türk sinemasının altın dönemi

bence 1960 lı yıllardır.
aklınıza gelebilecek her konuda film çekilebilmiş, ve çevrilen her film izleyicilerin yoğun ilgişiyle karşılanmıştır. yeni yıldızlar ve yeni yüzlerle sinema zenginleşmiş, tutulan filmlerin serileri yada ufak değişiklerle peşpeşe birbirinin benzeri filmler çekilmiştir.
bu durum 70 lerin başına kadar devam etmiştir.

kabul görüleni de 60'lı yıllardır ancak benim nezdimde 70'li yıllarda yılmaz güney'in sektöre girmesiyle türk sineması melankolik, arabesk temalı filmlerin etrafında dönmekten kurtulmuş yeni bir soluk kazanmıştır. daha sonra yine 12 eylül darbesinin etkisiyle birçok sansüre maruz kalan sinema 90'larda yepyeni bir anlatım diline erişecekti.

adile naşitlerin, münir özkulların, kemal sunalların dönemidir zannımca... :)

yeni bir başlık açmaya üşendiğim için bugün izlediğim bursa bülbülü filmi başlığında film hakkında yazdıklarım üzerinden türk sinemasının içinde bulunduğu dönemi ele almak istiyorum.

bugün türk sineması altın dönemini geride bıraktı çünkü ekonomik şartlar ağırlaştığı için sinema salonlarına gitmeyen bir izleyici var.

pandemi dolayısıyla sinemalara yasak gelmesi sonrası sinemaya ilgi elbette genel olarak azaldı ama türk filmi olarak dijitale yapılan işler dışında “sinemada izlenecek film” olarak çok önemli işlere imza atıldığını düşünmüyorum.

son dönemde izlediğim filmlerin hiçbirini sinemada izlemezdim. hatta röportaj adamın yaptığı film vizyona girdi ama ona da destek olmak istesem de sinemada izlemeyeceğim.

sinemaya gitmek istemiyorum o ayrı ama fragmanlarından sonra filmin az çok nasıl bir film olduğunu tahmin ediyorum.

ben büyük prodüksiyon olan bir filme gitmek isterim ama kültür bakanlığı desteği olmadan kendi imkanları ile “büyük” film yapmak zor.

kültür bakanlığı da “derdi olan film” kategorisine destek vermiyor çünkü sinemanın asıl amacına hizmet etmesini istemiyorlar.

sinema sektörü gelişse bu kadar trt dizisini
kime izletecekler.