ülkenin gündeminin istisnasız her günü cinayet olması

birde öyle, ''2 el ateş etti'' ya da ''4 kere karnından bıçakladı'' gibi sıradan cinayetler değil.
bildiğin tarantino filmi cinayetleri.
sabah kalkarım, espresso makinemde double shot alırım, bir yandan hazırlanırken bir yandan da ekşi sözlükte 15-20 dakika takılırım ve bu güne başlarken pozitif enerjimi yalan eder.
katana katili, satır katili,asmalı katil gibi bir ton ağır vahşet içeren olayların, 500 ile 3000 km arasında bir yerlerde olmak insanı sıkıntıya sokar, evden çıkmadan acaba ? diyip raflıktaki sig saugere gözün gider, sonra boşver diyip işe gidilir.

cahil bir toplum ve mutsuz bir halk olduğumuz için son derece normaldir.

tek sebebi bu demiyorum tabii ama genelde bu yüzden oluyor.

insanlar tahammül edemiyorlar. mutsuzlar. üstüne cahiller. bu olanlara bile şaşırmıyoruz. normalleştirdiler.

biraz çağ ile ilgili. bu kadar işçi arasında “aktüel iş” yapan insan çok az. aslında bakarsan toplumun büyük çoğunluğu “oyalanıyor”. bu amaçsızlık hali insanları tüketime zorluyor. madem üretemiyorum; hıncımı tüketerek çıkarayım vs. ancak bu da bir süre sonra amaçsızlaşıyor. tatil hayallerimize bak, bahamalarda malibumu içerken şezlonga uzanayım ve bu. eee? bu işte? bir kere bunun “dinlendirici” olduğu ne malum? bu başlı başına yorucu külfetli bir olay. ancak bahamalara gitmiş ve otelin kumullarına yattığının delili olan fotoğraf toplumda öyle ya da böyle bir başarım, bir statü emaresi gibi görünüyor. en iyi kim tüketti? en iyi kim semiriyor?!

işte bu anlamsızlık bir yerden sonra insanın canına tak ediyor ve hazzı marjinalize etmeye çalışıyor doğal olarak. uyuşturucu, parafililer, tecavüz, şiddet, bdsm vs vs.

cinayet noktasına gelince:

aslında bakarsan ilk cinayet alanını korumak için gerçekleştirdi. katil ve maktul arasında cinayet sonrası bir çeşit anlaşma sözkonusudur: artık orası tamamen benim. bu ilk başta bir ferahlama getirir (henüz cinayet işlemenin ayıpsanmadığı çağlardayız) ancak sonra ferahlıktan öte bir esenlik, bir çeşit hubris getirecektir. artık sadece kendi alanımızı korumamışızdır, aynı zamanda “ona göz dikeni eğer isterse imha edebilen” de olmuşuzdur. kendinde bu muktediriyatı görmek, kontrolün ellerinde olduğunu görmek insanın kendisini algılayışını değiştirir. o cinayetten sonra aslında kendisi bir çeşit değer kazanmıştır. bu hisse empati geliştirebilmek için şunu hayal etmeyi deneyin: karınca yuvasını bozan ve karıncaları eliyle teker teker öldüren 3 yaşındaki çocuğun yüzündeki gülümseme, içinde gittikçe kabaran değer hissi.

maskülen feminen’de diyorudu ya: bir insanı öldür, katil ol. bin insanı öldür, kral ol. insanlığı öldür, tanrı ol.

mevzu bundan ibaret.

1 kişinin ölümü trajedi 1 milyonunki istatistiktir.

konuya böyle bakıyor bizim kanun koyucular galiba. ne de olsa 80+ milyon ölecek var çok da şaapmamak lazım?

her ülkede her gün cinayet oluyor, ama hiç bir ülkenin basını ve medyası bunu konu etmiyor. zira iki kişi arasında bir sorunve buna bağlı dövüş/cinayet, daima bireylere özgüdür ve toplumsal bir sotunun ansıması değildir, bu nedenle haber niteliği taşımaz. sadece birisi okula makinali tüfekle girip gerekçesiz çocukları öldürürse haber yapılır. bird e faili belirsiz cinayet ise haberdir, çünkü görgü tanığı bulunması için aslında halka bu bir çağrıdır.
basonon bunu her defasında gündeme taşıması, topkumun sinir uçlarıa dokunarak, toplumsal agresifliği daima tutarak, halk hareketleri için potansiyel enerji yaratmaktır.