tahammül edilemeyen şeyler

hayatta bazı şeyler vardır ki, ne kadar denesen de tahammül etmek zordur. küçük ya da büyük, bazen önemsiz gibi görünür ama ruhun sınırlarını zorlar. işte insanın sabrını taşıran, içten içe huzurunu bozan o tahammül edilemeyen şeylerden bazıları:

ikiyüzlülük: insanlar yüzlerine gülerken arkalarından konuşmak, samimiyetsizlik en ağırıdır. gerçek duyguları saklamak, güveni zedeler.

adaletsizlik: haksızlık karşısında susmak zor gelir. emeğin, hakkın yok sayılması; eşitlik ilkesinin hiçe sayılması yıkıcıdır.

saygısızlık: kaba davranışlar, sözlü ya da davranışsal hakaretler insanın kendine olan saygısını zedeler.

yalan: doğrular bazen acıtır ama yalan zehir gibidir. ilişkilerde en yıkıcı unsur, güveni bitiren yalandır.

sabırsızlık: insanları ya da durumları aceleye getirmek, onları oldukları haliyle kabul etmemek zorlayıcıdır.

ilgisizlik: sevdiğin, değer verdiğin birinden umursamazlık görmek, en derin yaralardan biridir.

kibir: başkalarını küçümsemek, kendini büyük görmek insan ilişkilerinde kopukluk yaratır.

gereksiz müdahaleler: özel hayatına, kararlarına karışmak, sınırlarını zorlamak rahatsız edicidir.

aşırı gürültü: sakinlik ararken etrafın sürekli karmaşa içinde olması, zihni yorar.

gecikmeler: planlanan buluşmalarda, işlerde sürekli geç kalmak, zamanın değerini hiçe saymaktır.

tahammül etmek bazen olgunluğun işareti olsa da, bazı durumlarda sınır koymak gerekir. çünkü sağlıklı ilişkiler ve yaşam için, kendimize saygımızı korumak en önemli adımdır.

telefonu kapatmak bilmeyen mallar.

yeter abi yeter. bi kez "tamam kanka" benzeri bir şey dediyse karşıdaki, kapatın artık, sıkmayın. 40 dakika konuşmak nedir ya.

(bkz: beşiktaş)

galatasaray.

korkaklara tahammülüm yok.

onun hakkındaki düşüncelerine senin değil karşı tarafın karar verdiği insanlara tahammülüm yok.
(bkz: "sen beni önemsemiyorsun") gibi.

pardon? sen nerden biliyorsun? duygularımı bu kadar yakından bilsen fiziksel olarak da yakın kalmaya devam ederdik.

ne iş olursa olsun ehlinde olmaması. dünyaya hayata insanlığa dair tüm umutlarım yerle bir oluyor ya.

insanların kendini çok önemli sanması;

adam sanıyor ki onun yaprak kürek isteklerine ayıracak zamanımız var. velev ki var maşa varken neden ellerimi kirleteyim?

aynı şeyleri aynı kişiye birçok kez anlatmaya çalışmak.
insanı en kısa yoldan delirten şeylerden biri benim için.

yavaş yürüyen insanlar. özellikle izbana binerken bindiği yerde bekleyip sağa mı gitsem sola mı gitsem kararsızlığı yaşayan at kafalılar.

bak aklımda geldi gene delirdim.

insanların pervasızca davranmaları.