çocuk sahibi olmamak için sebepler

neden bir şeyi yetiştirmek için ömrümü harcayayım? şurda 50-60 yıl yaşayıp s.olup gidicem.

avmlerin en üst katında yapılacak bir günlük gezinti.

kısır olmak
adam gibi bir eşinin olmaması
şimdi adam dedim diye kadınları niye eklemedin sexist bir cümle kurdun diyenlere (bkz: feminizm)
adam = ademden gelen =genel anlamda insan/ insanoğlu =değildir erkek

çocuk sevmemek kadar mantıklı başka bir sebep olabilir mi? bugüne kadar hiç çocuk isteğim olmadı, olmuyor olmayacak da. hem herkes de anne baba olamasın zaten.

evet insanların seks yapmak gibi önemli ihtiyaçları vardır. fakat çoğaltmak zorunda değildirler. ha der ki kişi, "soyum sopum yürüsün ben bakarım" eyvallah.
ama şu çocuk rıskıyla gelir gibi saçma sapan sözlerden bi arınmak gereklidir diye düşünürüm hep.
çocuk dünyaya gelir ve her daim ilgi ve bakıma muhtaçtır. çocuk yetişkin iken de ilgiye muhtaçtır. bu ilgi ve alakayı gösteremeyecek, göstermeyecek insanlar evet çocuk sahibi olmamalıdır.
saldım çayıra mevlam kayıra kafası ile yapılan çocuktan ne kendine, ne ailesine nede ülkesine bir fayda yoktur.

sebep yok bence. evlat bas tacidir.

5 tane cocugum olcak insallah ilerde. 3'u kiz 2'si erkek.

2 ayri kadindan yapicam, 2siyle de ayni anda evli olcam.

var 1 hayalim. evet.

çocuğunun hatta torununun torununu bile şimdiden borçlandıracak kadar hain insanımsıların ingiltereyi ve küresel savaş sanayisini arkasına alıp iktidarı ele geçirmesi.
bu durumda çocuk yapmayarak ingiltereye beleş köle üretmemiş olursunuz. bu da bir pasif direniştir.

koşulların günden güne zorlaşması da sebep olarak gösterilebilir, sadece çocuk istemiyor olmak da. nereden bakıldığı ile alakalı biraz da. sebepler padişah fermanı gibi sıralanabilir de, hiçbir sebebi de olmayabilir. çocuk sahibi olmak da olmamak da eşit oranda saygıyı hak ediyor bence. kişinin özelinde bir karar için genel geçer konuşulmamalı.

ingmar bergman'ın yaban çilekleri filminden bir diyalog zihnime kazınmıştır bu konuyla ilgili. tam hatırlamıyorum, aradım ama bulamadım da o yüzden anlamı bozmadan kendi kelimelerimle yazacağım bergman repliğini. neden çocuk istemiyorsun sorusunun cevabı olarak oyuncu; birgün hayatımı sonlandırmak istersem buna engel olabilecek hiçbir sorumluluk istemiyorum minvalinde bir cevap vermişti. izlediğimde de çok etkilenmiştim, şu an da hayran kaldım cümleye zira böyle özgür hissetiren şeylere neden hayran olmayayım ki?

bu yaştan sonra çocuk yapsam ben ona değil o bana bakar. ayrıca belli bir süre sonra bütün sevimliliklerini yitirip şeytanlaşıyorlar hiç gelemem.

üzgünüm ama aklıma gelen tek sebep ekonomi.

bir az, iki fazla.

bir çocuğun bakımını üstlenecek kadar çocuk sevgisi taşımamak, sorumluluğunu almak istememek.
büyütme sürecini zor bulmak ve benzeri sebepler.

küresel ısınma hakikati. bir de, üreyerek ölümsüzlük iç güdü tatminine ulaşımayacağını bilecek kadar ilkelliği aşmış olmam.
bu kadar bencil bir insan olmamam.

ne gerek var?!

