telefon konuşması

karşıdakini görmüyorsunuz. yüz yüze konuşmada olduğu gibi el, kol, göz, kaş oynatmak da yok. soylu ve karizmatik bir duruşla karşıdakini de etkileyemezsiniz. telefon cihazında jest ve mimik yoktur. konuşmanın gidişatını ancak ses tonuna göre ayarlayabilirsiniz.

chatleşmeyi tercih ederim. telefonla konuşurken istemsiz geriliyorum ve bana göre mesajlaşmak diye de bir seçenek varken gereksiz gördüğüm bir durumdur kendisi.

mesajlaşmaktan daha samimi daha eğlenceli. tabiki müsaitlik sınırları içerisinde.
yeni bir insanı tanırken de çok heyecanlı bence. bkz yazarların uzun bir süredir tatmadıkları duygular. her neyse sonuç olarak daha anlaşılır bir iletişim sunuyor bence. insanlar niye bu kadar anksiyetik bu konuda ben pek anlayamıyorum.

eskiden ve normal düşünce tarzım olarak kafamın koparılıp futbol topu yerine tekmelenmesi daha iyi bence derdim, öylesine nefret ediyorum.

ama şu kısacık zaman diliminde yaşanan bol gülümseme ve şaşkınlık içeren 5-10 konuşmaya da aşık olduğumu inkar edemem, o ayrı, o apayrı.

(bkz: anlıyorum)

telefon konuşması guzeldir. en çokta 90larda telefon kulübelerinde gece yağmurlu havada yapılanlar. sevgiliyle konusmalar...

bende hic olmayan konusma. telefonla konusmayi sevmem.