sonsuzluğun kanişlerin ulaşabileceği bir düzeye çekilmesi

louis ferdinand celine'nin yaptığı tuhaf ama üzerinde biraz düşünülünce mantıklı olan tanımlamadır.

ben bu söze -ki sözün tamamını tanımın sonunda paylaşacağım- julia kristeva ve philippe sollers'in evlilik ve aşk üzerine konuşmalarından oluşan güzel sanatların bir dalı olarak evlilik isimli çok eğlenceli ve okurken akıp giden kitaplarında rast geldim ve aklıma kazıdım.

insan böyle bir canlıdır işte. ne kadar sevmesem de bu canlı türünü ne yapar eder etkileyici bir söz, bir jest, bir tavırla kendine hayran bırakır. mensubu olmaktan utanç duyduğum insan ırkı sonsuzluğu küçücük bir kanişin erişebileceği bir seviyeye indirebilecek kadar mahirdir.

peki bunu nasıl yapar? aslında louis ferdinand celine'in cümlesini tam olarak alıntılasaydım bu tanımı sonuna kadar okumak zahmetine katlanmayacaktınız, hatta hemen şimdi son cümleye gidip italik yazdığım kısmı okuyup kendiniz büyük bir dertten kurtarabilirsiniz.

ya da benim son bir gayretle yazdığım bu paragrafı okuyabilirsiniz. kanişlerin ulaşabileceği bir düzeye sonsuzluğu indirmek için yapılabilecek şey aşık olmaktır. aşk var olduğunda sonsuzlukta el altında bir yerlerde olur çünkü. hatta diyebiliriz ki sonsuzluk o kadar sonsuz değildir insan aşık olduğunda. isterseniz bu konuyu arwen ile tartışabilirsiniz.

louis ferdinand celine'in biraz küçümseme ile söylediği ve itibarını yerle bir etmeye niyetinin olmadığı bu cümle bir kutsal kitap sayılabilecek gecenin sonuna yolculuk kitabında geçiyor. siz kime inanırsınız bilemem, çok da umursadığım söylenemez bunu. ama aşık olmadan önceki siz ile aşık olduktan sonraki siz arasında bir sonsuzluk kadar fark olacaktır:

aşk dediğin şey, sonsuzluğun kanişlerin ulaşabileceği bir düzeye çekilmesidir.