üniversite için gittiğin şehrin insanları

henüz açılmadığı için gitmedim, yüz yüze tanışmadım kimseyle. ama çevrimiçi ortamlarda anladığım kadarıyla beni pek de iç açıcı manzaralar beklemiyor. kendi yaşıtlarımın kendi ana babaları gibi konuşup, hareket etmeleri, bağnazlıkları, farklı olanı dışlama tavırları beni delirtiyor.
bir insan online derste hocanın hedef göstererek linç ettirme girişimleri sonucunda kendi yatışlarından tokat yer mi? yer.
lan telefonun başında birini linç etmek nedir abi?
yaşadığım bu olumsuz durumun duygusal kısmını geçip düşünmeye başladım. mağdur olan ben bu kadar düşünürken bunu yapanların yarım dakika kadar akıllarından geçirip "noldu az önce naptım ben?" dediğini hiç sanmıyorum.
internet geldi, teknoloji gelişti artık dünya elimizin altında, bilgiler şakır şakır akıyor diye satmaya çalışıyorlar. evet bir kesim için aynen böyle ama diğer kesim için asla böyle değil.
bu mu öve öve bitirelemeyen z kuşağı? bu mu ön yargısız, us yoluyla hareket eden çocuklar? bunlar mı yarınlarımız?
her şey bir yana kendini geliştiren çok donanımlı, akıllı, kültürlü arkadaşlarım da var. onların hakkını asla yiyemem. ama madalyonun diğer ucu da bu maalesef.

ege bölgesinden iç anadolu bölgesine gittiyseniz, soğuk ve genelde bir yerlere yetişmeye çalışan insanlarla karşılaşabilirsiniz, ege bölgesindeki gereksiz samimiyeti ilk başta arayabilir, ancak daha sonra sizde onlara dönüşebilirsiniz.

etek giydiğim için bir amca önce öküz gibi bakıp sonra kafasını yana çevirerek töbestaffrullah gibi bir ses çıkarmıştı diyeyim siz alın artık ortalamayı.

konya der susarım

niğde harika

90'ların malatyasına uzun saçlı, tişörtlü, akdenizli ve bir solcu olarak gittim. postu deldirmedim, sıkıyorsa gelsinler mottosu ile 5 yılımı geçirdim. bir sarkık bıyıklı yanıma yanaşamadı. ömrümün en güzel yıllarını geçirdim. daha ilk günden evime yemek gönderen, en içli sohbetlerimin yoldaşları olan, beni itlerin linçinden dükkanına alarak kurtaran alevi malatya halkının önünde eğiliyorum.

istanbul teyzelerinin ve amcalarının bana karşı ayrı bir sempatileri var galiba.. ne zaman otobüse binecek olsam "kızım öğret misin?" diye soruyorlar.. "hayır teyzecim/amcacım ben üniversite okuyorum." diyorum çok şaşırıyorlar. tam öğretmen tipi varmış bende.. hayır anlamadım bu öğretmen tipi nasıl bir tip? bir de ketum teyzeler bazen fiziksel özelliklerim hakkında yorum yaparlardı ki hiç sevmem cevabı verip yerime otururdum.
bir de birkaç defa büyükçe amcalarla otobüsün kalkmasını beklerken sigara muhabbeti yapardık onlar en iyisiydi bence hahahahahahaha
istanbul'u özledim uleyn!
(sürekli karşıma oturan sevgililer hakkında yorum yapmıyorum, kırgınım onlara. olan var olmayan var yani..)

tercih sonuçları açıklanınca, aile büyüklerim, o şehrin ve insanlarının mimli oluşundan dolayı, gitmesen mi? gitme boşver, seneye başka yere gidersin gibi şeyler söyleyerek beni vaz geçirmeye çalışmışlardı ama ben gittim tabii. iyi ki de gitmişim. gerçekten o şehrin çok sıcak insanlarıyla tanışmış oldum. şehir ismi yazmayım, tahmin edilmiştir. sonuç olarak, ön yargı hiç güzel bir şey değil. fakat ben de insanım ve tabii ki ön yargılarım var. mesela üni. tercihinde asla ve asla yazmayacağım birkaç şehir var. kim bilir belki ben yanılıyorumdur.
edit: okuyunca fark ettim, sanki üni. tercihi yapacak gibi yazmışım sonunu snjsjwjehh. geçti o işler bizden be. mesela yani demek istedim.