yazarların çocukken en sevdiği oyuncakları

kağıt bebeklerim ve onların kıyafetleri

azer bülbül kilimi...

oyuncak aşığı bir çocuk değildim ama oyuncak arabalarımın çok fazla olduğunu hatırlıyorum. baba mesleğinden olsa gerek. * (bkz: kaportacı)

annemlerin anlattığına göre, bebekken takıntılı derecede sevdiğim turuncu bir tavşanım varmış. onsuz uyuyamaz, o olmadan bir yere gidemezmişim. bir gün pazarda gezerken -büyük ihtimal- bebek arabasından atmışım ve bir daha da onu bulamamışız. kendisini kaybettiğimde çok ağlamışım. sonra başka bir tavşanla kandırmayı denemişler ama olmamış. kendisiyle çok fotoğrafım vardır.

bi araba vardı dişleri fırlamış kanatları açılmış. geriye doğru kurarsan kendisi gider kanatlarını çırpardı. canım arabam

pembe tavşanım elinde havuç vardı.

peluş domuz. kuzenim bologna'dan almıştı. bologna diyemediğim için kolonya koymuştum adını. çaldı sonra yeşil gözlü bir oğlan çocuğu kolonya'mı...

biz fakirdik. hiç oyuncağım yoktu. hep pipimle oynardım.

hacıyatmaz ve tasolarım

kafası dönen mavi power ranger.

yok. çünkü oyuncak oynamazdım fazla hep tv izlerdim hep. cennet mahallesi izleyen çocuk mu olur aw

nereden geldıgını hatırlamadıgım yaklaşık 7-8 cm lık bir “alf” figürüm vardı.
sonra yanına aynı boylarda bir “miss piggy” figürü bulmuştum. sanırım başkasındı ve ben sdece yaz mevsımı için ödünç almıstım. ıkısını cok severdım.

peluş bir yunusum vardı. çocukken pek arkadaşım olmadığı için onun benim arkadaşım olduğunu hayal ederdim. hala da duruyor. çok üzgün olduğum günlerin gecelerinde ona sarılıp uyuyorum. evet.

minişlerim vardı-hâlâ var-. puding paketlerinden çıkıyorlardı. bir de bir akrabamız vardı, oldukça yakın bir ablam. o da markette çalışır, gelen paketlerden minişleri ayırır ayırır bana getirirdi. bir çanta dolusu minişim var şimdi, çok güzeller.
bazı modellerden 2-3 tane var. fazlalıkları bende bol bol bulunan küçük kuzenlere dağıtıyorum, güzel oluyor.

babam bir iş seyahatinden dönerken bir kız çocuğu olan bana araba yarışı seti getirmişti. evet arabayla oynamanın cinsiyetle bir alakası yok ama o oyuncağın bana alınmadığının, babamın aslında kendi çocukluğuna bir armağını olduğunun hepimiz farkındayız değil mi?
dönüp baktığımda bu olay bana hep ailelerimizin, ebeveynlerimizin tamamlanmış bireyler değil hala tamamlanmaya çalışan bireyler olduklarını ve bütün bu eksikliklerine körlükleri yüzünden bizlere kendimizi nasıl tamam olmak zorunda hissettirdiklerini düşündürür.
iyi, güzel anlatıyorsun da bunun başlıkla ne ilgisi var derseniz, o yarış setine belki en sevdiğim oyuncak diyemem ama yıllar geçmesine rağmen hala aklımda olduğuna göre buraya yazılmayı haketmişti.
herkese bol farkındalıklı günler dilerim.