ülkeye ve insana dair umudu kaybetmemek için sebepler

çünkü yaşanabilecek daha farklı, güzel bir ülke yok yada daha anlayışlı ve düşünen insanlar. dolayısıyla umut son çıkış kapımız oluyor. çıkmaza giden bu yolu değiştirebilmek için atılacak ilk adım umudumuzdan güç alıyor.

yanan bir mum bazen onca karanlığı bastırır, aydınlatır. bir yerlerde bir şeyleri değiştirebileceğine inanan, bunun için mücadele eden iyi insanlar hala var. bazen bir köy okulunda tatil yapması gereken sürede kendi imkanlarıyla kendi emeğiyle duvar boyarken görüyoruz onları, bazen bir yaralı sokak hayvanını montunun içine sokup ısıtırken. bazen hiç tanımadığı biri için hastaneye koşup kan veriyorlar, bazen yetimhanede kimsesiz çocukların saçını seviyor mümkünse evlat ediniyorlar. kimi ilerde çocuklar salıncak yapar sallanır diye ağaç dikiyor doğru düzgün yürüyemeyecek yaşa gelmişken, kimi görme engelli kızından ümidi kesip kader diyerek kenara çekilmek varken ona kitap okuyarak hukuk kazandırıyor.
velhasıl uğraşıyor insanlar, direniyor, mücadele ediyor. onların azmi, inancı yol gösterici pusula olabiliyor tam umutsuzluk karanlığında yolunu kaybedecekken.

bu sebepler, damarlarımızda akan asıl kanda mevcuttur.

z kuşağı. ama öyle klavyeden yazan z kuşağı değil. çıkıp hakkını sonuna kadar savunan ben niye aç kaldım ben niye işsizim bize de imkanlar verilsin diyen bilgili kültürlü dinine sahip çıkan ahlaklı edepli z kuşağı.

umutsuz durumlar yoktur, umutsuz insanlar vardır. ben umudumu hiç bir zaman kaybetmedim.
mustafa kemal atatürk.

ismini vermek istemeyen, maddi durumu olmayan vatandaşların bakkal borçlarını kendi cebinden ödeyip sildiren insanlar var, bu çok güzel bir şey...

sokakta kedi görürüm diye çantasında kedi maması taşıyan insanlar var, bu çok güzel bir şey...

sebebi yok. bu ülke karabatak. üzgünüm.

(bkz: mizah)