanlara bana laubali yaklaşmalarına sebep olacak samimiyeti gösterebiliyorum çoğu zaman.

her şeyde ilk sorumlu, suçlu olarak kendimi yargılamam. insan kendi düşüncelerini analiz ederken dahi tam manasıyla 'esas sebebi' bulamıyor ne yazık ki. bu bulamama hali, yargı sonrası kendimi suçlu olarak görmeme sebep oluyor. olayların gidişatı sonucu hasar alan benim minik kalbim olsa bile, suçlu olarak hep ilk kendimi görüyorum.
başkasını suçla, nefret et sonra unut işte! neden işleri böyle yokuşa sürüyorum hiç anlayamıyorum.

ben başlı başına kendime sıkıntıyım ki
hangi birini sayıyım