utangaç

utangaç insan kabuğundan nasıl çıkar?

(bkz: aramaya inanmak)
(bkz: kızlarsoruyor.com)

çocukluğumun özeti olan kelime.

küçük insan yeşil şurup o zamanlar çok utangaçtı. mizacım buydu. ailemin 7 -8 yaşlarındayken sürekli kızım atılgan ol, konuş ne olacak, bak x amcan gelmiş merhaba de... yapamayınca da eh ne yapalım moduna girerler ufaktan sitem ederlerdi. daha sonraları, beni utangaçlığımla kabul ettiklerinde hayat kolaylaştı. beni olduğum gibi seven birilerinin olduğunu bilmek, bu yolda attığım adımları kolaylaştırdı. kalabalığa uyum sağlamak yıllarımı alsa da; atılgan da oldum, sınıfta ayağa kalkıp şiirler de okudum, kızarmadan sunumlar yaptım, hiç tanımadıklarımla sohbet edip güldüm...

hâlâ içedönük bir insanım. yani enerjimi küçük odamda vakit geçirerek toplayabiliyorum. bir de olduğum insanı (daha iyi versiyonu olması için çabalamaya devam) seviyorum.

bir yerde amiyane tabiriyle “yırtılıncaya” dek sahip olduğum karakter. tam anlamıyla ne zaman yırtıklaştım hatırlamıyorum ama mesela asla telefonlara cevap veremediğim, alo diyemediğim zamanı hatırlıyorum. eve misafir geldiğinde salonda değilde odamdaysam; çıkıp hoşgeldiniz diyemediğim zamanları hatırlıyorum. lisede karşı cinsle bırakın konuşmayı yan yana kantinde sırada bile duramadığım* zamanları hatırlıyorum. işin kötü tarafı bunları yapmayı deli gibi istiyordum ama yapamıyordum. yapmamayı tercih etmek değil yani…