yazarların kendilerini en havalı hissettikleri an

üniversite 1 de tiyatro koluna katılmıştım baya gece gündüz provalar yaptık sonunda büyük gün geldi çattı! heyecandan mideme ağrılar girmiş kaçıp gitsem mi acaba şimdi gibi düşünceler sarmış etrafımı. neyse kaçıp gitmedim oyun başladı, ufak tefek hatalarla bir şekilde ilerledi hatta en sonlarda bir arkadaş repliğini söylemediği için ortalık karışır gibi olmuştu ama sonradan toparladık. selam zamanı geldiğinde hani çıkıyorsunuz sahneye herkes sizi alkışlıyor ya…tarif edilemez bir duygu. çok sosyal bir insan olmamama rağmen sahneye çıktığım zaman kendimi bambaşka biri gibi hissediyorum. oyun sonrasında arkadaşlarım tebrik etmişti, tanımadığım insanlar bile gelip çok güzel oynadığımı söylemişti. kendimle en çok gurur duyduğum andı.

insanları umursamamaya başladım bu bana havalı bir güç veriyor
fakat biliyorum bi olay olsa ki insanlarla iç içe olduğum her an bu mümkün, işte o zaman çok büyük patlayacağım gibi geliyor.

güneş gözlüklerimi takınca kendimi bi halt sanıyorum. g**üm basim ayri oynuyor. sonra uğraş dur kızlarla.

sahilde ,deniz kenarinda aşırı havalı hissediyorum.
yağ oranım az,kaslı olduğum için sanırım.