sözlükteki akış sekmesine amaçsızca tıklayıp durmak

bazı zamanlar oluyor parmağım ekranın üzerinde devriye geziyor sanki. amacım yok. yok ama hunharca tıklıyorum. sayfa yenileniyor, başlıklar değişiyor. görmüyorum hatta bakmıyorum bile. çünkü bakmak, anlamak gerektirir; anlamak yorar. ama tıklamak… tıklamak bir ritim gibi, dengemi buluyorum tıkladıkça. bir bağımlılık, sanki çok derinlere dalmışsın da tam nefesin tükenmek üzereyken son anda yüzeye çıkıp suyun üstünde kocaman bir nefes almışsın gibi.

her yenilenmede biraz daha düşüyorum akış sekmesine. bir başkasının hayatı, bir hikâye, bir kelime, hiçbiri bana dokunmuyor. yine de duramıyorum. parmağım parmağım gibi değil, ekranın kölesi olmuş. saatler geçiyor, belki iki belki üç. bir süre sonra kaçıncı turunu attığını sayamıyorum yelkovanın. ben hâlâ oradayım, akışın içinde, var olmanın tek yolu olarak.

ve sonra… bir tık daha.

rastgele bile beklentileri karşılamıyor.
beni biliyorsunuz tanım girmek konusunda aşırı seçiciyim.

bağımlılık yapiyir namıssız.

yakın zamanda bununla ilgili bi bot yazıcam
sadece 3.99

anasını ağlatırım o yenile butonunun.

40 kere üst üste basınca sanırım bir 2 dakika yavaşlama oluyor. yine de denemek bedava.*