sürekli dert anlatan tipler

sürekli tek dert kendisinde varmış gibi davranır.

sıra size gelince derdinizi geçiştirip yine konuyu kendine getiren dert tulumu.

mutsuzluktan besleniyordur.

anlatılan = ben. bazen düşünüyorum acaba alnımda dert dinlenir mi yazıyor

kimseyle konuşamaz oldum. kendi içime kapandım yemin ederim. kime selam versem dert anlatmaya başlıyor. sıkıldım. evet covid var. evet ülke kötü durumda. evet işsizlik herkesin sorunu. 4 üniversite mezunundan 2'si hepten işsiz birisi de istemediği işte çalışıyor. evet gelecek karanlık. bıktım yemin ederim. sanattan, bilimden konuşmayı özledim. bildiklerimi unutur oldum paylaşacak insan kalmadı.
bknz: ben de dert yandım (swh)

her ne kadar dert dinleyen tip kategorisinde olmak yorucu olsa da dert anlatan tip olmaktan iyidir.
baymayın please..

dert anlatma sırası size geldiği zaman ortamdan sıvışacak tiptir.

mağdur edebiyatında master yapmış ruh emici insanlardır.

dert dinlemeyi ve çözüm bulmayı seven, insanlara tavsiyede bulunmaktan hoşlanan biriyim. birinin sürekli dert anlamasından asla şikayetçi olmam.

iyidir dinlenir ama bir süre sonra bunaltır bu da hayatın gerçekleri.

eğer anlatılan dertlere çözüm bulamıyorsanız, tebrikler artık sizin de nur topu gibi derdiniz var

böyle bir tiple çok yakın arkadaşım. arkadaşlıktan da öte hatta ama bu mevzular yüzünden illallah ettiğim oluyor ve arkadaşmış, canmış, ciğermiş gözüm görmüyor. sürekli onun yaşadığı olumsuz şeyleri konuşmaktan her insan gibi sıkılıyorum ve bunu en ufak belli etmemde bile tonla trip-tavır yiyorum. neymiş efendim "söz konusu o olunca konuşmayı hemen kestirip atıyormuşum, çözüm bulmaya çalışmıyormuşum, eğer ben bu durumda olsaydım o böyle davranmazmış" falan da filan..
yazarken yoruldum!
o böyle diyince de cinnet bahçesinden topladığım çiçeklerle karşısına geçip sürekli aynı konuları konuştuğumuzu ve bir çözüm bulamayıp, içimizi karartmaktan başka bir şey yapmadığımızı anlatınca da "ben çok değişmiş oluyorum."

uzun lafın kısası ömür törpüsü insanlardır efendim.

her konuda zorluğu onlar yaşar, en çok onlar çalışır, hep onlar çabalar, en çok onlar yorulur, hep onları üzerler, mutlu olmak en çok onların hakkıdır, her konuda her şeyin en kötüsü hep onların başına gelir onlar hep iyi olduğu ve iyisini istediği halde. daha vahimi hiçbir zaman dinlemezler, sadece konuşmak için sıra beklerler ve maalesef bir şekilde hep en yakınımızda olur bu kişiler.

(bkz: dert tarak gibidir herkes en büyüğü kendinde sanır)

karşısındakini ağlama duvarı olarak görür . "arkadaşlar kötü günde belli olur" baskısıyla size terapist muamelesi yapar ve hep onun derdinin dinlenmesini bekler. şükür duygusu yoktur. gül bahçesine koysan "diken var" diye sızlanır.
çözüm insanı değildir zaten çözmeye de yanaşmaz her çözüme bir bahane bulur. sorunlarla beslenir, acıya tutunur. elektrik süpürgesi misali tüm yaşam enerjini çeker.
sürekli dertlerini anlatır, konuşur ama sen de bir şey paylaşacak olsan dinlemez ya da konuyu yine kendi yaşadıklarına getirip senin sıkıntın üzerinden kendi derdini anlatır.
insanız bazen paylaşmak isteriz sıkıntımızı ama süreklilik halini alıp karşımızdakini ağlama duvarına döndürmemeliyiz. herkesin bir hayat mücadelesi var sonuçta, kimsenin hayatı güllük, gülistanlık değil.

buyrun benim. aklında sadece o konu döndüğü için başka bir şey dile gelmiyor ki. sürekli bir şekilde o konu açılıp duruyor.

benim de bir yerden sonra yakın arkadaşlarımla konu oralara gidiyor. insan hem paylaşmak istiyor hem de bencil olduğunu düşünüyor. ne tam paylaşabiliyor ne de içindeki sıkıntıyı atmak için başka bir çözüm biliyor. biraz bahsediyorum baktım ilgilenen olmuyor artık anlatmıyorum ben de. eskiden çok konuşurdum. şimdi bildiğim kelimelerin üstünü toprakla örttüm.

edit: güzel dert dinlerim, tavsiye falan da veririm. sanırsınız yaşam koçuyum öyle bir profesyonellik.

mağdur edebiyatı yaparlar.

dert anlatsınlar ona bir şey demiyorum da dert sadece kendilerinde var gibi davranmasınlar..

derdi olmasa anlatır mı? var bir derdi ki anlatıyor.