yılmaz odabaşı

diyarbakırlı. şair - yazar.
15.08.1961 doğumlu

daha çok gazete yazılarında (1982 - 86 ve 1991 - 92) ümit mola imzasını kullandı. mediha hanım ile öğretmen mehmet odabaşı' nın oğlu. 19792 da diyarbakır lisesi' ni bitirdi. uba güneydoğu temsilciliği (1986), ortadoğu haber ajansı haner müdürlüğü (1987 - 89), 2000' e doğru diyarbakır bürol şefliği ( 1991 - 92), turkhish daily news diyarbakır temsilciliği (1992 - 93), kitapçılık (1990), editörlük (1997) yaptı. 1980' deki askeri darbeden sonra 1981' de ve "şeyh şamil isyanı" kitabı dolayısıyla 1994' te birer yıl hapis yattı. "düş ve yaşam" adlı kitabından dolayı bir buçuk yıl hapis cezası aldı ve saray cezaevi' nde yattı. "cehenem bileti" kitabı nedeniyle yargılanıyor. uluslararası pen clup, pen yazarlar derneği, tys, çağdaş gazeteciler derneği, uluslararası gazeticiler federasyonu ve nazım hikmet vakfı dayanışma kurulu üyesi.

ilk şiirleri 1981' de "oluşum", "edebiyat '81" ve "yeni olgu" dergilerinde çıktı. seçilmiş şiirlerini "nice küllerden" ve "kalbimde hazan" kasetlerinde topladı. on altı şiiri bestelenerek "grup kızılırmak", "grup yorum", "onur akın" ve "ahmet kaya" nın kasetlerinde yer aldı. kendisini "eleştirel gerçekliğe yakın hissettiğini" açıklıyor.

yapıtları :

>şiir<
siste kalabalıklar (1985)
yurtsuz şiirler (1987)
feride (1990)
her ömür kendi gençliğinden vurulur (1992)
cehennem bileti (1995)
aşk bize küstü (1997)
hayat gül kokulu bir sağanak yine (1997)
aynı göğün ezgisi (1998)
çalınmış bir mahşer için ahval (1999)
konuşsam sessizlik gitsem ayrılık -bütün şiirleri1 >1980 - 90< (2000)
aşk bize küstü -bütün şiirleri iki- (2000)
ey hayat (2000)
aşk tek kişiliktir (2000)

>öykü - anlatı<

kül aşklar (1991)
çocuklar ve adresler (1992)
şafak, keya' da çıplaktı (1998)
çocuklara hikayeler (1998)
kül aşklar (2001)
kuşlar uzaktı sonra (2001)

>deneme - günlük - fıkra<

sevginin herkesten şikayeti var (19979
düş ve yaşam (1997)
bütün kanamalar umuttan (1997)
hayat bilgisi notları (2001)

>anı<
eylül defterleri (1991)

>araştırma - inceleme<
şeyh sait isyanı
güneydoğuda gazeteci olmak (1994)

buraya sevdiğim bir şiirini bırakıyorum.

gidersin; yağmurlarda kırık kalır mızrabım.
gidersin; ardından dilsiz bir ihanet gider.
gidersin, her şey gider.
gidersin, kalbimde bir tabur ayaklanır,
ilgilenmez ordular, hükümetler…gidersin; işte rezil bir an’dır bu;
yazdıkça silinen sözcükler gibidir hayat.
gidersin; bir hazin dramdır bu!/kanmadım aynalara sana kandığım kadar,
içimde bir boşluk sana yandığım kadar…/ıı
bugün hasretin kırlarında dolaştım;
senin adınla, aşkın adıyla
savrulup aktım o ırmaklardan.
ırmakları çöllerle, çölleri denizlerle,
denizleri düşlerle buluşturdum,
sustum kaldım sonra günleri savuşturdum.../ne ses ne nefes ne de bu rüzgâr bağışlar seni;
simsiyah gecelerde budanırken ah ömrüm,
dönüp sırtını giderken kimler karşılar seni? /ııı
sen olmayınca sesin de yoktu, gözlerin de;
bu yüzden odama resmini yaptım,
ve söküp kalbimi yanına astım.
sensiz kalan yılları da ben buruşturdum.
kalbim hasretinde asılı kaldı,
yetim kalmış anıları ben tokuşturdum…ıv
daha bu solgun günlerde aşk,
yaşanır
sözde!
kalp,
yitik bedende;
yağmur değil, sanki efkâr yağıyor kente…
yağıyor ömrüme, senin yerine!/kanmadım aynalara sana kandığım kadar,
içimde bir boşluk sana yandığım kadar…/

öyle bir serüvendir ki hayat,
karanlıkta polyanna'lar, ışıklarda palyaçolar dolaşır. dize'lerinin sahibi şair'dir.

ben mızrabı kırık bağlama,
ben bir erken akşam, bir telaşlı kasaba;
savurdum yüreğimi erken göçen kuşlara…

ben geride kimsesi kendi kalmış.
bir yalnız bulut terk edilmiş ufukta.
ıslıkla türküler söyledim zifiri sokaklara…

ben okyanuslarda yalnız bir taka.
hep özlettim kendimi kıyılara,
hep özettim ünlemlere, hep özet sorulara…

yaslanıp bir gülün kokusuna,
dağıttım ömrümü incinmiş notalara,
dağıttım gençliğimi terli ayrılıklara…

ben mızrabı kırık bağlama,
ben bir erken akşam, bir telaşlı kasaba;
savurdum yüreğimi erken göçen kuşlara.

daha bakıp durmaktayım göklerde kanatlara...

1962 doğumlu kürt/ türk yazar, şair, gazeteci olup aslında hukuk okumuştur.
çok fazla kitabı mevcuttur.

geçen bir belgeselde diyarbakır cezaevi'nden bahsediyordu. "içeride, acaba bu cezaevinin olduğu ilçeyi mi boşalttılar, nasıl bu kadar feryada kimse gelmez" diyorduk dedi. o kadar içim acıdı ki. insanın insana bu zulmü yapabiliyor olması çok korkutucu.