terhis belgesiyle nizamiye kapısından dışarı çıkılan an

sanırım hayatta en çok sevinilen bir kaç anıdan biri olacaktır.
ben 11 ay üs bölgesinde karakol tellerinin diğer tarafına adım atmadan bitirdim askerliği. son 4 günüm kala 7.inci kolorduya geldim.
sabaha karşı artık sevinciyle üzüntüsüyle koca bir yaşantı geride kalmak üzereydi.
saatler sabah 5.30'u gösteriyordu.
önümüze geçen üstçavuş eşliğinde bizi havalimanına götürecek kirpi araca doğru yürümeye başladık nizamiye kapısına geldiğimiz an bedenim uyuştu sanki bittiğine inanmamıştım hem sevinçliyim hem üzüntülüyüm.
aynı zamanda "ah ulan bizde bir gün böyle elimizi kolumuzu sallayarak burdan çıkar mıyız" edasıyla bize bakan nöbetçi askerler de gözümden kaçmamıştı.
hayatımın en unutamayacağım anıydı.
yaşandı ve bitti. :)
allah tüm kardeşlerime hayırlı teskereler nasip etsin.

15 ay sonrasında elleri ayakları titreten ve hala o zevke ulaşılamayan mutluluktur.

tarifi imkansız hadise.daha ötesi o sabaha uyanılan andır.

hürgeneralliğin ilk adımı sayılır.

(bkz: kafa sözlük yazarlarının en son mutlu hissettikleri an)

kızgın alevlerden serin sulara ankara itfaiyesi tadında olsa da ilk birkaç saat durumu tam idrak edemiyorsunuz.

sanki rütbeli biri son anda çıkıp, "asker! hiç bir yere gidemezsin!" deyip olayı başlamadan bitirecekmiş hissiyatı taşıyan, o kadar inanılmaz bir mutluluk barındıran, eylem.

oh be özgürlük ne güzel şeymiş dersiniz ilk anlar afallarsinizda çünkü herkes farklı kıyafetler giymektedir askerde herkes tek tip olunca garip gelir biran önce eve sevdiklerinizin yanına gitmek istersiniz.

pazar sabahı gülümseten başlık.2 yıl oldu ama dün gibi aklımda.askerde sürekli şuram buram ağrıyo diyen ben belgeyi aldığım an omzumda valiz rahat bi 3 km koşmuşumdur yeterince uzaklaşmak için.

duygusal bir andır. aylarca gün sayar, çıkınca neler yapacağınızın hesabını yaparsınız. beklenen gün gelip dışarı ilk adım attığınızda içte bir burukluk oluşur fakat evinize gideceğinizi düşününce bir an bir mutluluk patlar içinizde. evinize gelirsiniz bir de bakarsınız ki değişen hiçbir şey yok. sanki dün gidip bugün dönmüşsünüz gibi.
asıl mesele sonrasında başlar. sizin için zaman çok ağır geçtiği için dışarıda çok şeyin değiştiğini zannedersiniz fakat taş bile yerinden oynamamıştır sanki. akabinde "ne ara gittin geldin" cümlesiyle sıkça karşılaşılır, bu süreçte sivil hayata tekrar adapte olmak sanıldığından da zorlaşır. şanslıysanız bir süre sonra işe güce dönersiniz değilseniz uzun ve ruhen zorlayıcı bir sürece girer bu süreçten kolay kolay kurtulamazsınız. 1 yıl askerlikten sonra 20 küsür senelik sivil yaşamınıza yeniden entegre olmaya çalışırsınız, kendi yaşamınıza yabancı gelirsiniz adeta. bir erkek için çok zor dönemdir askerlik ve sonrası.

not: bu entari haftada bir çarşı iznine çıkan, akşam 5'ten sonra istirahate geçen, android telefon kullanabilen askerler için geçerli olmayabilir. *

bir gün gelecek bir gün kalacak diye diye beklenilen , bu kapıdan şöyle çıkacam böyle yapicam diye hayal edilip hiçbirinin yapılamadığı özgürlüğe adım atmakla içinde garip bir burukluğun olduğu andır.
her anınızın keyfini çıkartın

19 gün oldu bee.. virüsten dolayı çarşı iznine çıkmadan bitirdiğim sevgili askerliğim, ben şimdi nereye gideceğim dedirtti bana.

yıllar sonra hala rüyanızda, bir kağıt geliyor "kelenderis eksik askerlik yapmış" ve tekrar askere dönüyorsunuz konulu senaryolar görüyorsanız ve ilk günden 3-5 nöbeti yiyorsanız, o anı anlatmaya kelimeler yetmez.

dip: her türk asker doğar.

bir erkeğin hayatında sadece 1 kez yaşayabileceği olağanüstü bir duygu yaşatan an.

22 ağustos 2001, sabah saat 9 civarı. terhis belgesini alıp nizamiye kapısına doğru yürürken lord gibi hissettim kendimi. x ray den geçtim, çantamı aldım...özgürüm. kapıya doğru yürüdüm ve çıktım. tarif edilemez bir duygu bu benim için.

gerçekten bitti mi şimdi demiştim, sabahın köründe devrelerim beni yolcu etmek için kalkmıştı e tabi ben hiç izin kullanmadığım için onlardan önce gidiyordum, özgürlüğün tadı bir başka.

bana yaşatmadılar bu duyguyu. özel görev izniyle ve biraz katakulliyle birkaç gün erken çıktım. sonra tabii geri çağırırlar mı kaygısı.

(bkz: bırakmadılar yaşayayım)

7 aralıkta tattığım şey, ağzımda sigara kulağımda müzik, uzun bir yoldan yürüyerek geçtim. ama ne heyecanlıydım ne mutsuz. sadece öylesine keyifli bir andı işte

arkanıza bakmadan gittiğiniz andır.

bitti be sonunda peki ben ne yaşadım neden bunları yaşadım yaşadıklarım gerçek miydi? değdi mi? neyse sonunda bitti ya ah içimde çok garip bir his yine başka bir hayata alışacağım anlaşılan bu alışmaya çalışma faslı hiç bitmeyecek... dediğim histir. 1 ay oldu. anca topluyorum.

ben o kapıdan çıkarken inanasım gelmedi. hatta rüya görüyorum sandım. aynı gün terhis olduğumuz arkadaş grubundan birine döndüm " enseme bir tokat atıver, rüyada mıyım değil miyim " dedim. o da enseme şaplağı yapıştırınca " ohh be, tamam, şükür rüya değil, gerçekmiş " diye hayatımın nadide sevinçlerinden birini yaşıyor oldum.