yazarların ateist olma hikayeleri

kimi ateistler allah'a şükretsinler, seküler ailelerden geliyorlar. benim gibi bazıları ise taaa homo habilis atalarımıza kadar hepsi dindar bireylerden oluşan ailelerden geliyor.

benim ailemde başı açık kadın yoktur. onların anneleri, nineleri de hep kapalıydı. erkekler de öyle... tabi başları kapalı değil, zihinleri kapalı. sülalede tunç, deniz, rüya, defne v.s. gibi isimler yoktur. isimlerin hepsi arapçadır. din ailemde öyle bir yerdedir ki dini ritüel olmadan hiç bir hareket yapılmaz. ayrıntılara girmeyeceğim... ama muhammet ve ona en çok biat eden araplar bile bizim aile kadar müslüman değildir.

neyse... efendime söyliyeyim, bir gün yine, arapça kelimelerin havada uçuştuğu dini sohbetlerin birinde çok dindar bir arkadaşım dedi ki "kertenkeleyi tek vuruşta öldürmek çok sevaptır. vuruş sayısı arttıkça sevap sayısı azalır. ters orantı yani."
-saçmalama mümin kardeşim, öyle şey olur mu? işinde gücünde bir mahluk o. o da zikir çekiyor. niye öldürelim gariban hayvanı? dedim.
-sahih hadistir ya mümin. dedi.

araştırdım. diyanet'e mektup yazdım. (başlığa arapça "bismillahirrahmanirrahim" yazarak) kendim de kütüb-ü sitte'ye baktım. gerçekten böyle bir hadis vardı. diyanet'ten de mümin kardeşimi doğrulayan bir cevap geldi. dahası köpek, doğan, şahin, kerkenez gibi hayvanların öldürülmesi de sevapmış.

yıllardır beynimi kurcalayan, müslüman beni kabuslara sürükleyen bir sürü "kafir" soru nihayet cevaplanmıştı. aslında cevap çok basitti. allah yoktu. din tamamen saçmalıktı. bunu sindirmek herhalde 1 ayımı aldı. bir ay sonra tertemiz ateisttim. sekülerlikten gelen bir ateistlik değil bu, islamı mükemmel bir şekilde biliyorum ve müslümanları çok iyi anlıyorum. çok da mutluyum ve huzurluyum elhamdülillah.

dini iyi tanıyanlar ateist olmaya meyillidir. sonun başlangıcı buradan başlar. öyle söylüyorlar.

küçüklüğümden beri okuduğum ve hatta öğrettiğim kur'anı hiç anlamadığım düşüncesi beni rahatsız edince bir süre arapça okumayı bırakarak sadece mealini okudum. ilk okuyuşum kafamı allak bullak etmişti zaten ama irdeleye irdeleye notlar aldım, sorular sordum. diğer dinler ile islamin kökeni üzerine kitaplar okudum ve en sonunda dinlerin insan uydurması olduğuna karar verdim. hayır nedir ki yani dostoyevski bir kutsal kitap yazsa incile de kuran'a da taş çıkartırdı dedim kendi kendime. özellikle bir kadın olarak tahammül edemediğim çok şey vardı dinde.

peki bu hikayelere tanrı inanacak mı?

swh

45 yaşına kadar günde 6 vakit bayram namazı kılan biriydim, sonra bla bla..

akif'in de dediği gibi,hiçbir şeyin gökten inmemesi, ne varsa yerden, içten taşmasıdır. (olumlu/olumsuz)

senin kafanda dolaşan bir takım şeyler tanrının kelamı veya esinledikleri olamaz.


tabi yine de bu gibi şeylerin reddi tanrıyı da reddetmek anlamına gelmez.
ama prensip olarak allahsızlık, yani tanrıyı ortadan kaldırmak bir insanın ulaşabileceği en büyük mertebe ve özgürlüktür.
başarabilene saygı duyulur.

dinsizim. ve bir tanrı nasıl olmalı üzerine düşünüyorum. hepsi bu.
keşke ateist olsam.

