1.
bir oruç aruoba eseridir.
iki kitaptan oluşur bunlar tavşan besleyene kılavuz ve özlem çekene kılavuzdur.
oruç aruoba eserinde bol bol sorgulamalar yapmış ve okurken düşünmemizi istemiş. okurken baya düşündüğüm konular oldu. özlem denilen kavram ve başka kavramlarla ilişkisi kafamı çok kurcaladı.
yazar hem nefis gözlemlerini paylaşıyor hem düşünmeye sevk ediyor.
kendine ait üslubu ve yazım şekli diğer kitaplarında olduğu gibi devam ediyor.
yazar kağıdı kalemi önüne koyup düşünmüş, düşündüklerini aktarmış.
her kitabında hissettiğim gibi yine garip şeyler hissettim.
hayatımızda olup biten şeylerin farkında olmadığımı hissettiren bir eserdi.
mesela bir olay oluyor ve biz onun farkında olmuyoruz. oruç aruoba çıkıp öyle bir anlatıyor ki “aaa cidden öyle” diyoruz.
okurken sık sık bu hisse kapıldım. her kitabında kapılıyorum.
ayrıca yazar bir konu üzerinde yazarak düşünürken sık sık alıntılar paylaşmış. özlem ilgili bir şeyler anlatırken çıkıp şule gürbüz örneği vermiş.
bazı şairlerin şiirlerini eklemiş. neden öyle düşündüğünü açıklamaya çalışmış.
bilmiyorum bir kavram üzerine bu kadar düşünmek ve yazmak bana çok sıra dışı geliyor.
oruç aruoba düşünme ve ifade etme konusunda çok ilerde birisi ve bunu bir kere daha göstermiş. *
yazarı seviyorsanız ve şiirsel metinlerine hayranlığınız varsa mutlaka okumanız gereken bir eser.
bu arada kitap yazarın diğer kitapları gibi metis yayınlarından çıkmış.
müthiş bir alıntıyla yazımı bitiriyorum. okuyacaklara iyi okumalar.
özlem, şimdi gidip uyuman konusunda da, ikircikliliğindir: "o, şimdi uyuyor mu - uyuyor olsa da yarın yorulmasa..." "o şimdi uyumuyor mu: uyumuyorsa, beni düşünüyor olsa -bende gidip uyumasam...
iki kitaptan oluşur bunlar tavşan besleyene kılavuz ve özlem çekene kılavuzdur.
oruç aruoba eserinde bol bol sorgulamalar yapmış ve okurken düşünmemizi istemiş. okurken baya düşündüğüm konular oldu. özlem denilen kavram ve başka kavramlarla ilişkisi kafamı çok kurcaladı.
yazar hem nefis gözlemlerini paylaşıyor hem düşünmeye sevk ediyor.
kendine ait üslubu ve yazım şekli diğer kitaplarında olduğu gibi devam ediyor.
yazar kağıdı kalemi önüne koyup düşünmüş, düşündüklerini aktarmış.
her kitabında hissettiğim gibi yine garip şeyler hissettim.
hayatımızda olup biten şeylerin farkında olmadığımı hissettiren bir eserdi.
mesela bir olay oluyor ve biz onun farkında olmuyoruz. oruç aruoba çıkıp öyle bir anlatıyor ki “aaa cidden öyle” diyoruz.
okurken sık sık bu hisse kapıldım. her kitabında kapılıyorum.
ayrıca yazar bir konu üzerinde yazarak düşünürken sık sık alıntılar paylaşmış. özlem ilgili bir şeyler anlatırken çıkıp şule gürbüz örneği vermiş.
bazı şairlerin şiirlerini eklemiş. neden öyle düşündüğünü açıklamaya çalışmış.
bilmiyorum bir kavram üzerine bu kadar düşünmek ve yazmak bana çok sıra dışı geliyor.
oruç aruoba düşünme ve ifade etme konusunda çok ilerde birisi ve bunu bir kere daha göstermiş. *
yazarı seviyorsanız ve şiirsel metinlerine hayranlığınız varsa mutlaka okumanız gereken bir eser.
bu arada kitap yazarın diğer kitapları gibi metis yayınlarından çıkmış.
müthiş bir alıntıyla yazımı bitiriyorum. okuyacaklara iyi okumalar.
