yaşlıların yüzlerindeki çizgiler

bana sararmış yıpranmış eski kitap sayfalarını anımsatıyor bazı yaşlıların yüzleri.
her çizgi maziden kalma bir iz.
sanki çok dikkatli baksak tüm maziyi okuyacağız.
eski kitaplar bazı eşyalar gibi bazı yüzlerde konuşuyor dilini anlayana...

şimdiki ünlüler gerdirip güzelleşiyorlar. bunlara sorsak "yok böyle daha iyi" derler. gerçekten de yakışıyor ama bazılarına.

yaşanmışlıkların izleri.
sanki çizgiler ne kadar derin ve çok olursa o kadar acılı bir hayatı olmuş gibi geliyor bana.

belki de boşa romantiklik yapıyorum. sadece genetik veya cildini düzenli nemlendirmemesinden kaynaklıdır o çok ve derin çizgiler.

hülya avşar'ın dikkat çektiği konu.

bende ona katılıyorum.
kızlar siz biliniz, ama gerim gerim gerilmek nereye kadar.
salın ya.

çok kıymetlidir. insana acizliğini hatırlatırken olgunlaşmayı da hatırlatıyor.

yaşarsak bizim de göreceğimiz çizgilerdir. o gün geldiğinde cahit sıtkı’yı anmak istiyorum.

şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
benim mi allahım bu çizgili yüz?
ya gözler altındaki mor halkalar?
neden böyle düşman görünürsünüz,
yıllar yılı dost bildiğim aynalar?

| cahit sıtkı tarancı, yaş otuz beş

süleymaniye camisinin giriş kapısında bulunan mermer insanların üzerinden geçmesiyle sağ tarafın formu bozuluyor. o an aklıma şu geldi asırlar geçiyor ve zaman bir mermere bu etkiyi yapıyor. aynı şey biz insanlarda da oluyor yıllar geçiyor ve yüzümüzde bir yaşamın izleri beliriyor işte yaşlıların yüzünde beliren bu çizgiler yaşamın izidir.