utanmak

en erdemli, en saygı duyulası duygu.
sırf utanmamak için bile süper bi insan oluyorsunuz.

bol bol utanan biri olarak hiç sevmediğim huyum. bazen durup artık utangaç biri olmak istemiyorum diyorum. bilmiyorum her zaman geçerli olan bir yolu var mıdır bunun.

bir aylık sırt ağrısı için ambulans çağıran insanda olmayan şey.

mahrem ortaya çıkınca oluşan.

son zamanlarda azalan hissiyatım. eskiden ben de en ufak hareketime bile utanırdım ama artık pek umurumda olmuyor, biliyorsunuz spot ışığı etkisi diye bir durum var, bunun farkına vardığımda çoğu şeyin birden önemsizleştiğini fark ettim ve ''ben nasıl düşünürdüm'' demeye başladım. önümde biri kayıp düşse en fazla gülümser yardım ederim 1 dakika sonra unuturum misal, çoğu insanın unutma süresi de bu civarda olacaksa neden kendimi kasıyorum? ya da giyinirken elbisemin arkası külotlu çorabımın içine geçmiş olsa* ve biri uyarsa o an sokaktaki herhangi biriyim, gören gülüp geçecek belki arkadaşına anlatacak. bence ufak tefek sakarlıklar insanların eğlenmesi için herkesin yapması gereken şeyler, dünya çok sıkıcı olurdu aksi halde.

arada bir arsıza yüzsüze de uğramasını dilediğimiz olgu.

keşke bende olmayan duygu olsaydı, utanmaz olacaksın.

sevdiğim insanlara sevgi bombası şeklinde mesajları atarken çok mutlu hissediyorum fakat sonrasında içinde bulunduğum his şu anda altına yazdığım başlık*

yüz kızartıcı suçlar dışında çocukluk baskısıyla gelen hayatı mahvetme duygusu.
adres sormaktan, bir kafeye girip lavabo kullanmaktan, prezervatif almaktan utanmaktan heba olmuş insanlarla dolu etraf.
çalmıyor çırpmıyorsanız rahat olmak gerekir.

(bkz: elalem ne der)

güzel ve temiz bir duygunun eyleme geçmiş halidir. ne yazık ki her güzel şey gibi bunun da dünyada pek yeri yoktur.

utanç nice uzak bir duygudur ki
görülmez bir kez olsun yüzünüzde *

hani şu göçük altından çıkarıldığında ambulans kirlenmesin diye ayakkabılarını çıkarmaya çalışan maden işçisi vardı ya o gün utancımdan yerin dibine girdim tv ye bakamadım. ağlamamak için boğazımda ki o acayip ağrı ile günler geçirdim ki bir sonraki seçimlere kadar artık kalmadı bitti o his

ne kadar insanı bir duygu. ne kadar gerçekçi.
utanma duygusunu kaybeden insandan korkarım.

bir başkasının hayatına bakıyorum bir kendiminkine. ben neler için ağlıyorum yahu. şımarıklık bu yaptığım. utanıyorum.

acıları karşılaştırınca tırnağı kırıldı diye ağlayan kız tarafında oluyorum ama ben gülerken dostumun ağlamasına da gönlüm razı değil.

''utanmak'' ötekilerle alakalı bir durumdur. onu erdemli, ahlaklı olarak gören, değer biçen de yine ötekilerdir. dolayısıyla utanmak yaratılmış, inşa edilmiş bir kavramdır ve çağlarla, kültürlerle kendisini yeniden inşa eder. değişiklik göstermesi kaçınılmazdır. çoğu kez utanmak, kendi karakterinden; bireyselliğinden ödün vermek, şahsını yiyip bitirmektir. dolayısıyla rasyonalite benim yaşamım için daha merkeziyette duran bir kavramdır. utancın sorgulanması, antropolojik süreçle ele alınmalı ve ötekilerle olan bağı irdelenmeli. çünkü çoğu kez kendimize has olmayan, irdelenmemiş nedenlerle utanırız. utanç çok ciddi bir konudur.

bende bir garip işleyen duygu.
yaptıklarımdan değil kendimden utanıyorum sürekli.
bir değişik ruh hali işte...
lan galiba ben bundan dolayı akıllanmıyorum.

bunları bilmiyordum...ya sabır....
yer tunceli, halk kendilerine verilen karnelerle gıda alabiliyorlar
ulaşım hakları kısıtlı, sadece bir kere giriş çıkış yapabiliyorlar
hastane var doktor yok
reçete alıyorsun, ilacı alamıyorsun

genellikle utanmıyorum.
hayatım çığrından çıkarken,
geriye bakmıyorum...

baktığımda ise göremiyorum. çünkü utanma duygum yok emenike. kara delik girişi bu.