elinize ne zaman kuran meali rastgele bir sayfa açın okuyun mutlaka mantıksız, bildiğimiz doğrularla çelişen bir şeyler bulabilirsiniz. objektif olarak okuyan istisnasız herkes bunun insan yazımı olduğunu görecektir. benim hikayem yasin suresiyle başladı, çok sevdiğim büyük babam vefat edince gidip mezarında çat pat anlamadan arapça okumaya çalışmıştım.sonra merak ettim işte, acaba ne okuyorum ben şuan diye. mealden yasine bakınca yasin suresinde kuranın diriler için indirildiğini yazdığını gördüm.konuyu araştırınca önce kuran müslümanlarına rastladım, caner taslaman, mehmet okuyan, yaşar nuri öztürk, edip yüksel vs. ölüye kuran okumak gibi yapılan birçok uygulamaların kurana dayanmadığını, sahte hadislerle dinin yozlaştırıldığını falan söylüyorlardı. bakınca gerçekten öyle olabileceğini düşündüm. işte yedisi, kırkı gibi adetler, mevlitler, kandiller, türbe ziyaretleri, allah dostları gibi kavramlar, insanlık dışı bazı uygulamalar çıkıyordu o zaman denklemden.ben de dedim tamam artık ben de kuran müslümanıyım. bundan sonra ki adımsa kuranı mealinden türkçe anlayarak okumak. sonraki kısmı zaten biliyoruz, kuranı anlamak için okuyan herkes gibi bu kitabın insan elinden çıktığı gerçeğini kabullenmek zorunda kaldım.

eskiden dindardım, arada sırada namaz kıldığım da oldu. bir zamanlar ülkücüydüm. sonra bir gün youtube'da efe aydal'ı keşfettim. ilk önce şüpheyle yaklaştım. ardından diamond tema, yakup deniz, gig tv ibrahim, ilyas özkan, uçaktaki ateist, alamut'un kuzeyi, din ve mitoloji, herkese bilgi, nurşen fidan, ahmet gökalp yonca vs. kanalları keşfettim ve ardından ateist oldum. (bkz: dindarken ateist olmak)

şu hırsızlıktan yolsuzluktan tecavüzcülükten başka bir şey bilmeyen dincilere baktım
olmasa da olur deyip
zatanist oldum.

eskiden çok dindardım. üniversite yıllarımda kimse benimle ilgilenmiyordu. dedim bu durumdan acilen kurtulmalıyım. sonra ateistlerle tanıştım. kendileri çok bilgili ve dikkat çekicilerdi. o an ateist olmaya karar verdim. bundan sonra ben de ortamlarda ben inanmıyorum zaten moruk diyip tüm dikkatleri üzerime çekecektim. ayrıca bütün semavi kitapları okuduğumu iddia edip aralarından sadece islama bk atarak kendimi daha da yüceltecektim. planlarım bir süre sonra işe yaramaya başladı artık herkes benimle ilgileniyor, çok marjinal bir insan olduğumu düşünüyorlardı. artık bir din gurusuydum ilahi olan her şey hakkında aksi yönde fikirlerim vardı. her şey mükemmel ilerlese de evde yalnız kaldığımda dua ettiğimi ve namaz kıldığımı kimseye söyleyemezdim.

sorgulayınca ateist oluyorsun aslında, fazla bir hikayesi yok.

ben ateist olmadan önce dine dönmeye karar verip 5 vakit namaz kılmıştım aylarca. ailem dindar değil ben kendim kafaya koyup bunu yapmıştım, sonra dinin içine girince araştırınca ters köşe oldum istifamı verdim.

kadıköyde kizlar veriyor demislerdir bunlar ateist olmustur.

herhangi bir kalıpta olmak zorunda değiliz bence ,daha araştırıp öğreniyorum .
dolmadı daha kutum nasıl bir odaya sıgayım?

namazında bir ailede yetişmedim. ama ben de umum gibi sağ muhafazakar bir ailede büyüdüm. gelenekler, dini ritüeller vb. yapılır. kuran okumuşluğum filan yoktu. klasik ne gördüysem o.

üniversite zamanı namaza başladım. namazımı da 5 vakit kılardım. aksatsam da. ilahiyatçı arkadaşlarım filan da vardı. bölümün icabı da sohbet ederdik. (türk dili ve edebiyatı). kuran okumaya da o zaman başladım. ilahiyatçı arkadaşlarımla ayetler üzerine konuşurduk. bazı şeyler dikkatimi çekerdi. sonra baktım yorumlara göre farklılaşıyor. herkes farklı bir şey söylüyor. derken felsefeyle tanıştım. yani “aklın” yani “insanı onurlandıran yegane şeyle” tanıştım.

okumalar, sorgulamalar derken bir de baktım iyice uzaklaşmışım. ama ritüellere bağlıyım. çıkmak istiyorum. ama tv’de, youtube’da veya karşılaştığım kitaplarda gördüğüm bazı hocaların yorumları dini bilimle, felsefeyle örtüştürmeye çalışıyor. dinden çıkmadan önceki son aşamaydı. sonra ritüelleri de bıraktım. hocaları da. sesi bana en tanıdık gelen insanla konuşmaya başladım.

