üniversite mezunu olup iş bulamamak

eskiden komünizme ''doktor da, çöpçü de aynı maaşı alıyor. öyle iş mi olur arkadaş'' türlü bir sıçmık cahilliğiyle karşı çıkılırdı. komünist sistemlerde maaşlarda nasıl bir fark vardı bilmiyorum ama bari insanlar çöpçü de olsa, doktor da olsa bir işe sahiplerdi.
bugün benim asgari ücretle çalışan mimar, avukat ve hemşire arkadaşlarım var. evet artık komünist olmayan ülkemizde mimar da, avukatta hemşire de aynı maaşı alıyor. ee tabii akp ye yakın bir çöpçüyseniz daha fazla maaş alıyor olabilirsiniz.

bu bahsettiğim yüksek eğitimli asgari ücretle iş bulabilen insanlar şanslı güruhtur. ahval ve işin dramı daha büyüktür. daha da kötüye gitmektedir.
sosyal medyada kendimize ait olmayan bir yaşamın yabancılığından sıyrılıp bunun nedenlerini sorgulayabilsek keşke. ya da her yere sik gibi ne üniversite açıyorsunuz lan diye bağırabilsek.

asgari ücretin de altında maaş alan vekil öğretmenlerimizi unutmamak gerek. her şey plansızlığın korkunç bir kaosu. yahut kapitalizme daha fazla sömürecek eğitimli eğitimsiz inanlar dökmek için korkunç bir planın parçası. biz bu durumu fark edip hakkımızı istersek oyun bozulur. korku gol olur onlar kalesine girer.

ne yazıkki ülkemizde ki en büyük sorunlardandır. 90larda diploması olana her kapı açıkken şimdi ise bir kapı bulabilene helal olsun. her türlü vasıfsızın sırf yüksek mevkiilerde tanıdıkları var diye işe alındığı için tahsilli gençlerimize fırsat kalmıyor maalesef.

senin ekonomin gelişmiş mi? hayır. bu elemanlara ihtiyacın var mı? hayır. bu bölümlere gidenler bunu bilmeden mi gitti? hayır. kimse sana iş vermek zorunda mı? hayır.

bazı meslekler doktorluk, avukatlık vb. bunlarda üniversite pek fark etmez. ama sen hem tarih, işletme okuyorsun hem de çankırı üniversitesinde bu hatayı gerçekleştiriyorsun sonra ben işsizim. ya bi si***git be kardeşim.

he onda suç yok o cahil. devletin ben 5 sene sonra şu kadar adama ihtiyaç duyarım deyip kontejyan ve üni açması lazım ama popülizm her şeyden güçlüdür maalesef.

bu işin komik yanı, kendini yenileyemeyen yaşlıların üni mezunu olmayı hala meziyet sanıp etrafa bok atması.

maalesef hem rekabet çok fazla hem açılan pozisyon sayısı az hem ekonomi diye uzuyorda uzuyor. iş bulmam uzun sürdü ama sürekli aramak gerekiyor.

türkiye'de üniversite mezunları sayısı inanılmaz bir oranda artıyor, buna karşılık iş istihdamındaki artış yetersiz, her sene işsiz kalan arkadaşlar işe girip tecrübe kazanmaya başlama şansı bir sonraki sene mezun olanlara göre daha yüksek olacak, inanmayacaksınız ama bu yüksek hali. bu noktada artık nüfusun 4 yıl okuma masrafını karşılamadığı gerekçesiyle üniversiteye giren öğrenci sayısının azalması dışında bir çözüm yok. hiçbir hükümet milyonlarca seçmene bakıp kontenjan azaltıyoruz, üniversite kapatıyoruz diyemeyecek.

hangi üniversite? ilk 10 üniversitenin tepe 10 bölümünden mezun mutlaka iş bulacaktır. bir, hadi iki yıl daralır en fazla. yurtdışı kapısı da açıktır.

yedirgezgi babür umacı üniversitesi işletme ve psikolojik arşiv tamamlama mezunu arkadaş lise mezunundan daha avantajsız. 4 yıl sallamış hayattan.

-neden üniversiteye gittiğini bilmemek,
-bir dersi alırken ve dinlerken beyninin yaratıcı kısmına bilgiyi depolamamak,
-üniversiteye adeta bir ailesini ve çevresisini tatmin etmek için gitmek,
-en acısı ise "okuyorum" diyerek "hayata hazırlanma" yerine üniversitenin aslında "beyinsel bir yaratıcılık yatırımı" olduğunu idrak edememek.
-"diploma işe yaramıyor" diyerek kendini aklamaya çalışmak.
şapkanı önüne koy bakalım,
*--20 sene okudun da sen nesin? neyi becermek içinm bu kadar yıl okullara gittin geldin?
*--varmıydı ben bu dünyada "şunu başarmak için geldim" diye derdin?
*--hiç ben şu idealimdeki işi yapan olayım, üniveristeye giremeyen diğer akranlarıma da ekmek kapısı açayım gibi bir hayat görüşün?

konuya bir de şöyle bakalım, üniversiteye giden arkadaşları varken bir çocuk sanayiye atsın kendisini bakalım ne görecek çevresinden? yetkin insanlar bile çevresinden etkilenirken bir çocuk mu etkilenmeyecek? zaten yazarlar yukarı da üniversite sonunda meydana gelen gerçekleri yazmış ben ise öncesinden bahsediyorum. nice çocuk kötü arkadaştan ötürü okulu bıraktı, sigaraya başladı, uyuşturucu yahut bahis belasına müptela oldu, yahut bedenini sattı. işin bir de bu boyutu var. üniversite bir statüydü bu çocuklar için ve ben bu çocukları çok görmüyorum çünkü toplumsal yapımız başarıya değil, kıyasa yönelik baskı uyguluyor. tabii daha aile baskısından kaçıp üniversiteyi kurtuluş olarak görenlere gelmedik daha.