yazarların çocukken en sevdiği oyuncakları

beyaz küçük bir arabadır. ne yazık ki sokakta oynarken hızla geçen bir arabanın altında kalmıştır. şu yaşıma geldim yamuk yumuk arabamı hâlâ saklarım.

dükkanı olan barbie. kasası tezgahı bile vardı.

(bkz: bp'nin verdiği oyuncak tır)

uzaktan kumandalı sarı mini cooper arabam.

canlı uğurböceği, canlı çekirge, canlı yavru kurbağa, yapraklar, su birikintileri, küçük dereler.
plastik görmeden büyüdüm. *

barbie bebeğini geçirdiğim boş tuvalet rulosunun üzerine bağladığım kumaşlar.

poke topum vardı benim. tabi artık yok ama hiç unutamıyorum çok güzeldi.

çamurdan imal otobüslerim ve ayakkabı altı kauçuk lastiğinden yapma sapan.

babam değişik bir adam. en sevdiğim oyuncağı kendi yeğenine hediye etmişti. hatırladıkça üzülürüm

o bir 30 yaşında (hakiki et bebek)* * * barbie. 30 yıllık bu süreçte üvey annesi (ben) tarafından saçları kesildi; boynu koptuğu için yapıştırıldı; çantası ortada yok; tek ayakkabısı balodan kaçarken kayboldu ve prensin getirmesini bekliyor. beklerken de elbisesi yırtıldı.

aslında legolarım ve büyükçe bir bebeğim daha var o yaşlarda ama şu an bulunduğum yerde değiller, ekleyemedim.

ne porselen bebeğim ne legolarım oldu çocukluğumda. kaysı ağaçlarının sulandıktan sonra oluşan çamurla yaptığım bebeklerin ve diğer oyuncaklarım benim için çok değerliydi. çünkü kendim üretiyordum ve emek harcıyordum.

dayımın aldığı ayıcığım vardı. annem hala saklar. nasip olursa çocuğumun olacak.

zenci et bebeğim vardı

buzz lightyear ve action man. yaşım öyle çok büyük olmadığı için ikisi de hala odamda duruyor. action man'imin aksesuarlarının tam olması büyük bir başarı benim için. oyuncaklarıma hiç değer vermezdim çünkü. bir action man daha vardı, şu an elimde olana göre yılı daha eskiydi, tasarımı da farklıydı. şimdi nerede bilmiyorum.

ailem bana hiç oyuncak almazdı ama bir kere bir komşumuz bana ayı vermişti böyle tüylü eski bir şeydi ama tek oyuncağım olduğu için çok seviyordum hatta yıkayıp kulaklarından asıyordum falan sonra annem onu çok kötü bulduğu için sobada yaktı. bu hikaye burda bitti

bir kız çocuğu olarak kamyonum ve kepçem desem.

ailede hatta aile dışından bile herkes bebek alırdı. peluş ayılar, tavşanlar, ördekler...

benim gözümse komşunun oğlunun kamyonundaydı hep. bir gün balkonda onları izlerken abim geldi yanıma 'ne oldu yine neden astın suratını?' dedi. 'ben de kamyon istiyorum' dedim. 'ama banucum biliyorsun çok fazla erkek çocuğu gibi davrandığın için babam artık o tarz şeylere izin vermiyor' dedi. içime ağladım ben de peki dedim.

sonra abim salona geçti. içeriden minik minik sesler duyulmaya başladı. babamın 'iyi madem alın' dediğini duydum.
kalbim nasıl güm güm olabilir miydi acaba izin vermiş olabilir miydi?

kafasını uzattı kapıdan iki gözümün çiçeği 'hadi kaptan gidiyoruz' dedi. kocaman kırmızı kasalı bir kamyon ve sarı bir kepçe aldık. uça uça geldim eve. sokaktaki oğlanlarda bile yok böylesi. nasıl mutluyum nasıl.

çocukken top oynar, çete kurar ona buna sataşır (o zaman için hak ettiklerini düşünüyordum. sıkıntılı çocuklardı hep.), inşaat tepelerinden kumlara atlar, ağaçlara tırmanır oramı buramı yırtardım... mahalleden minik minik şikayetler geliyor babam da çok dikkat çekiyorum, sürekli şikayet alıyorum diye bana erkeklerle ve erkek oyuncaklarıyla oynamayı yasaklamıştı. ilk direnişimi o zaman gerçekleştirmiş ne sokağa çıkmış ne evde gülmüş ne huzur vermiştim. adamcağız napsın kıyamamış 15 gün dayanabilmişti. kendi gibi asi, dik başlı bir çocuğu olunca başını eğdiremeyeceğini biliyordu sanırım.
abimin katkısı büyük gerçi. her zaman her koşulda beni koruyup, kollamıştı. ne yaparsam yapayım 'çocuk yahu hem bizle büyüdü erkek gibi yetişti. napalım bırakın o da böyle olsun' derdi.

hiç unutmam 16 yaşındayım saçlarımı gidip saçma sapan bir şekilde kestirmiştim. kısacık bazı yerleri uzun abidik gubidik bir şey. babam gördüğünde yüreğine inecekti adamın. 'napmış bu hayır napmış yani' bu nidalarını duydum sonra kaçtım odama. akşama kadar çıkmadım odamdan. akşam abim geldi vne yaptın yine sen?' dedi.' 'napmışım hayır napmışım hemen asıyor kesiyor' diye efelendim 'sakin ol küçük hanım bu ne hal? babamı bilmiyor musun? niye üzüyorsun adamı' dedi. biliyordum ama işte kafam nereye ben oraya.

annem anlettı sonra abim gidip bırak baba bu bizim gibi değil kime çektiyse işte dediğim dedik çaldığım düdük havalarında boşver biraz daha büyüsün toparlar demiş. babam da homurdanmış tabi.

bir iki gün gözükmedim gözüne gördüğü yerde ters ters baktı. sonra ona bile alıştı canım adam. imtihanı mıydım neydim adamın? 6 çocuğu misler gibi yetiştir en küçüğü çamur çıksın.

babam bir tren almıştı. plastikten tornavidası, pensesi falan vardı, trenin parçalarını söküp kamyon ve arabaya dönüştürebiliyordun. çok güzeldi, çok severdim o oyuncağı. sonra ne oldu hiç hatırlamıyorum. galiba ankaraya dönerken unutmuştuk.

minişler. tanesi 5 lira falandı. evde en az 60 tane o zımbırtıdan vardı. şimdi bir tanesini bile bulamıyorum. geçen kendime alayım diye fiyatlarına baktım. 50-60 lira olmuş. rezillik gerçekten.

en sevdiğim oyuncağım, tek mendil yıkama kapasiteli çamaşır makinamdı.eski tipte merdane kolunu çevirerek sıkma işlemi de yapılabiliyordu.gövdesi metaldendi, onu gören büyükler oynamak isterdi :) dokuz voltluk pildeki enerjiyi kana kana içerdi, birkaç tur çalıştırabiliyordum.
benzerini hiçbir yerde görmedim.keşke bugüne kalabilseydi. onun yerine benim ve kardeşim tarafından bolca dişlenmiş, ama hala mis gibi çikolata kokan ihtiyar ‘didi’ şurada dursun :)

neden vardı bilmiyorum ama işeyen bebeğim vardı, mor kıyafetliydi onu çok severdim