yazarların başına gelen en kötü an

(bkz: anlatım bozukluğu is here)

dedem öldüğünde babam kapıda ağlıyordu. hiçbir şey yapamamıştım. oysa ben o gün çok mutlu olmalıydım. çünkü doğumgünümdü!.

düğün günümde bir akrabamın gelip "boşuna bu kadar masrafa soktun insanları nasılsa 6 ay olmadan geri geleceksin" demesi. şuan olsa belki umursamam ama o gün çok duygusaldım ve cidden kötü hissetmiştim.

başa an gelmek?

eski sevgilim

doğum günümdü güzeldi işte neşelencektim cıvıldıycaktım bütün gün... sonra bir haber aldım ve o gün dünyam yıkıldı sanmıştım anneme kanser teşhisi konmuştu. hayatımda en çok ağladığım gündü ve doğum günümdü....

laptopumun arasına böcek girmişti. öldürmek için kapağı çat çat diye açıp kapatmak zorunda kaldım ve böcek öldü ama laptopumun kapağı artık tam kapanmıyor. ekran kartını kırmadığıma dua ediyorum.

gözünüzde canlandırmaya çalışın rica ederim yaşadığım talihsizliği.

ergenim henüz.
eve birini atmak adetim hiç değildir ama o gün libidom dev bir meteor. her yana çarpıyor yaz gelmek üzere ve azgınlıktan ölüyorum.

beğendiğim de bi delikanlı var. öğrenciyim o sıralar. bakıştık vs. tanışıyoruz ama samimi değiliz. dersim yok dersi yok. muhabbet vs. neyse sevişcez. şartlar belirginleşti. ortam oluştu.

o şuan hatırlamak bile istemediğim cümleyi kurdum; "ımm şey, evim yakın."

ya sen pileyboy musun be oğlm. evim yakın nedir? neyse. eve geçtik. çünkü eve sadece geçilir gidilmez. kahvaltıda da sadece portakal suyundan bi yudum alınır vs. ay çok uzattım. neyse. ailemle yaşıyorum o dönem ve gündüzleri saat üçe kadar kimse olmaz. yani yıllardır böyledir bak. çocukluğumdan beri üçe kadar ev boştur bizim. sıfır. kimsecikler gelmez.

attım herifi eve. kapıdan girdiğimiz andan itibaren başladı günah seansı.
odama geçtik.

kapıyı falan kapatmadım kimse gelmez neden gelsin ev mi orası? malım. neyse. muhabbet biraz ilerledi.
kapı sesi.
biri evden çıkış yaptı.

kim yaptı hala bilmiyorum. kim beni gördü bilmiyorum. tek umudum şu; "açık unuttuk ve bi şekilde kendi kendine kapı kapandı."

tanrım. hala unutamam o günü.

mahallemizde yalnız yaşayan yaşlı bir kadın vardı. geçerken selam verirdi. bir aydır falan uğramıyor buralara hiç görmedim merak ettim. sana ne demi niye merak edersin ki!!!
oturduğu yere gittim kapıyı çaldım kimse açmadı çok pis bir koku geliyordu. ilk iş polisi aramak geldi aklıma. hemen geldiler. kapıyı açtılar kadın içeride ölmüş meğer. uzaklaştım hemen. ambulans geldi . kimi kimsesi yok sanıyordum meğer 3 tane çocuğu varmış.
ama o koku uzun süre gitmez burnumdan.
komşuları bu kokuyu nasıl duymaz anlamış değilim.
çok duyarsız bir toplum haline geldik...

birinin yüzüne son kez baktığımı bildiğim an.

einstein'ı bulup zamanı durdurtmak istemiştim.

banyodaki sobadan dolayı zehirlenme tehlikesi geçirmiştim. berbat hissettirmişti.

son zamanlarda şey oldu.bi bankadan kredi kartı aldım.banka da nasıl bankaysa kart aktivasyonu vesairesi için beni uygulama üzerinden aradı.ama nasıl aradı?görüntülü aranır mı bi insan?hadi aranırsa da ön kamerası bozuk bir insan aranır mı?adam diyor beyefendi ön kameranızdan elinizi çekin.diyorum ki güzel kardeşim benim ön kameram bozuk.adam inadına deniyorken o an ben sana arka kamerayı çevirince bir şey göstereceğim diyesim geldi.herif demez mi yüzünüzü arka kamerayla şey edin diye.2008 yılındaki emoların fotoğraf çekildiği gibi arka kamerayla konuştum adamla,çok garip histi.kredi kartı verdiğiniz kişi öğrenci ya sizin k*çı kırık limitinizi bitirip kaçacak halim yok ki.

amcami kaybettigim an. harbiden baba yarasiydi, kabri nurla dolsun.