topluluğa karşı şiir okumak

ezik gibi hissettiren olgu. adamı gülme komasına sokar. bunu gönüllü olarak yapmak akıl işi değil. gerilim filmi gibi.

cesaret isteyen durumdur. okuyacağın şiire hakim isen, karşındaki topluluk da ne dinlediğini fatkindaysa tadından yenmez.

ilkokulda yaptığım eylem. nasıl cesaret ettim diye düşünürüm bazen.

bazen zor iştir. bazen kolay iştir.

duruma ve kişiye göre değişir. heyecanlanırsınız, korkarsınız, titrersiniz.
bazı insanlar çıkıp on numara okur. bazı insanlar çıkar okuyamaz.

herkesin yapmaması, zorla yaptırılmaması gereken eylemdir.

bu iş gönül işidir sevgili dostlar. özellikle hocalarımıza sesleniyorum. herkes şiir okuyamaz veya herkes hikaye anlatamaz. zorla yaptırıldığında utançtan gözlerinizin dolduğu, saç diplerinizin çekildiği berbat bir duruma dönüşür.

ortaokulda bolca yaptığım şey.

sayesinde sahne korkumu yendim küçük yaşta.

bunu yaptığımda bana, elindeki kağıt titriyordu ama sesinde en ufak bir titreme olmadı demişlerdi.

zor iştir. yeri, zamanı ve topluluk uygunsa hem okuyan için hem dinleyen için güzeldir.

lisedeyken güzel bir şiir dinletisi yapmıştık. çok güzel geçti tabi öncesinde deli gibi hazırlandık. sunucu da oldum şiir de okudum şarkı da söyledim. şuan yap deseler emin olamıyorum kendimden. ergenlikte ki cesaret lazım sanırım.

başlığı açan yazarın başrolünde olduğunu düşündüğünde ya da düşündüğü başına geldiğinde, şiirin altında ezildiğini hissettiği bir komedi-gerilim filmi değildir topluluk karşısında şiir okumak olgusu. bilakis tüm sahne sanatları gibi bir sanattır. iyi icra edeni olur, kötü icra edeni olur. dolayısıyla bahsedilen ezik gibilik hissinin sebebi şiir değil kişidir. iyi icra eden için söz konusu olmayan ezik gibilik, kötü icra edip kötülüğünün farkında olan içinse mukadderdir. zannımca başlığın açılmasına vesile olan kötü bazı tecrübeler neticesinde, böyle sığ bir anlayışla, böyle saçma sapan bir genelleme yapılması, kendi içinde tutarlı görünsede, ilkokulda zorla şiir ezberlettirilip insanların karşısına itilmiş bir çocuğun haliyle, kafa bulmaya çalışan, kabalığıyla dikkat çektiğinde mutlu olan vasıfsızlığın, arsız yansımasından öte herhangi bir anlam taşımamaktadır. yanisi, "kişi kendinden bilir işi"

velhasıl-ı kelam, kendi kendime, radyoda, televizyonda, üç-beş kişilik sohbetlerde, yüzlerce kişilik salonlarda(kendi düğünüm dahil), okunabilecek her yerde ve her şekilde şiir okuyan bir kimse olarak, heyecanlanmış çok heyecanlanmış olabilirim. ama ezik gibi hissetmedim, gülme komasına girmedim, gerilim filmi sahnesinde figüran olmadım.

vesselam...