yazarları en iyi anlatan söz

'hayatlarında bir şeyler yolunda gitmiyorsa kendi hayatlarından kopup kurgusal hayatlara geçiş yapıyorlar direkt. en sevdikleri diziyi ya da filmi defalarca izlemeye başlıyorlar mesela. değişik bir terapi yöntemi.'
kesinlikle bu benn.

doğdu, sevinçten ağladılar. öldü, acıdan ağladılar...o , bu arada yaşadı, hiç düşünmediler.

özdemir asaf.

yine bir sözünü üstümde dövme olarak taşıdığım aristoteles dedem der ki,

desipere est juris gentium. yani, "budalalık insan hakkıdır."

gökhan özen'in şarkısındaki "budal-a! budal-a!" tekrarı gibi olan bendeniz, bu sözü kendime pek yakıştırırım...

her şeyden biraz, hiçbir şey tam değil.

beni kırdığın için özür dilerim.*

ben, hiçbir şey.

aytuğ akdoğan.

"geç kaldım,
her şeye biraz,
kendime çok..."

ben sende tutuklu kaldim
kendi hayatimdan caldim

zıvanayı test ettik vurduk cigaralık, ölüyorum allahım yaralandık.

bir trene binip, rastgele defolup gitmek istiyorum.

-attila ilhan

çok şeye kırılıp hiçbir şeyim yok diyenlerdenim.

"absürt müsün oğlum sen".

henüz orta-1'de ingilizce hocam artık ne dediysem hatırlamıyorum "absürt müsün oğlum sen" demişti. pek olumlu biçimde söylenmediğini hatırlıyorum. tabi o zamanlar anlamını bilmediğim için kelimenin gittim anneme sordum:

düşünen hayvan: anne, absürt ne demek?
ana: böyle bir acayip, senin gibi
düşünen hayvan: kötü bişey mi?
ana: sence?
düşünen hayvan: değil bence
ana: tamam o zaman

ertesi gün gittim okula, üst sınıflardan bir abiden yalvar yakar tespihini ödünç aldım (diğer tenefüse geri getirmezsem ne olacağı ile ilgili tehdit hala hatıramdadır). hoca geldi (örtmenimden hoca demeye geçişi nedense büyümek olarak algılıyoruz). ben başladım dersi sabote etmeye. önce fırsatını ilk bulduğumda (ki oldukça sık buluyordum soru cevap kısımlarında) araya laflar sıkıştırıyordum. sonra bir ara tespihle taklit yapıp evelallah absürdüm filan dediğimi hatırlıyorum. sınıf benim gazımla iyice kontrolden çıkmaya başlamıştı. en son da öğrencilere nasıl davranılmayacağı ile ilgili bilmiş bir konuşma kattım. hocamız hamileydi ve büyük ihtimal duygusal bir dönemdeydi ve sınıftan ağlayarak çıktığını hatırlıyorum. o kadar anlamsız gelmişti ki, bir yandan kendimle gurur duyduğumu hatırlıyorum diğer yandan acayip afallamıştım, hatta üzülmüştüm. ya arkadaşım hadi ben 13 yaşındayım absürtlük bence biraz hakkım, sen nasıl allahın ergenlerinden oluşan bir sınıfın kontrolünü elden kaçırırsın. bu daha absürt.

özetle, o gün bugündür toplumla hangimizin daha absürt olduğuna dair bir yarış içerisindeyiz.

düşünüyorum, öyleyse varım. fakat yine de, bildiğim tek şey, hiçbir şey bilmediğimdir...

belki de insan her şeyi içine atmaktan boğuluyor zamanla.

açıkta,köksüz, hasarlı ve hasretlik çeken aidiyetsiz ki onca geçmiş hasatın ruhlar parçacığı bir de zamansız; çok kayıp az boşluk.

insanlardaki yerimi bilmem ama bendeki yerlerini bilseydi çoğu kişi özür dilemek zorunda kalırdı.

metrobüs ♡ ben.

iyiydim ben, herkesin için en iyi örnek mükemmel evlat çok iyi bir öğrenci vs vs zaman geçti herkes bana gittikçe daha çok iyi dedi bense kendimi mükemmel olmaya zorladım

kimseyle hiç bir konuda yarış halinde değilim. kimseden akıllı, kimseden güzel ya da kimseden iyi olmak gibi bir iddiam yok. kimse için "en" değilim, "daha" değilim.
bu devasa iddiasızlığın verdiği özgürlüğün hastasıyım..