zaman kırmızısı dudaklarla

" mezara koy sözleri, ölenle bir arada
anlamını ver kendi sözüne
gölgeyi ona ver... "

1920/ 1970 yılları arasında yaşamış usta şair paul celan imzalı 80 sayfalık eser;
türkçe'ye ise gertrude durusoy ve ahmet necdet tarafından çevrilmiştir.

paul celan'ın daha önce okuduğum hiçkimse'nin gülü ve ellerin zamanlarla dolu eserlerine kıyasla daha yalın bir eser olduğunu düşünüyorum, sarsıcı bulmadım ve paul celan seviyesinin altında kalan şiirler olduğu kanaatindeyim.

kitabım yarım kalmıştı, az önce bitti ve şimdi etkileyici bulduğum birkaç dize hatrına yazıyorum.

yıkım ve ölüme dair olan şiirleri iyi buldum, kitaba genel olarak çok ısınamamış olsam da bazı dizelerinin efsunkâr olduğunu kabul ediyorum.

birinin yanında yaşamanın ona benzemeye başlamakla ilgisi, kişinin ettiği her sözde o söze kendi rengini vermesinin önemi, ölen bir sevdiğini mezarına koyarken ona veda edilen sözcüklerin acı dolu tarafları, gölgeyi ona ver diyerek ise ayrılık olsa bile senin bir parçan ayrılanın hep yanındadır gibi bir anlam çıkarmanın mümkün olduğu dizeler, kitabı anlatabileceğim bazı temalardı.

etkileyici bulduğum dizeleri bırakarak burada bitiriyorum.

çok ısınamamış olsam da okunmaya değer bir kitap olduğunu söylemem mümkün olacaktır.