1.
uykuyu seven birisi değilim. aile ortamında büyüyor olmak, kafamda hep bir şeyleri kaçırıyormuşum hissiyle yetişmek buna sebep oldu. evin içinde bir şeylere sürükleniyor olmak, yapmak istediklerimden çalınıyor gibi gelirdi hep. çocukken kendime, evdekilerin uykuda olduğu bir zaman dilimi yaratmamla başladı az uyuyor oluşum. kendi özel saatlerime kavuşuyordum böylece. ayak sesi duymadığım, adıma seslenilmediği, kendi başıma kalabildiğim özel saatlerdi bunlar. böylece az uyumaya başladım. kendi başıma kaldığım o anları çok sever oldum. sonradan alışkanlık oldukça, daha çok hoşuma gitti. büyüdükçe çok faydasını gördüm. eşekler gibi yorulmadıkça 8-9 saat uyumuyordum. 4 ila 5 saat yeter olmuştu.
o dört beş saate de mecbur olmasam, 2-3 saat yeterli derdim. kafanın içini stabilize tutmak için uykuma sadık olmaktan başka bir opsiyonum yok. gerek de yok. 4-5 saat işimi görmeme yeterli. o kadar da olsun artık sısıs
o dört beş saate de mecbur olmasam, 2-3 saat yeterli derdim. kafanın içini stabilize tutmak için uykuma sadık olmaktan başka bir opsiyonum yok. gerek de yok. 4-5 saat işimi görmeme yeterli. o kadar da olsun artık sısıs
devamını gör...