uçuş korkusu

kendimden yola çıkarak söyleyecek olursam asla geçmeyecek korkudur.
birkaç defa uçağa bindim ama hiçbiri ilki kadar rahat olmadı hâlâ korka korka binerim.

astronot neil armstrong , bununla ilgili şöyle bir ilginç açıklamada bulunmuş :

" 18 bin parçadan oluşan o aracın bakımını, vida sıkımını, akşamdan kalan ve sabahın köründe karısıyla kavga eden adamlar yapıyor. uçarken altımdan dağılacak diye korkuyorum".

kalkışlar olmasa çok güzel aslında. salıncakta sallanırken fazla hızlanınca nefesim kesiliyor. bir anda sırtımın koltuğa yapışıp beklemek gergin.

bir keresinde* akşamüstü binmiştim. tam güneş batmak üzereydi. batıya doğru gittiğimiz için ortalama 15 dakika gökyüzünün halini sürekli güneş batıyormuş gibi küçücük camdan gördüğüme bile aşık olmuştum. kokpittekileri o zaman anlamıştım.

hz. lars von trier'de de var olan son derece baskın 1 korkudur ki amerika hakkında 3 film çekmesine rağmen 1 kez bile gitmemiş reis.

yerli ve milli burjuvazimizin kurumsal(!) şirketlerinde çalışan beyaz yakalılarla mavi gömleklilerin her daim hissettikleri korku. patron o gece rüyasında sizin şirkete zarar verdiğinizi görüp sizi şirketten uçurursa korkusu budur.

genelde yükseklik korkusu ile karıştırılır ama ikisi birbirinden farklıdır. uçuş korkusu binilen hava aracının düşme korkusudur. uçak salladığı zaman(türbülans) uçaklar o sarsıntının çok daha fazlasına dayanabilecek mukavemete sahiptir. teknolojinin gelişmesi ile o hava olaylarını uçuşta görebilecek radar donanımına sahiptir uçaklar.

günümüz ticari yolcu taşımacılığı yapan uçaklar hala en güvenli ulaşım araçlarıdır.

#1386468 neil armstrongun dediklerine bakmayın. uçak kazalarının büyük kısmı pilotaj kaynaklıdır.

çok net belirtmek isterim ki havacılık kültürümüz ve kalitemiz pilotaj, kabin, teknik ve yer hizmetleri (operasyon) olarak dünya özellikle avrupa standartlarının çok üzerindedir.

sevgiler, saygılar, iyi uçuşlar.
have a nice flight.