özlem, şimdi gidip uyuman konusunda da, ikircikliliğindir: "o, şimdi uyuyor mu - uyuyor olsa da yarın yorulmasa..." "o şimdi uyumuyor mu: uyumuyorsa, beni düşünüyor olsa -bende gidip uyumasam...
devamını gör...
2.
oruç aruoba imzalı eser olup gezegendeki herkese okumasını tavsiye ettiğim eser.
öyle ki sırf bunu paylaşma isteğimden kafa iznimi yaktım, o kadar güzel kitap.
aruoba bu eserde hem eserlerini çevirdiği, hem hayatı boyunca okuduğu isimlerden birkaç alıntıya da yer veriyor.
kitap kısaca uzaklık/ ayrılık/ özlem gibi konu ve duyguların kişinin ruhunda yarattığı değişime de parmak basıyor.
uzaklık özleyen ve özlenen arasındaki mesafedir diyor.
özleyenin özlenen ile daha önce yaşanmışlardan gelen anıları, yoğun bir mutluluk taşır özleme — ama, öte taraftan, özleyenin özlenen ile şimdi yaşayamadıkları, derin bir acı getirir ona.
gesualdo'nun bir madrigali, özlem çekenin yaşamı ile ölümü arasında kurabileceği bağlantıyı şöyle dilegetirir:-onu görmezsem ölemem, onu görmeden yaşayamam.
öyleyse ne ölüyüm, ne de bir hayatım var.
ey aşk tansığı, ah garip talih, ne yaşamak yaşam, ne ölüm ölmek.
(enis batur çev.)
öyle ki sırf bunu paylaşma isteğimden kafa iznimi yaktım, o kadar güzel kitap.
aruoba bu eserde hem eserlerini çevirdiği, hem hayatı boyunca okuduğu isimlerden birkaç alıntıya da yer veriyor.
kitap kısaca uzaklık/ ayrılık/ özlem gibi konu ve duyguların kişinin ruhunda yarattığı değişime de parmak basıyor.
uzaklık özleyen ve özlenen arasındaki mesafedir diyor.
özleyenin özlenen ile daha önce yaşanmışlardan gelen anıları, yoğun bir mutluluk taşır özleme — ama, öte taraftan, özleyenin özlenen ile şimdi yaşayamadıkları, derin bir acı getirir ona.
gesualdo'nun bir madrigali, özlem çekenin yaşamı ile ölümü arasında kurabileceği bağlantıyı şöyle dilegetirir:-onu görmezsem ölemem, onu görmeden yaşayamam.
öyleyse ne ölüyüm, ne de bir hayatım var.
ey aşk tansığı, ah garip talih, ne yaşamak yaşam, ne ölüm ölmek.
(enis batur çev.)
devamını gör...
3.
bir oruç aruoba kitabı.
metaforlarla, sembollerle doludur aruoba ve bütün güzelliğini buna borçludur. metinlerinde ne anlattığı önemli değildir çünkü siz ne alabildiyseniz onu anlatmıştır, odur ve o kadardır.
mistik bir ilişkim oldu hep yazarla. üniversite birinci sınıfta beni seven bi oğlan vardı. elinde de ki işte ile çıkagelmişti ve okumamı istemişti. ne dikkatimi vererek okudum, ne okuduğumdan bir şey anladım. çünkü oğlanı sevmiyordum. ondan gelen her şey benim için külfetti. ve böylece aruoba benim için mimli bir yazar oldu.
iki sene sonra dost kitabevi'nde rastgele bir kitabını seçtim, kurcalamadan, bakmadan satın aldım. hangisiydi hatırlamıyorum. ama tam da o an yaşadıklarıma ve hissettiklerime nokta atışı yapıyordu. hemen gidip öteki kitaplarına sarılmadım. işte bu kritik hissetme anlarına sakladım kitaplarını. her defasında niyet çeker gibi bi kitap çektim, her defasında hedefi tam on ikiden vurdu.
uzak'ı ikinci kez satın aldım. evde bir yerlerde olduğunu da biliyordum ama belki de bu alışkanlık yüzünden bir daha edindim kitabı.
