yaşadığın hayatın herkese güzel görünmesi

bu zaman zaman dile getiriliyor ama halbuki işin aslı ve faslı öyle değildir.

ben: sadece oturuyorumdur
arkadaşlarım: yaşıyosun bu hayatı.

capsini hatırlatan başlık. davulu tokmak kafaya değecek yakınlıkta dinleyin bi. ne oluyor görelim.

güzel nedir bilmeyenlere bir şey yapamayız

kendinden başka herkesin hayatının güllük gülistanlık zannedilmesi.

daha önce de burada anlattığım, ilkokul arkadaşımla yazışmamı anımsatmıştır. daha önce uzun uzun yazmıştım; şimdi detayına girmeyeyim. yazışmanın bir bölümünde, ‘bakıyorum sınıftaki tüm arkadaşlarım bir yerlere gelmişler, biri isviçre’de, diğeri şirket kurmuş; bir ben bir şey olamadım’ gibisinden bir şey yazmıştı.

bu durum onun duruma benziyor. sanırım hayatımız yokuş aşağı indiği zamanlarda, herkesin yokuş yukarı, nefesi kesilmeden çıktığını zannediyoruz. ya da kendimiz hariç kimsenin hayatında yokuş yok zannediyoruz. belki sosyal medyanın yaygınlaşması ve herkesin mutlu iken fotoğraflarını paylaşmaları bizde bu algıya neden olmuştur.

ona da anlattığım gibi, kimin ne yaşadığını bilemezsiniz. çok az kişi ağlarken fotoğrafını paylaşır ya da çok azı başarısızlıklarını gösterir. böyle olması onların mutlu olduğunu veya hayatlarında hep başarılı oldukları anlamına gelmez. ‘ben hariç herkes mutlu’ algısı tamamen yanlış olsa da benim de bir dönem aynı şeyi düşündüğüm oldu. bir konuşmada geçen söz gibi( sansürlüyorum ve küfür için özür dilerim ama konuşma bu şekilde):

‘herkes hamile olduğunuz için sizi tebrik eder ama bunun için kaç kere s…ldiğinizi kimse bilmez’.

benim ki güzel ama

benim hayatım hariç herkesin hayatının da bana güzel gelmesi.

en güzel maske gülümsemektir ve insanlar bu maskeyi kullanmayı çok sever. ınstagram üzerinden kendine hayat beğenenler de böyle insanlara özenir işte.

özellikle instagram gibi sosyal medya mecralarının insanları olduğundan daha mutluymuş gibi göstermesiyle alakalı bir durum var. bu yaşanan birilerini hep mutlu zannetme algısı bence buradan geliyor. sürekli gezmeler, sürekli sevgiliyle bir pozlar, bir bilmem neler, şiirler, kocişle kahvaltı keyifleri, minik eymen efe ile avm gezmeleri...
belli bir yaştan sonra şunu anlıyor insan; hep ama hep mutlu olmak diye bir şey yok. imkansız da. her şey birbirinin zıttıyla var olduğu gibi mutluluk da böyle. hüzünle, acıyla ve dertle var oluyor. yoksa mutluluk kıymetsiz bir şey olurdu ve bu sefer başka bir duygunun yoksunluğunu hissedip o duyguyu arardık hep.

kimi insan şanslıdır hayatında mutlu olduğu süre senden, benden ya da başkalarından fazladır. kimisi de çocukluğunu bile çoğunlukla mutsuz geçirmiştir.

bunun farkındalığıyla yaşamak kişiyi daha az mutsuz edecektir. çünkü sürekli mutluluğu aramak da ayrı bir kederdir. genelde o bizi bulur çünkü. bize düşen umut etmek. umut edelim ki bizi bulsun.

mutlu olduğumuz o kısa sürelerin fazlalaşmasını dilerim.

bir sonucunu da ben yazayım:

mutsuzum, yalnızım demek aşağılık bir şeymiş, acizlikmiş gibi. böylece herkes yalnız olduğu halde herkes yalnız. tatsız.

insan doyumsuz bir varlıktır. bunun için olsa gerek neye sahip değilse o şey her zaman cazip gelir. dolayısıyla sahip olduğumuz minicik bir farklılık ona sahip olmayana güzel görünür

davulun sesi uzaktan hoş gelir de denebilir.

hatta çevredeki insanlar hayatındaki olumsuzluklardan bahsedince "rahat batıyor galiba" falan derler.

güzellik yaşadığımız hayatta değil bakış açımızda. anlayamadıkları yer burası.

elbette ki öyle olacaktır. bırakırım ki öyle de olsundur. öyle midir? değildir. mühim midir? öyle de değildir. zira az önce söylediğim gibi; öyle değildir.

komşunun çimi her zaman daha yeşildir...

öyle olması için çok uğraşıyorum bir zahmet öyle gözüksün.