söyleyemediğimiz sözlerin pişmanlığı

söylemek lazım vakti zamanı gelince sonra belki fırsat olmayacak söylemek için.

pişman olmam demediysem o an bir bildiğim vardır, üstünede düşünmem.sonra insanlar ısıtıp ısıtıp önüme bir şeyler getirince geçmişten neden söylemedin diye sorarlar adama,o zaman da susarlar.hoslanmadiğim bir şeydir.

içimde kaldı mesela. o yarım kalan sözler belki de bitirmemiz gereken dostluk sevgililik ilişkisine toksik bir boyut getiriyor. yazmaman aramaman gerektiğini ya da görüşmemen gerektiğini biliyorsun ama o yarım kalan sözleri o söyleyemedikleriniz sizi düşünce kurdu ediyor. bazen de söyleyemedikleriniz canınızı onu çok sevdiğiniz ve özlediğiniz için yakıyor. fazla vakit yokken bie şeyleri hissettiğinizde düzeltin zaten zaman az. ölüp gitmemize şurada kalmış 3-5 vakit.

(bkz: son kez görülen sevgiliden ayrılırken akıldan geçenler)

tam uyuyacakken akla gelip ah ulan onu deseydim çok iyi olacaktı pişmanlığı, uyku kaçırır

seni özledim diyememenin getirdiği o pişmanlıkla kapışır.

al şu taka tukaları taka tukaka... uffff çok üzülüyorum!

söylediklerimiz bazen daha çok pişman eder.

duymadıklarımızın özlemi yanında hiçler.

zihninize çiviler çakar

bazen yakar cani, bazen cani yakar. evet.