seneler önce okuduğumda tavşan besleyene klavuz adlı ilk bölümde ağladığımı hatırlıyorum. o zaman tavşan besliyordum kendimce çünkü ve kitap beni tavşan beslemenin çaresizliği ve yalnızlığı ile karşılaştırmıştı. bi süre sonra o tavşanı terk ettim. teşekkürler aruoba. bu okuyuşumda hiç bir şey anlamadım. büyü bozulmuştu, o zaman ne anladım da bu kadar tesiri oldu bende onu bile tam anlamadım. bu sefer ihtiyacım olan özlem çekene klavuz adlı ikinci kısımmış.
duygularımı tanımakta hep zorlanıyorum. özellikle pozitif olanları. kimi sevdiğimi hiçbir zaman bilemem mesela, sevgiyi hissedemem. sevgiyi hissettiğim anlar, onun hep daha rahatsız edici duygularla kol kola girdiği anlardır. özlem de belki negatif bir duygu değil ama çoğu zaman boğazınızda düğüm, midenizde yumru, göğsünüzde koca bir taş gibi gösteriyor kendisini. o yüzden iyi ki sevgi ile bolca ilişkilendiriyor kitapta özlemi. böylece kimi sevdiğimi kimi sevmediğimi, kimi özlediğime bakarak anlayabileceğimi biliyorum.
o yıllarda ontolojik yalnızlık denen şeyi ne duymuş ne de düşünebilmiştim. galiba geçen sene tuvalette keşfettim bu tabiri, kendi içimde, yani içimden doğurdum onu. sonra baktım ki pek çok filozof da doğurmuşlar bu tabiri kendine has şekillerde. hemen savaşmaya yeltendim bu durumla. yalnızlığın her türünden nefret ediyorum ve sadece kendime has biricik bir varlık olduğum için sonsuza kadar yalnız var olacağımı bilmek beni deli ediyor. intihara sürüklüyor. şimdi bir kez de oruç aruoba diyor bunun çaresi yok diye. ve diyor ki, bu yüzden sonsuza dek özlem duyacak insan.
ve bir anda şunu fark ediyorum. gerçek ve bitimsiz bir özlem duyabildiğimiz insanlar, hep ama her zaman, bu ontolojik yalnızlık savaşında en çok umut bağladığımız neferler oluyor yanımızda. beni anladı, beni gördü, beni sevdi, beni anlayacak, görecek ve sevecek dediklerimiz.
ve yine bir anda aruoba sayesinde bunun dışına çıkıyorum ve anlıyorum. bu bir yanılgı, bunu bana hırçın ve ürkek bir oğlan öğretti/ öğretiyor. gerçek ve bitimsiz bir özlem duymak daha çok onu anladım, onu gördüm, onu sevdim diyebildiklerimiz söz konusu olunca mümkün. böylece özlemimle de belki narsisizmime karşı savaşan en gözü pek kumandan olduğu için barışıyor, ona saygı duymayı öğreniyorum.
muazzam bi' metin.
tez okuna.
metaforlarla, sembollerle doludur aruoba ve bütün güzelliğini buna borçludur. metinlerinde ne anlattığı önemli değildir çünkü siz ne alabildiyseniz onu anlatmıştır, odur ve o kadardır.
mistik bir ilişkim oldu hep yazarla. üniversite birinci sınıfta beni seven bi oğlan vardı. elinde de ki işte ile çıkagelmişti ve okumamı istemişti. ne dikkatimi vererek okudum, ne okuduğumdan bir şey anladım. çünkü oğlanı sevmiyordum. ondan gelen her şey benim için külfetti. ve böylece aruoba benim için mimli bir yazar oldu.
iki sene sonra dost kitabevi'nde rastgele bir kitabını seçtim, kurcalamadan, bakmadan satın aldım. hangisiydi hatırlamıyorum. ama tam da o an yaşadıklarıma ve hissettiklerime nokta atışı yapıyordu. hemen gidip öteki kitaplarına sarılmadım. işte bu kritik hissetme anlarına sakladım kitaplarını. her defasında niyet çeker gibi bi kitap çektim, her defasında hedefi tam on ikiden vurdu.
