yazma isteğinin gitmesi

günde 100 tanımdan 10 tanıma düştüm. yazacak bir şey yok çünkü.

genellikle sözlüğün durgun olduğu zaman ben de olan durumdur. şöyle akış cayır cayır akacak, millet yardırıp gidecek işte o an ilham perileri gelir “tanım gir haydi şimdi delikanlı” der ve başlıklardan başlıklara koştururum.

şimdi yine durgun sözlük mesela. neyse okuyalım madem napak.

açıkçası sürekli akış ve gündem takip ediyorsanız başınıza gelecek şey. bir de başta böyle bir istek ve arzu ile giriliyor sonra bırakılıyor.

hayır beğeni atan da yok. yani var. puan tablosundaki ilk 20 kişi. adamlar beğeni yağdırıyor.*

neyse mesele aslında sözlüğü kesfetmekte yoksa hep aynı başlıklar altında dönüp duruyoruz. sözlüğünde aslında diğer sözlüklerde bir farkı kalmıyor.

şu da var mesela. yani göz.onunde olan yazarlar hep aynı. yani ben yazar olmadan önce de takip ederdim burayı. gene aynı yazar listelerde, bu en sevilen yazarlar arasında, kankalik muhabbetinde dönüp gidiyordu. yani bu yazarların suçu değil ama bir çözüm şart. yoksa eskiden eksisozluge girip tüm başlıklara göz atan ben şimdi çok nadir siteye giriyorum. rezaletler bile rezalet olmuyor artık düşünün. hani yıpranma durumu var.

neyse boş yaptım burda ama bu dediğimi hepiniz hissediyorsunuzdur. ne bilim ben abi. ayrıca bana ne.

edit: baktım benden önce 3 tanım girilmiş. hepsi 20 bin karma üzeri insanlar. hani burdan bile olay idrak edilmeli bence.

biraz da okuma vaktinin geldiğine işarettir.

ara ara başıma gelen olay. yazma istedim kayboluyor. bazı günler yoğunluktan baş ağrısı ile günü bitirebiliyorum. öyle olunca sadece okuyorum. o anca birilerine birşey demişsem ciddiye almasın. sorulan soruya bile samimi cevap veremem. sallamasyon yazarım.

sürekli olmaz bir süre sonra geri gelir panik etmeyin, yazmak zorunda değiliz bazen bekleriz.

bazen akış öyle bir hale geliyor ki herkes sadece yazmak için yazıyor, kimin ne dediği kimsenin umurunda olmuyo... o zamanlarda yazasım kaçıyo...
çok güzel şeyler söylediğim iddiasıyla demiyorum kesinlikle bunu, sadece kendi kendimize konuşacak olsak buraya da yazmayiz heralde diye düşünüyorum

çogh üzülüyom ben buna ya. benim sanırım bir haftadır belki daha uzun zamandır gitti. gelmeyecek diye korkuyorum. çünkü yazmak ciddi deşarj ediyordu beni. şimdi kafamın içinde o kadar çok konuşuyorum ki başım dönüyor. gelirler umarım. kapatıp gitmek de istemiyorum.
kötü bir eylem.

keşke sadece yazma hevesim gitse zira yaşama istediğim de pek kalmadı.

boş konuşmaktansa hiç konuşmayayım daha iyi hissiyatıyla birlikte gelen his.

yani anladık eğlenmeye geliniyor buraya ama nadir de olsa şöyle bilimsel bir tartışma dönse, bir başlıkla ilgili sorular sorulsa, cevaplar verilse, beyin fırtınası yapılsa ne olur sanki? neyimiz eksilir?

böyle sürekli meme göt bekaret vesaire olmuyor artık. değil yazacak, okuyacak şey bile bulamıyoruz akışta.

herkesin bir sınırı var.

bu aralar bende olan durum bir isteksizlik gerçi hiç birşeye hevesimiz kalmadı ya..

ınsanlara birer birey olduklari icin deger verir ve iletisim kurmaya cabalarim. genelleme yapmam dogru olmaz ama birkac hanimefendi ile iletisim kurmaya calistim. genel anlamda sanal ortamin samimiyetsizliginden olsa gerek, umursamaz tavirlarla cevap aldim. canlari sagolsun. ınsanlari tanimaya calismak onemli bir fedakarliktir, lakin bu nezaketi dahi gosteremeyecek insanlarla karsilasinca gidiyor yazma istegi malesef.

yazacak birşey bulamamak

-haksız yere yapılan sansür
-aynı konuların temcit pilavı gibi sürülmesi
-ekşisözlük'ü taklit etme çabası
-kollektif bir bilincin oluşturulamaması
-buradan edinilen bilginin yavanlığında başka mecralara geçiş

bir sözlükte ve burada yazıyorum. ikisinde de artık yazmak istemiyorum. twitter'da 3-4 takipçili hesabımda artık daha fazla takılıyorum. çünkü orada kimse bilmiyor, az görülüyor tweetlerim ve dolayısıyla yazma hevesim kaçmıyor. yazma hevesi değilde kaçan şey anlatsam da anlamayacaklar meselesi benim için.

bazı zamanlar gördüğüm başlıkların altına bir şeyler yazabilecek olsam bile hiçbir şey yazmadan geçiyorum. ruhum çok yorgun bu serüvende. ölsem ne kadar üzülürler diye düşünüyorum.

son zamanlarda başıma gelen garip olay. sözlüğe yazma hevesimin dışında bir anda bir şeyler yazma isteği gelmişti. şiirler, öyküler, vs.vs. hatta ciddi ciddi bir öykü bile yazmaya başlamıştım. hatrı sayılır bir derginin imtiyaz sahibi öykünün başlığından etkilenince bir kısmını okuyup bunu parça parça dergide yayınlayalım demişti. bir şeyleri yarım bırakmak adetim değil ancak ne olduysa bir anda hiç hevesim kalmadı. günlerdir, haftalardır bir kelime dahi yazamadım. buraya da yazamıyorum ancak hala hayattayım romalılar merak etmeyin.

uyuyunca gecer. hadi yatin uyuyun.

yasama isteginin gitmesinden kotu degildir yani bidebayilin isterseniz

yazma depresyonu. çeşitli nedenlerle olabiliyor. bazen seçecek konu olmaması, bazen karşılıksız yazmanın getirdiği zorluklar. ama en önemli bu duyguya rağmen yazmaya devam edebilmek.