sofra adabı

bir (bkz: metin eloğlu) şiiridir.

keşkek şu kazanda kaynar, benim bildiğim;
şu güveçte helmelenir fasulya.
kuzu şu kadar ateşte çevrilir;
tuzlama şu tabağa konur ille..
yumurta şu sahana kırılır.
çorba mı? çorba şu kaşıkla içilir tabii,
hoşaf bu kaşıkla..
ister uskumru olsun, ister kolyoz,
ister orkinoz, ister hanos;
balık şu bıçakla kesilir..
şarap siyahsa şu kadehe konur elbet,
beyazsa bu kadehe

yavan ekmeği nasıl yersen ye...

mesela ağzını şapirdatmadan yemek yemek.

budur

ağzını şapırdatarak yiyen biri olursa yanımda şâyet, sumsuğu korum ağzının ortasına.

görgü.

bu hayattaki en zor şeylerden biri, sofra adabı olmayan insanla yemeğe çıkmaktır.

çorba içer fffüfüflüğğhhüüp diye, çatalı bıçağı çivi çakar gibi tabağa vurup vurup durur. tek kaşıkla/çatalla masadaki tüm unsurlara dalar. başka masaların duyacağı kadar yüksek ve rahatsız edici sesle konuşur. hızlı ve sesli yemek yer.

dersin ki, bu denyo herif/karıyla ne işim var?

çocuklukta edinilmesi şanstır zira ileriki yaşlarda kazandırılması çok zor.
ağız şapırdatmadan yemek yenmesi özellikle çok önemli.

sag ele yemek yemek de bu adaplardan biridir islam'da.