içinde ukde kalmak

yapamadığı bir işten dolayı çok üzüntü duymak.

her akla geldiğinde üzer.

o kadar çok şey var ki..:((

ne mutlu ki, içinde ukde kaldıklarım var, içimde ukde kalanlar var,

en güzeli bu ya,

ya da benim gibi ruh hastaları için sadece,

kavuşamıyorsun ya bir türlü, mükemmel olan bu.

ben bunu seviyorum. yoksa içecek bahanem kalmaz.

bütün ukdelerimi bıraksam şuraya, tüm sözlük toplansanız da bitmez.
başta hastanelerde geçen yaşanmamış çocukluğum, peşinden gelen medreselerde geçen yedi yılım ve şiddet sarmalında geçen yirmili yaşlarımın tamamı.

doğduğum günden beri ne diyabet rahat verdi ne de ailem. anne sevgisi de hayatımda olmayınca, bedenimde hastalık adı altında bir deli, etrafında kendi fikirlerini bana ilmek ilmek işlemek isteyen ve sömüren birçok deli ile: dünyaya dokunmadan, hissetmeden, yemeden sadece bir penceren bakmak için doğmuş gibiyim.
çeşit çeşit pişirim yiyemem. param var ama harcayamam babam çöker. yatağıma bile yatamıyorum sabahlara kadar çalışmak zorundayım çünkü gün boyu evdekilere hizmet ediyorum. böbrek taşı sancısını bile deliye vurarak ayakta geçirmeye çalışıyorum. oysa eğilirken canımdan can kopuyor. gel de bunu anneme babama anlat.

gerçekleşmesini çok istediğin bir şeyin olmaması.

ukteler doldurulmak içindir.

etmediğim küfürler…

kızımı omzuma oturtup eşimle beraber sahilde yürümek. kızım omzumdayken ellerinden tutmak ve arada ayaklarıyla oynamak.

temelde baba olmak.

yaşanan ortam ve imkanlardan,durumlardan dolayı aslında hepimiz bir nebze böyle yaşıyoruz hem madden hem de manen.

sarılmak olabilir.
ah keşke son bir defa sarılsaydım dediğiniz kim varsa tekrar karşılaşmayı ve sarılmayı dileyin belki gerçek olur. olabiliyor.

çocukken istediğim arabalı yatak ve akülü araba geliyor aklıma bunu duyunca hep.