tarifi olmayan duygular

yazmakla veya anlatmakla karşıya geçirilemeyen duygulardır. tarifi olmadığı için bu başlık altında tarif etme çabası beyhude bir çaba gibi görünebilir. ama bu sancı çekme olayı sizi şiire, müziğe ve edebiyata vs. yönlendirebilir.

hani birine çok güvenirsiniz diğer insanlara olan bütün güveniniz bile o insandan gelir ya sonra o insan sizin asla yapmaz diyeceğiniz şeyi yapar o anki hayal kırıklığının tarifi yoktur.

benim için "ankara"dır.

bu şehir çok farklı bir yerde benim için. hani diyorlar ya "anısı var.." gerçekten öyle. birçok anı beraberinde birçok duyguyu da getiriyor. iyi veya kötü şeyler karışmış durumda ve bu tam olarak tarif edilesi bir şey değil.

bebeklere karşı olan duygularımdır. ağzını burnunu mıncıklamak, ısırmak isterim. nedenini asla tarif edemediğim garip bir duygu.

aşk. tarifi yok. seviyorsun. kocaman insanlarsınız ama sanki karşında bir bebek varmışçasına hareket ediyorsun. aşk insanı çok değiştiriyor. yanlışlarımın bazılarını törpülediğine şahit bile oldum. eşimle evlenmeseydim hayatım siyah beyaz geçermiş. her geçen zamanda bunu biraz daha anlıyorum. iyi veya kötü her konuda insanın arkasında bir dağ olması insanı tam anlamıyla hayata hazırlıyor.

bunu anlatabileceğimi sanmıyorum.

dünyaya yeni gelmiş bebeği izlemek.

karnında kelebek uçuran kişinin boğazında kördüğüm bırakması. iki farklı duyguyu iki farklı şekilde anlattım ama ikisini bir arada hayalim almıyor.

evlat sevgisi der, konuyu kapatırım.

hele eskilerde, birazcık solculuk yapan herkes kendine şu soruyu mutlaka sormuştur: bana işkence yapılsa dayanabilir miyim? kesin yanıt vermek zor. zamanı gelince bilinir.

sonra bir gün aklıma geldi, işin ucunda kızım olsa, onun iyiliği, güvenliği olsa, beni yenebilecek bir işkence olabilir miydi? o kadar kesin bir "hayır"dı ki bu sorunun yanıtı, işte bunu tarif etmek, mümkünse bile çok güç.

evcil hayvan beslemektir.

hiç evcil hayvan* beslememiş olanlara, bunun bize ne hissettirdiğini, onların da ailenin bireyi olduğunu anlatmaya çalışmak gerçekten zor. ve çok yorucu aynı zamanda.

lise de platonik aşık olduğum hanımefendi ile bir şekilde tanışmıştım. o dönemlerde facebook vardı. ilk mesajı o attığı zaman deliler gibi mutlu olurdum.

öncelikle bu başlık benim için çok önemli belirtmek isterim.
adı üstünde "tarifi olmayan" ama ben tarif etmek için çırpınacağım.
bazı günler, genellikle akşam 6-8 arası içimi bir duygu kaplıyor ve her tarafımı bir huzur kaplıyor. bu duygu geldiğinde hava serin oluyor ama üşütmeyecek şekilde.
duygunun geçmiş ile bir bağlantısı olduğuna eminim ama düşününce hangisi olduğunu bulamıyorum ve yüzlerce anı canlandığı oluyor.
o duygu o kadar kuvvetli ve beni içine çekiyor ki o günüm ne kadar kötü geçerse geçsin, o an sadece o duygu kalıyor. hiç geçmesin istiyorum ve her seferinde belki rüyamda devam eder diye uyuyorum.
bu duygunun adını bilen yazar varsa bilgilendirsin lütfen.

baba olmak. tarif edemiyorum çünkü çocuğum yok.

yaşamadığım her duygu.

kesinlikle aşk...

imkansızı sevmek.. bu duygunun tarifi yok, o kadar imkansız ki , anlatmaya kalksan anlatamazsın , bir neden gösteremzsin , niye imkansız açıklayamazsın... hani yemeğe döküken tuz gibi, göremezsin ve tatmazsan asla anlayamazsın

herhalde kız babası olmak.
erkek çocuk babası olmak nasıl bilmiyorum da, yanına sokulup sarılan şirin bir varlığın verdiği keyif başka yerde yok onu biliyorum.

kaval kemiginin arkasindaki kasin gece birdenbire kasilmasi. boyle butun lifleri tek tek hissedersin. belki arastirmadigim icin sebebini bilmiyorumdur ama yani o nasi aci oyle.

hayal kırıkılığı