felsefeyle tanıştıktan sonra onun sesini duydum ya. kutsal kitaplardan daha gerçekçi bir ses. kim derseniz friedrich wilhelm nietzsche! okuduğum kitap da böyle buyurdu zerdüşt. her kelimesinde çarpıyordu beni. ki hala da çarpılıyorum. kutsal kitabım da kendisi.

eco homo’nun girişindeki pasajlardan alıntı yapmak isterdim. ama kütüphaneme çıkıp uzun uzadıya yazamayacağım. say yayınları çevirilerini tavsiye ederim ilgililer için.

böyle buyurdu zerdüşt için de çeviri tavsiyem: ahmet turan oflazoğlu çevirisi.

not: agnostik ateistim.

hikayelerinizi üzülerek okuyorum, allah hidayet versin.

bir şeyi bulmuşken kaybetmek de daha zor.

sanırım ben ateist olmak üzere doğmuşum.
beş yaşımdayken, gece yattığım yerde aklıma "eşek allah" demek geldi. nasıl pişman oldum. ama nasıl unutamıyorum. sabah anneme bir insan ne kadar zamanda unutur diye sordum. verdiği cevabı anımsamıyorum ama unuturum ben bunu diye kendimi avuttum. bir milenyum devirdik unutmadım o günü.
iki yıl sonra annem beni ve ablamı, biraz da gönülsüzce, annesinin ve kardeşlerinden çekinerek kuran kursuna gönderdi. ikinci gün firar ettim, kurs yerine tavuk beslemeye gittim.
ilkokul dört yazında (biz tatile gidemezdik, paramız yoktu) okunacak şeyler arasına kur'an da girmişti. yarısına kadar okudum. okunacak şey değil bu diye bahçede hergelelik yapmaya çıktım. sonradan baktım, iyi bir çeviriymiş aslında, ama o yaşta okunup bir daha ele geçmeyecek çocukluğu ziyan edecek bir şey değilmiş. kısaca hergelelik yapmaya gitmekte haklıymışım.
bir kere, yedinci sınıfta, öğretmenin zoruyla oruç tuttum. inadım yüzünden iftara kadar sabrettim bu orucun bünyeye eziyetten başka bir şey olmadığını anlayarak bir daha böyle bir şeye kalkışmamaya karar verdim.
o eğitim yılının sonunda, din dersi öğretmenimizin stajyer öğretmenliği öğretmenler kurulu toplantısında konuşulmuş. ben babamla annemi almaya okula gitmiştim. herifin stajyerliği kaldırılıp asil öğretmen olmasına karar verilmiş. öğretmenler kutluyorlardı. herkesin elini sıktı ama annem dahil kadın öğretmenlerin elini sıkmadı. sonradan öğrendim. şafiymiş. kadın eli sıkınca cünup oluyorlarmış. böylece, bu herifle aynı dinden olmamaya karar verdim. o din değiştirmeyeceğine göre ben islamdan çıktım. gece yatarken okuduğum elhamı kulhüyü terk ettim. zaten alelacele okuyordum.
o yaz eski ahit'i ve ardından yeni ahit'i okudum. içinde ilginç öyküler olmakla beraber kuran kadar sıkıcı kitaplardı ve kesinlikle tanrı kelamı değildiler. bu arada ufaktan marksizmle tanışmaya başladım.
ve hop ben bir ateisttim.

15 yaşındaydım. lise yılları internetle çok geç tanıştım diyebilirim. bu noktadan sonra ekşi sözlük ( tamam bu komik gelebilir ) ve çeşitli ateist sitelerde takılarak ve din ve tanrı üzerine düşünerek ateist oldum. 7 yıldır da ateistim . sözlüğe ilk kayıt olduğumda müslüman pozları kesmek beni çok zorladı doğrusu. şimdi de deistim diyorum . fakat tanrıya ya da tanrılara zerre inancım yok. bu da itiraf mahiyetinde bir entry olsun.

#2331681 allah kabul etsin kardeş. benim hikayem de bisiklet hikayesi ile başlar aslında.


saka lan dedem döve döve camiye götürürdü sesim güzel diye akşam ezanı okuttular yanlış okudum. imam ses etmedi ama ertesi gün sopayla dövdü. o vurdukça müslüman değilim lan ben diye bağırdım. babam dedim alman benim hristiyan kendisi. babamı da çağırdı. aynalı bir dayak hikayesi anlayacağınız. sonrası malum.

diamond tema yazan komedi insanlar var mı diye bakmaya gelmiştim, varmış. gece gece güldüm ya.. allah hidayet versin.