insanları tanıdıkça yalnızlığı sevmek

bir süre boyunca, mutsuz eden insanlar topluluğuna mütemadiyen maruz kalan insan davranışı. herkes mutsuz ediyor düşüncesi de elbette yanlış ama hayattaki insan sayısını minimalize eden bir durum.
yine üzülünce, yalnız kalabilmeyi artık sevebildiğim için mutlu oldum.

insanları tanıdıkça yalnızlığı sevdim çünkü bazı insanlar acımasız. ama iyi ki diyorum yine de. iyi ki bir şekilde beni kötü hissetmişler çünkü ben olabilmeyi, mutlu olabilmeyi bu şekilde öğrendim.

içinde bulunduğum durum, zaten içedönük bi insandım yaşadığım olaylar vs. insanların aslında oldukları kişiyi iyi görmeme neden oldu ama olduğum durumdan şikayetci de değilim tek tabanca takılıyorum miss gibi

asıl sebebi iyi gelen ve yanında rahat ve mutlu hissettiğin insanları henüz bulamamış olmaktır.

minimalistçe yaşamayı öğrenmiş insandır.

imrendiğim olaydır.
insanlardan hiç haz etmiyorum ama yalnız olmayı da sevmiyorum. ne olacak benim bu halim?

yaş ilerledikçe etrafınızdaki insanları azaltırsınız.
hayat görüşünüz, deneyimleriniz ve yediğiniz kazıklardan, göndereceğiniz insanın bir cacık olmadığını önceden sezersiniz.

daha kısada kimin ne olduğunu çıkardığınız için, etrafınızda işe yaramayan insanların pek uzun bir süresi olmaz. işe yarayan insanı da bulmak çok zordur. bütün ömrünüzde 2 veya 3 kişi denk gelir..

kalbi paramparça olan insanlar, yalnızlığı severler. çünkü insanları sevmek birçok kez hayal kırıklığına uğramalarına neden olmuştur. insanların kötü yüzünü defalarca tecrübe eden bir insan, kendinden başka kimseye ihtiyaç duymayacaktır.

ha şunu bileydim.

insanları tanımadan önce ya da tanıdıktan sonra fark etmeksizin yalnızlığını seven bir insandım hep. bu nedenle insanlara karşı mottom hep "hayatımda az ama güzel insan olsun" şeklindeydi. bu nedenle insanları tanıdıktan sonra çok da hayal kırıklığına uğradığımı söyleyemem çünkü tanıdığım her insanı olması gerektiği kadar tanıdım, fazlası kadar değil.* insanlar tanınmaya değer canlılar ancak tanıyamadığımızı düşündüğümüzde kendimizi suçlamamıza değecek kadar değil.
yani demem o ki; insanları tanıyamadığınızı düşünüyorsanız kendinizi yorup tanımaya çalışmayın, kedilerle dertleşin.**