uyanırken maruz kalmaktan nefret edilen şeyler

rüyamın yarım kalması. *

komşu gürültüsü. *

gürültü normal şartlarda, yapılması veya yapılmaması insanların elinde olan ama evrimsel aşamada hayvandan bir tık daha geride kalmış birtakım çok hücreli canlılar tarafından ısrarla sürdürülen berbat bir şey. bunu yapana saygım anında sıfırlanıyor.

yaz sabahlarının müjdecileri cırcır böcükleri. koro ne kadar kalabalıksa ses o kadar ayyuka çıkar, ses ne kadar ayyuka çıkarsa sıcak o kadar fazla olur... bir de bülbüller. bülbüllerin hep bir ağızdan cıvıldaşmaları.
kışın ise eğer yağmur yağıyorsa damlaların şıpırtısı, poyraz deliyse çamların uğultusu...

nefretlik hiçbir şey yok burada. ne araba sesi, ne ambulans, ne kapı sesi, ne ayak sesi, ne çınlama ne vınlama; sessizliğin sesinden başka hiçbir şey.

coluk cocuk sesi.

benim bir abim vardı, hâlâ da var da konu o değil, çocukken sabahları yüzüme ıslak havlu ile vururdu "şaka olsun" diye. acayip sinir olurdum, bir şey de yapamazdım tabii.

sonra 13 yaşımda babam öldü benim, benim ergenlikle beraber hafif götüm de kalktı.
bir sabah yine havlu muhabbetini yaparken havluyu yakaladım, elinden alıp bunun boğazına çöktüm, şaşkınlıktan olacak karşılık da veremedi geri zekalı.
sonra havluyu fırlatıp attım, kalktım gittim.

o gün son oldu, muhabbetini bile etmedi bir daha.