yemek seçen insan

bazen gıcık bazen anlaşılabilir insan.

eee kardeş' kötülük bizim işimiz'. 90 bpm fanıdır.

hele o yemeği mutlu mutlu sen yapıp önüne koyduysan o buruşturdukları suratlarını yemeğin içine gömçürmek istediğin insanlar

o kişi benim ve elimde olan birşey değil. bu bir lanet olmalı.

son derece insani bir olaydır. kendimden örnek vereyim, yeşil fasulye, affedersiniz, midemi bulandırıyor. ne yapayım? seçmek durumundayım.

benim o. deseler ki şunu yersen ölümsüz olacaksın. önce bi kokusuna görüntüsüne bakarım, güzel değilse şerefimle ölmeyi tercih ederim.

çok yemek seçerim. bir gün bayılarak yediğime ertesi gün burun kıvırabilirim. canımın ne istediğine ben de karar veremiyorum çoğu zaman. gönül istiyor hep abur cubur yiyeyim ama sonra bu kilolar nasıl gidecek diyorum.

birçoğu anneleri tarafından prens veya prenses olarak yetiştirilen insanlardır.
erkeklerde genelde sebzelere karşı olan bu tutum kadınlarda da kokusuna dayanamıyorum şeklinde ortaya çıkıyor. klişe olarak enginar, pırasa, kereviz...bu muhteşem yiyecekleri yememek benim için net olarak şımarıklık göstergesidir. durup dururken öfkelendim bak yine.

seçerim.
yemek dediğin içinde et olandır.
etsiz yemek bana göre değildir.
et candır.
veganlar, vejetaryanlar sizlere de saygım var, lütfen kızmayın dm atmayın.
teşekkürler.

sakatat yiyemem ben de, onun dışında pek seçmem aslında.

her bulduğunu yiyen bir insan olmak isterdim hatta denedim bu kötü özelliği atmak için ama olmuyor. yemeğin yanında gelen mezeler, aç yatılan geceler, sofrada minik tartışmalar, misafirliğe gittiğinde menüyü öğrenip aç veya tok gitmek, sürekli vitaminlerinin eksik çıkması bunun yanında gelen sağlık sorunları ve dahası… ne kadar böyle olmak istemesemde elimde değil. şımarıklıksa şımarıklık yapacak bir şey yok

buyrun benim.
sebzelerin her türlüsünü yerim ve severim. hiç birini ayırt etmem.

ama şu et mevzusu biraz karışık. yemeğin içinde asla yemem. ızgara olursa yerim. balıklardan hamsi ve somonu severim. onun dışındakileri bazen yerim bazen yemem, o gün onlardan tiksinme gelip gelmemesine göre değişiyor. tavuk ise yine yemeğin içinde yemem. et suyu, tavuk suyu olan hiç bir yemeği, pilavı , çorbayı, vb yemem.

bitti mi? hayır…
ev yoğurdu yemem, hazır yoğurt. o da her marka değil. peynir olayı daha karışık, bir markanın süzme peyniri, bulursam isli çerkes peyniri,lor, kaşar peyniri(o da eritilmiş olursa), hellim peyniri yerim. süt içmem, hayatımda kaymak ağzıma koymadım.

bitti sanıyorsunuz ama daha değil…
sakatat yemem, sadece kokoreç, o da her yerde değil. deniz ürünlerini yemem; iki üç kere az bir parça karides yedim, o kadar. lahmacun yerim amma kıymalı pide yemem( evet çok garip biliyorum).

böyle olunca da zor oluyor işte. misafirliğe gittiğimizde özellikle. neyse ki etrafımdakiler tanıyor beni de üstlerine alınmıyorlar.

benden daha seçicisi olamaz içinde soğan olsa yemem sarımsak olsa yemem pişmiş domates varsa yemem patlıcan varsa yemem. yemem ha yemem. yediğim sayılı şeyler var zaten.
en acil çözümde peynirdir. yiyecek bir şey yoksa çay peynir yerim yeterde artar bile. beni tanıyan bilir yemez bir şey diye.

nazını çeken birini bulmuştur. aksi taktirde yemek seçmez, bulduğu yemeği gömer.

yemeğe davet etmekten çekindiğimiz insandır. kesin beğenmediği bir şey çıkar beni huzursuz eder çekincesiyle davet edemezsin bir türlü.

ah. benim doğurduğum çocuk böyle mi olacaktı? ben ki yeşil gördüğüm her şeyi yiyen bir insanım. sebze aşığı ben, oy başıma gelenler. bugün bir karnıyarık yapmışım, inat etti yemedi. öyle de güzeldi ki. bizimle yemek yemedi, sonra ne yedi biliyor musunuz? tost. evet, bildiğin tost.

zengin insandir

seçerim. her şeyi yiyemem

çok şükür çevremde olmayan insandır. kabak yemeğini bile "anne çok güzel olmuş bir tabak daha verir misin?" diyen evlatlarımiz var. taştan yumuşak ne bulurlarsa yiyorlar keratalar.

taş devrinde yaşasaydı oldukça sıkıntıya düçar olacak insandı ama gelgelelim taş devrinde değiliz. kendisine saygısı vardır.