yalnız kalmaktan korkmamak

yalnız kalmak senelerce bizlere sanki çok kötü bir şeymiş gibi lanse edildi. çoğu kişi bu uğurda sevmediği evlilikler yaptı ve hayatlarına renk gelsin diye bir de çocuk dünya’ya getirdiler.
ancak çağımızda yalnız zaman geçirebileceğimiz birçok fırsat* ortaya çıktı.
arkadan konuşan arkadaşlar meşhurdur mesela ama yan yana geldiklerinde bakmışsın dünya’nın en minnoşları.
asla anlaşamadığı bir ilişkiyi seviyorum adı altında sürdürmeye çalışanlar da *buna örnektir.
yalnızlıktan, kendi iç sesini dinlemekten korkmayan insan, kendisine değer veren ve öz saygısı yüksek insandır. doğru diye nitelendirilen ilişkilerin oluşması için de kişinin yalnız olmaya öcü gibi bakmaması gerekir.

özdemir asaf

korkmuyorum 4yıl bag evimdeyim daha da yaşarım

2 senedir yalnız yaşıyorum ve çevremdeki binalarla aramda en az on - on beş metre var. giriş kattayım ve binada da benden başka kimse yaşamıyor.
eğer bulunduğunuz muhit tekin bir yerse ve karabalıklardan hoşlanmıyorsanız yalnız yaşamak büyük bir nimet..

t: tek olmaktan korkmayan, yalnızlığı seven insan..

öncelikle 20 li yaşlarını geride bırakmış hayatta çok fazla sorumluluk altına girmiş birisi olarak yalnızlığın size oldukça boktan bir durum olduğunu söyleyebilirim.

hani aga sen yalnızlığınla mutluysan tek başına yetebiliyorsan burada ne işin var derler adama. bizi hep bu ıssız adam bitirdi. yok gençler, en tez vakitte kendinize uygun bir yoldaş dost bulun ister eş ister arkadaş fark etmez. ama yalnız kalmayın.

ben yıllarımı böyle geçirdim. yalnız kalmak korkutucudur.

yalnızlık kendi tercihiniz olduğunda çok güzeldir. dolayısıyla, yalnızlıktan korkmayan insanlar, bunu kendileri tercih edenlerdir.

liseden mezun olurken tüm arkadaşlarımla kavgalı ayrıldığımdan, o zamanlar edindiğim güzel bir huy.

şimdilerde ise değerini daha iyi anlıyorum, bu hissin tabi.

korku nedir ve bunun anlamını bilen için sorun olmayacak, yalnızlık nedir ve bunun anlamını bilen için basit kalan, tek başınalık nedir ve anlamı nedir sorusunun cevabını bulan için geçerli durumdur.

daha bugün yemekte eski dostum kahroluyordu. “yapayalnızım” diye. “güvendiğim sevdiğim herkesi bir bir kaybettim. gitmeden hepsinden bir tokat yedim, şimdi sadece kendim kaldım elimde. çok zoruma gidiyor. ben yalnızlıgımı haketmedim”

- herşeye alışıyor insan. başta zor geliyor yalnızlık, önce onları suçluyorsun. sonra kendini. kendini yeterince üzdüğünde farkediyorsun ki artık yalnızlıgına da alısmıssın. ve öğrendikçe yalnızlığı korkusuzlaşmıssın.

ben korkmuyorum cunku hep yalnızdım. hep suskundum. kendımle konusmaktan kendımı kustırecek kadar yalnızdım. ama bundan şikayet edemem cunku artık birbirimizi çok sevıyoruz. alısınca yalnızlıga artık bır daha kalabalıklaşamıyor cunku ınsan

en özgürce tek başına gezersin, en güzel şarkıları tek başına keşfedersin, en güzel hayalleri tek başına kurarsın.
yalnızlıktan korkmak neden?
ama arkadaşlar da iyidir.

köyde veya fabrikada geceleri, aylarca tek başıma kaldığım zamanlar pek çoktur.
gecenin ısssızlığında en yakın insan yüzlerce metre ötede.
başıma bir kaza felan gelse sesimi bile duyuramam.
işte gerçek yalnızlık bu'dur.

evde yalnız yaşamaya yalnızlık diyorsunuz.
bir alt kattaki veya üst kattaki komşunuz iki buçuk metre altınızda veya üstünüzde.

evde de geceleri yalnızım.
amma ve lakin eve gelince ; paris'e gelmiş gibi oluyorum.
alt kattan, üst kattan insan sesleri geliyor.
sitenin bahçesinden çocuk sesleri, kahkahaları duyuluyor.
yalnızmışım gibi hissetmiyorum.

insanların olduğu yerde yalnızlık hissine kapılmıyorum.

ben yalnız yaşıyorum ve muhtemelen de bu böyle gider. 10 yıl önce olsa düğün dernek işleri kolaydı ama altının gramı 1000 lirayken ben evlenemem.

