tanrının varlığını delillendirmeye çalışmak

bizi en fazla deizme götürecek olan uğraştır. bunun islam, hıristiyanlık, yahudilik vesair inançlarla direkt bir ilgisi yoktur veya en azından bunlardan birinin tekelinde değildir. her insan evladının boş bir vaktinde sağına soluna bakınıp “ne oluyor lan! neyiz, kimiz, ne yapıyoruz, nereye gidiyoruz, ne diye yaşıyoruz” diye sorması insanlık vazifesidir. ilahi bir emirden ziyade kişi insansa asgari bir defa bu tür soruları kendi kendine sormuştur. sormamışsa da yeryüzünde sadece sayıyı tamamlamak için vardır.

artık merakına ve imkanına göre de felsefeden veya bilimden veya öğretmeninden veya hacı murtazadan bu yönde bir şeyler soracak ve yolunu tutmak için cevaba bakacaktır. öyle bir merakı olmuyorsa ve bu tür bir sorgulamaya gerek görmüyorsa da hangi toplumun ve kültürün içindeyse inancı o yönde olacaktır. ateist bir toplumdaysa ateist, müslüman bir toplumdaysa müslüman, hıristiyan bir ortamdaysa hıristiyan, ganj nehri kenarındaysa bir hindu olacaktır. örneğin türkiye’nin yüzde doksan dokuzu müslümandır. bu yüksek oran da bundan dolayıdır.

aldığımız cevaplar içinde bize en yakın, ruhumuza en uygun, en insani bulduğumuz islam idi ve müslüman olduk. belki bu tür sorgulamayı yapmasaydık da bulunduğumuz ortam gereği müslüman olacaktık. ancak sorgulama yaptığımız için islam’ı hayatımızda merkeze aldık ve hayata bu merkez üzerinden bakmaya başladık.

bilim adamlarımızın dediği gibi belki de bir tanrı yoktur ve bu bizim avuntumuzdur. tanrı bizim bir üretimimizdir. bizim allah’a inanıyor olmamız bizi insanlığımızdan çıkarıp hayvanlaştırmıyor. tanrıya inanmayan diğer insanlarla aynı havayı soluyor, aynı suyu içiyoruz. üst tarafta bir sabancı bir ağaoğlu bir bakan bir general bir astronot, bir bozacı olabiliriz ama alt tarafta lağım şebekesi yapı olarak birbirimizden farkımız olmadığını söylüyor.

inancım bana başkasının hakkına tecavüz etme diyor, kendin için istediğini diğerleri için de iste diyor. yardımlaş diyor, komşun açken sen tok yatma diyor. çevrene, başkasına zarar verme diyor. dürüst ol, herkesle insanca geçin diyor. sondan verirsek, ben dinimin emirlerine sıkı sıkıya uyduğum sürece hem kendime hem de diğer insanlara daha fazla faydam oluyor. dinimin emirlerine uyduğum sürece diğer inanlara vereceğim zarar en aza iniyor.

bunlara da teist, deist, ateist, beden hocası, metrobüs şoförü kimseler itiraz etmez herhalde. zamanı gelince herkes ölüyor. tanrıya inanmayanlar inananlardan daha fazla yaşıyor değil. bir tanrı yoksa eğer kuyruğu titretirken “vay anasını onca şeyi boşu boşuna yapmışız” diyecek halimiz yok. çünkü müslüman değil de bir ateist olsak da yine başkalarının hakkına tecavüz etmeyecek, kimseye zarar vermeyecek, herkesle insanca yaşayacak, sağımızla solumuzla yardımlaşacaktık.

ve fakat biz huzuru bu inancımızda buluyoruz. bundan sonrası da sadece biz müslümanları ilgilendiriyor. bu konuda diğerlerine karşı bir delile, kanıta kunuta ihtiyacımız yok.

yokluk var olsa ne olur ?

(bkz: garajımdaki ejderha)

(bkz: diamond tema bunu beğendi)

inanç temelinde böyle bir şey değil aslında ama bu yeni moda oldu işte.