bu dünyanın acı zincirine yeni bir zincir takmak istemiyorum. neden mi bahsediyorum? doğum, otomatik olarak ölüm ve kayıp ihtimalini doğurur (anne-baba ölümü, evlat acısı vb.).
bu kaçınılmazdır, zaman veya şansla önlenemez..
ki ölüm dışında yaşayabileceği acıları hesaba katmadık. diyebilirsinizki dünyada mutluluklarda var. evet var, ve bunca acıya rağmen yinede varolmak isterdim. oldukça pozitif bir insanım yazının girişinin tersine fakat bu bakış açısı bireysel bakış eğer eleştirel düşünecek, doğan çocuk öyle düşünmeyebilir. ayrıca mutluluğun, güzel şeylerin varlığı, acının varlığını yok etmez, ya da hafifletmez. yani mutluluk acıyı ortadan kaldırmaz, sadece yanında var olur.
ayrıca her ne kadar profesyonel, vicdan sahibi bir çocuk da yetiştirseniz, * sonrasında çocuk yanlış ortamlara girebilir ve bir katilin yaratıcısı olabilirsiniz istemeden. dolayısıyla "iyi niyetli başlangıç" zincirleme olarak istemeden kötülüğe hizmet edebilir.
velhasıl her şey iyi bile olsa (ki bu mümkün değil) yani topluma, size,kendisine ve diğer canlılara faydalı bir birey bile olsa ondan sonraki gelen nesli kontrol edemeyeceksiniz. buda zincirleme acı demek. ayrıca biliyoruz ki dünyada iyilik, mutluluk asla ön planda olmadı, hep aranan ulaşılmak, arzu edilen oldu. ha bu noktada kötülük, acı, vs olmasaydı iyiliğin, mutluluğun anlamı kalır mıydı söz konusu olur. lakin buda anlamsız çünkü günümüz pratiğinde bir karşılığı yok, her şey teorik tartışmada kalacak, felsefesini yine yaparız ama bu acının varlığını yok etmeyecek. yoksa acının da gerçekliğini sorgularız, nihayetinde psikolojik ya da fiziksel açıklanabilir nedenleri var ve onlar ortadan kalktığında acı olmayacak ama mesele pratikte ne yaşandığı yoksa gerçekliğin kendisi tartışma konusu hatta irade, sorgulamanın gerçekliği, sorgulama dediğimiz kavramın gelişmiş zihnin kendini manipüle etme ihtiyacının bir sonucumu gibi konulara çıkarız ama bahsetmek istediğim pratik algıladığımız sonuçlar, çorba yapmaya gerek yok. çünkü bizim kararlarımız ve sonuçları pratik yaşantı düzeyinde alınır ve görülür; bu yüzden saf ontolojik tartışmaya girmeye gerek yok.
yani kısacası "hayat kötü, bu yüzden çocuk yapmamalıyız" değil; "hayat hem iyi hem kötü ama kötü kısım o kadar kesin ki, bilerek çocuğun iradesi olmadan onu bu döngüye sokmak, bence bencillikten ibaret. anne baba olma isteği, soyum devam etsin mantığı falan büyük ölçüde bencillik ve evrimsel getiridir. bunu baba diye babasına seslenen çocuğu iz/dinlerken baba olma isteğimin en içten derinlikle ateşlediğinin ve bu bencillik duygusunun ne kadar yoğun olduğunun farkında biri olarak belirtiyorum. yani altı dolu bir bencillik kabul ediyorum ama bu yapılan durumu meşru kılmaz.

olmak için sebep aramak cok daha mantıklı çünkü olmamak her açıdan daha mantıklı çünkü

amca ol, dayı ol, hala ol, teyze ol.

bakması büyütmesi büyük bir sabır sınavı.

ben çok hevesliydim. abim çocuk bir yaşına gelinceye dek beş yaş yaşlanınca dedim aga dur.

zaten aday da yok ya neyse.

çocuk yetiştirmenin fazla sorumluluk istemesi, zor olması.
anne/baba olmayı isteyecek kadar çocuk sevgisi taşımamak.

çocuk sahibi olmak,
üç çocuğum var zati.