tanıdıkça azalan güzellik

insanın suretten ibaret olmadığının ispatıdır. ilk görüşte güzel gelir zaten belki güzeldir de.

ama tanıdıkça yani detaylara vakıf oldukça o güzellik git gide azalır. yakınlaştıkça uzaklaştıran bir şeydir bu.

en son beğendiğim kızın içeri selamın aleyküm diyerek girmesinden beri tanıma fikri bile bazen yersiz gelebiliyor insana .

beyin, tanıdıkça heyecanı kaybeder. ilk başta dopamin coşar. sonra sistem der ki "tanıdık bu, enerji harcamaya gerek yok"

yani aslında güzellik azalmaz, hormonlar düşer.

yok arkadaş. kim diyor bunu. yalan, yalan, yalan. her sabah aynada bu karı da kim, yavrum be diyorum. daha neler neler diyorum da ayıp. artan bir güzellikle seviyorum kendimi.

bence tam tersi hatta benim sistem güzellik algısını ona göre yeniden tasarladı, ona benzer kadın yüzleri daha çok ilgimi çekiyor.
bana büyü yapılmış olabilir arkadaşlar, uzaktan da mümkün değil aslında ama bilmiyorum. insan başka kişileri yine güzel bulsa bile çekim hissetmiyor bir ilişkisi olunca ne bileyim. hatta ayrılsan bile devam ediyor bu durum bir süre.

bende de tam tersi durum söz konusu. tanıdıkça bir insanı her şeyi ama her şeyi bana aşırı güzel geliyor. gölgesi bile.