tahammül seviyesinin gitgide azalması

öyle bir hale geldi ki insanlık, kimse kimsenin dinlemediği, farklı bir görüşü asla kabul etmediği, kendi sesini duyurmak için sonuna kadar bağırdığı bir çağda yaşıyoruz. halbuki bir dakika durup çevremizi izlesek, kimin neyi niçin yaptığını sorgulasak, konuşmak isteyeni dinlesek her şey çok daha güzel, yaşam çok daha katlanabilir olacak.

(bkz: burak aksak) leyla ile mecnun kitabında, toplumun tahammül seviyesi ile ilgili çok güzel bir örnek veriyor.

"ismail abi biraz tuhaftır. renkli kıyafetleri, patavatsızlıkları, sorun çözmeye çalışırken daha büyük sorunlara neden olması, konuşması, oturuşu, kalkışı, yürüyüşü ne bileyim işte farklıdır yani. dışardan bakıldığında yanınızda olmasını istemeyeceğiniz adamlardandır. onu anlayabilmek için tanımamız, tanıyabilmek için de sabretmemiz lazım. belki de ismail abi bu yüzden yalnızdır. belki de bu yüzden girdiği hiçbir işte tutunamıyordur. belki de bu yüzden her gün bu sahile inip denize doğru el sallıyordur. çünkü kimse birbirini tanımak için sabretmiyor artık. kimsenin kimseye ayıracak vakti yok. oysa, onu bir tanısanız, gözlerindeki hüznü bir görebilseniz. kalbinde rengarenk çiçekler yetiştirir ismail abi. o çiçekler solmasın diye ağlayarak sulamak ister gibidir gözleri..."

ekonomik ve duygusal sıkıntıların insanda yarattığı bir etkidir.biraz umursamazlık ve geniş karınlılık gerekli bir şeydir.

o kadar negatif enerji ile dolu ki etraf, artık ne tahammül kaldı ne de anlayış. sürekli bir olay, kötü kötü haberler. intihar, ölüm, şiddet, taciz, tecavüz, ekonomik bozukluklar, psikolojik bozukluklar. ayakta kaldığımıza şükredelim.

az önce kardeşimin eşinin whatsapp bildirim sesini sonsuza kadar kapattım.
kelime kelime mesaj gönderildiğinde telefondan gelen bildirim sesine tahammül edemediğimi farkettim yeniden. (uzun zamandır grup dışında yazışmıyorduk çünkü)

iş dışında ki grup bildirimlerinin en başından beri kapalı olduğunu söylemek bile istemiyorum.