yalnız yaşamaktan korkmuyorum. allah kötü ile karşılaştırmasın. kendimi korumak için bile olsa birini öldürmek zorunda kalmak istemem ama ben mi o mu durumu olursa ben peygamber değilim diğer yanağımı çeviremem.

mükemmel bir durum. aşırı seviyorum bunu. arada yalnız kalsam ne olur diye geliyor, sonra kendi isteğimle yalnız kalıp ne kadar güzel olduğunu hatırlıyorum. sonra az yalnız kalayım yav diyorum.

aynı zamanda bu korkusuzluk insanlara bağımlılığı azaltıyor, insanlar için kendinden ödün vermeyi engelliyor. böylece gereksiz insanları hayatta tutma ihtiyacı azalıyor, toksik insanlardan uzaklaşılıyor. nereden baksan güzel şey.

"gençken yalnız kalmaya ne var, allah yaşlanınca yalnız bırakmasın" demişti anneannem, üst mahallede yapayalnız yaşayan bir kadın için, torunları falan almanya'da. türkiye'deki oğlu arada sırada gelir, ailesi gelmez ama. her zaman dediğim gibi yaş almış insanların sözlerine değer veririm, hayat ile ilgili bir şey söylüyorlarsa boşa konuşmazlar genelde o yüzden bu sözden de ders çıkarmak lazım. burada çoğumuz genciz belki de şuan yalnız kalmak o kadar koymuyor bize rahat rahat konuşabiliyoruz, yalnız iyiyim ya sıkıntı yok diye ama biz yaşlılığın yalnızlığını tecrübe etmedik daha. umarım her birimiz güzel, mutlu aileler kurabiliriz.

en büyük duam bu, ailem gibi bir aile kurabilmek. huzurlu, mutlu bir aile kurduktan sonra geri kalan şeyler halledilir.

insan doğası gereği çoğu zaman yanlız kalmak. her şeyini paylaşabileceği, duygusal anlamda sığınabileceği bir yol arkadaşı olsun ister. tabii ki bu kötü bir şey değil. insanların yalnız kalmak istemesi, bir hayat arkadaşı istemesi oldukça normal. ancak sadece içinizdeki boşluğu doldurmak, yalnız kalmamak için hayatınızda birilerini istiyorsanız, öncelikle kendinizi tanımak için kendinize biraz zaman tanıyabilirsiniz. sizde duygusal boşluk yaratan düşünceleri ya da geçmişinizde yaşadığınız bir travmayı çözmeniz sizin için daha faydalı olur yalnızlıktan korkma bak bizi yanlızlık büyütü ve hala herşeye rağmen yaşıyoruz

yeterince yalnız kalmamış insan, yalnız kalmaktan korkmaz.

yalnız kaldığınızda bu durumu olağan karşılamaktır. kendinize vakit ayırmayı ve bu zamanları nasıl keyifle geçireceğinizi bildiğinizde zaten böyle bir korkunun oluşma ihtimali yoktur.

korkmamalısındır da zaten. ailen dışında hayatta herkes geçicidir. o yüzden çok da abartmamak gerek çevremizdekileri; ha çevren ailen olmuştur orası ayrı tabi...

bugün bir kez daha neden yalnız kalmayı sevdiğimi anladım.

üniversiteden bir arkadaşımla konuştuk. laf lafı açtı derken, bir kişinin zamanında benim arkamdan konuştuğunu söyledi. bahsettiği kişiyle bir kere diyaloğum olmuştu ve hiç sevmemiştim. lümpen ve gevşek bir karakterdi. arkamdan ne zaman konuştuğunu sorduğumda ise daha fazla şaşır(ma)dım. benim arkamdan onları söyledikten birkaç gün sonra benim prova sunumumu izlemiş ve çok başarılı olduğuma dair methiyeler dizmişti.

burada dedikodumu yapmasına takıldığımı düşünenler olabilir ama asıl takıldığım şerefsizliği. benim bu kişiyi neden sevmediğimi birkaç arkadaşım hiç anlamadı ya da ben anlatamadım ama sebep buydu işte.

yaş aldıkça duygusal zeka gelişiyor. hele hayatı dolu dolu yaşadıysanız insanları az buçuk anlayabiliyorsunuz. aslında kimsenin birbirinden farklı olmadığını, herkesin çıkarcı ve yalancı olduğunu idrak ettiğinizde de yalnızlık daha cazip geliyor.

tam da bu sebeple yalnız kalmaktan korkmayın. hatta birileriyle birlikte olmaktansa yalnızlığı sevmeye çalışın. çünkü kimse sizin iyiliğinizi, başarılı veya mutlu olmanızı istemiyor.

en azından bu hayat bana bunu öğretti.

ben sizi yaşlanınca görcem, bakalım korkuyonuz mu korkmuyonuz mu

benim korkum bunun tam tersi için geçerlidir.
hiç yalnızlıktan korkulur mu?
nasıl bir manyaksınız siz?

yalnızlık...
şikayet edilecek en son şey bana göre...

edit, yanlış okuma.