uzak'ı ikinci kez satın aldım. evde bir yerlerde olduğunu da biliyordum ama belki de bu alışkanlık yüzünden bir daha edindim kitabı.
seneler önce okuduğumda tavşan besleyene klavuz adlı ilk bölümde ağladığımı hatırlıyorum. o zaman tavşan besliyordum kendimce çünkü ve kitap beni tavşan beslemenin çaresizliği ve yalnızlığı ile karşılaştırmıştı. bi süre sonra o tavşanı terk ettim. teşekkürler aruoba. bu okuyuşumda hiç bir şey anlamadım. büyü bozulmuştu, o zaman ne anladım da bu kadar tesiri oldu bende onu bile tam anlamadım. bu sefer ihtiyacım olan özlem çekene klavuz adlı ikinci kısımmış.
duygularımı tanımakta hep zorlanıyorum. özellikle pozitif olanları. kimi sevdiğimi hiçbir zaman bilemem mesela, sevgiyi hissedemem. sevgiyi hissettiğim anlar, onun hep daha rahatsız edici duygularla kol kola girdiği anlardır. özlem de belki negatif bir duygu değil ama çoğu zaman boğazınızda düğüm, midenizde yumru, göğsünüzde koca bir taş gibi gösteriyor kendisini. o yüzden iyi ki sevgi ile bolca ilişkilendiriyor kitapta özlemi. böylece kimi sevdiğimi kimi sevmediğimi, kimi özlediğime bakarak anlayabileceğimi biliyorum.
o yıllarda ontolojik yalnızlık denen şeyi ne duymuş ne de düşünebilmiştim. galiba geçen sene tuvalette keşfettim bu tabiri, kendi içimde, yani içimden doğurdum onu. sonra baktım ki pek çok filozof da doğurmuşlar bu tabiri kendine has şekillerde. hemen savaşmaya yeltendim bu durumla. yalnızlığın her türünden nefret ediyorum ve sadece kendime has biricik bir varlık olduğum için sonsuza kadar yalnız var olacağımı bilmek beni deli ediyor. intihara sürüklüyor. şimdi bir kez de oruç aruoba diyor bunun çaresi yok diye. ve diyor ki, bu yüzden sonsuza dek özlem duyacak insan.
ve bir anda şunu fark ediyorum. gerçek ve bitimsiz bir özlem duyabildiğimiz insanlar, hep ama her zaman, bu ontolojik yalnızlık savaşında en çok umut bağladığımız neferler oluyor yanımızda. beni anladı, beni gördü, beni sevdi, beni anlayacak, görecek ve sevecek dediklerimiz.
ve yine bir anda aruoba sayesinde bunun dışına çıkıyorum ve anlıyorum. bu bir yanılgı, bunu bana hırçın ve ürkek bir oğlan öğretti/ öğretiyor. gerçek ve bitimsiz bir özlem duymak daha çok onu anladım, onu gördüm, onu sevdim diyebildiklerimiz söz konusu olunca mümkün. böylece özlemimle de belki narsisizmime karşı savaşan en gözü pek kumandan olduğu için barışıyor, ona saygı duymayı öğreniyorum.
muazzam bi' metin.
tez okuna.
devamını gör...
4.
1948/ 2020 yılları arasında yaşamış türk felsefeci, yazar, şair, akademisyen ve çevirmen oruç aruoba imzalı eser olup 1995 yılında yayınlanmıştır.
şiir türünde yer alır.
kitabımız tavşan besleyene kılavuz ve özlem çekene kılavuz olmak üzere iki bölümden oluşuyor.
kitabımız tavşan besleyen havuç da yetiştirmelidir sözü ile başlıyor.
tavşan ve havuç imgesinin aslında bir şeye sahip olmak istiyorsan onun bedelini de ödemelisin anlamına gelen bir metafor olduğunu belki düşünebiliriz.
bir şey istiyorsan onun dikenine de katlanmak zorundasın gibi bir çağrışım yaptığı da tahmin edilebilir.
kitabın ilk kısmı belki daha yüzeysel gelebilir ama özlem çekene kılavuz adlı ikinci bölümde özlem duygusunu kendine has anlatım tarzı ve keskin biçimde ifade edişiyle kitabı sarsıcı kılıyor.
