taksici ile yolda sohbet etmek

kimi zaman insana iyi gelen eylemdir. genelde ilk olarak nerelisin meslek ne muhabbetleri yapilir. sonra taksici arkadas kendi dertlerinden bahsetmeye baslar.
( kelin ilaci olsa basina surer )

muhabbetleri beni hiç sarmaz ben hemen evli misin? diye sorarım denk yaşlarımdaki adamlara. bazan böyle bu soruyu pek idrak edemeyen olur, sanıyorum "hayırdır?" diyorlar, haklılar, ortalık top kaynıyor.

-evliyiz, 2 çocuk var kardeşşş."

diyenler çoktur.

ben de biraz kaşınırım.

-kız mı erkek mi?

ya babacım niye soruyorum bir dinle... ileride opet var, orada bir duralım.
hemen çocuklara oyuncak, sinirli abimize sigara filan...

sonra, yaaa ne gerek vardılar filan...

sana gerek yoktu da, çocuklara gerek var.

benim adım 50 yıl sonra, "taksici baba" diye meşhur olabilir. çünkü her gördüğüm taksicilerin çocuklarına oyuncak alıyorum.

en büyük zevklerimden biri. sarıyor. hayat tavsiyesi verenleri çok seviyorum nedense. bazen de evrenden mesaj iletiyorlar. entel aktivitelerinden birine giderken transfer eyleyen bir abiyle muhabbetin belini kırmıştık. en son dalaman'dan çanakkale'ye transfer kaça kurtarır konusuna geldik. ki ne ben dalaman'da yaşıyorum ne de çanakkale'ye gideceğim, abi desen zaten istanbul'da çalışıyor. kaç saat sürer, giderler neler, kaça patlar konu bitmedi. yolculukta insan nereden nereye diyebiliyor. yolda da muhabbette de.

sarar bazen ya iyidir bence muhabbetleri. evet.

ince bir ipte yürümek gibidir. adeta bir cambaz edasıyla.

genellikle beylerin cevaplayabileceği bir durum sanırım. yaşadığımız malum ülkeden ötürü değil gece gündüz bile yalnız başıma bir taksiye bindiğim hiç olmadı. korkak olduğumu düşünmüyorum. yaşanılan şeyler çok korkunç.

sevilerek yapilan. bir keresinde belediyeye giderken yanimda sen varken etmistim taksici ile sohbet.

-kolay gelsin, müsait mi taksi?
-ben karşının taksisiyim.
kapanış.
almıyorlar ki araca. alsalar kırarız iki lafın belini...

yolla yetinin.. (bistro kafe bungalov tekne romantizmine ilerletmeyin sorun yok..)