özlem duygusunun bir uzaklığın sonucu meydana gelişi, özlemenin en yıkıcı olan tarafının sevilen ve özlenen kişiyle gidilen mekâna artık o olmadan gidildiğinde yaşandığını belirtiyor.
onun yokluğunu fark ettiren şey mekânda hatırlanan anılar oluyor.
yazar bu kitabında özlem duygusunu felsefik bir bakış açısıyla anlatıyor, özlemin ve acının boyutları, özlem duygusunun insanı değiştiren bir durum oluşu, özlenenden ayrı kalmak ve bununla yaşamanın dayanılmaz oluşu, kendine has bir anlatım ile karşımıza çıkıyor.
oldukça sarsıcı ve edebî açıdan doyurucu bir kitap olduğunu düşünüyorum, bazı bölümlerde o keskinliği hissetmemenin mümkün olmadığını da söylemek mümkün,
özellikle de son bıraktığım sözü oldukça etkileyiciydi.
uzaklaşan kişiye ağıt niteliğinde bir eser olduğu da belki söylenebilir, yazar bize şunu da düşündürüyor; bir insan ne kadar uzaktaysa o kadar acı verir.
hayatındaki önemli değişiklikleri bize haber vermeyi umursamamasının ne denli acı bir şey olduğunu hatırlatıyor.
şükrü erbaş'ın da dediği gibi ne araya yolların girmesidir ayrılık, ayrılık insanın ona içini dökmekten vazgeçmesidir.
kitap hakkında eski bir tanımım daha var, yani yeni değil önceden okudum.
şiir türünde yer alır.
kitabımız tavşan besleyene kılavuz ve özlem çekene kılavuz olmak üzere iki bölümden oluşuyor.
kitabımız tavşan besleyen havuç da yetiştirmelidir sözü ile başlıyor.
tavşan ve havuç imgesinin aslında bir şeye sahip olmak istiyorsan onun bedelini de ödemelisin anlamına gelen bir metafor olduğunu belki düşünebiliriz.
bir şey istiyorsan onun dikenine de katlanmak zorundasın gibi bir çağrışım yaptığı da tahmin edilebilir.
kitabın ilk kısmı belki daha yüzeysel gelebilir ama özlem çekene kılavuz adlı ikinci bölümde özlem duygusunu kendine has anlatım tarzı ve keskin biçimde ifade edişiyle kitabı sarsıcı kılıyor.
özlem duygusunun bir uzaklığın sonucu meydana gelişi, özlemenin en yıkıcı olan tarafının sevilen ve özlenen kişiyle gidilen mekâna artık o olmadan gidildiğinde yaşandığını belirtiyor.
onun yokluğunu fark ettiren şey mekânda hatırlanan anılar oluyor.
yazar bu kitabında özlem duygusunu felsefik bir bakış açısıyla anlatıyor, özlemin ve acının boyutları, özlem duygusunun insanı değiştiren bir durum oluşu, özlenenden ayrı kalmak ve bununla yaşamanın dayanılmaz oluşu, kendine has bir anlatım ile karşımıza çıkıyor.
oldukça sarsıcı ve edebî açıdan doyurucu bir kitap olduğunu düşünüyorum, bazı bölümlerde o keskinliği hissetmemenin mümkün olmadığını da söylemek mümkün,
özellikle de son bıraktığım sözü oldukça etkileyiciydi.
uzaklaşan kişiye ağıt niteliğinde bir eser olduğu da belki söylenebilir, yazar bize şunu da düşündürüyor; bir insan ne kadar uzaktaysa o kadar acı verir.
hayatındaki önemli değişiklikleri bize haber vermeyi umursamamasının ne denli acı bir şey olduğunu hatırlatıyor.
şükrü erbaş'ın da dediği gibi ne araya yolların girmesidir ayrılık, ayrılık insanın ona içini dökmekten vazgeçmesidir.
kitap hakkında eski bir tanımım daha var, yani yeni değil önceden okudum.
devamını gör...