turgut akaslan

"mahalle maçı" romanı ile tanıyıp sonrasında kopmadan art arda "deliler kahvehanesi" ve" öykü'nün öyküsü" romanlarını okuduğum yazar. bir de 'benim şiirim yalnızlık' adlı bir şiir kitabı var.

eserlerinde çoktan unutulup giden değerlerden tutun da ülkenin sosyokültürel problemlerine, insanın varoluş sanıcılarına değinen geniş bir yelpazeye sahip. kendi gerçeklikleri dışında her şeye kör insanların (bizlerin) kulağına kar suyu kaçırmak ister eserleriyle.

betimlemelerini de yabana atılmayacak cinste bulduğumu belirtmek isterim. hevesle neler yazacağını merak ettiğim bir yazar. okurken altını çizmeden duramadığım satırlarından...

'bir bütün içinde parçalanmak gibiydi yaşamak, bütün parçalar aynı hikayeyi tamamlıyordu: ölümü! ölmek için yaşıyordu kahvehanenin müptelaları da, diğer herkes gibi... ölümün varlığını unutmuş, ölüme koşarak."
(bkz: deliler kahvehanesi)

kendisi hakkında girilmiş tanımları görünce çok mutlu oldum. hayatıyla ve yazdıklarıyla oluşturduğu bütün, mütevazı kimliğiyle ve edebi üslubuyla sevdiğim ve saydığım bir yazar ve insandır.

ismi ilan edilmemiş, renkli afişlerde reklam edilmemiş edebiyat emekçilerini bilir. biz ancak onları kaybettikten sonra "çok kıymetli şair, yaşarken bilinmiyordu" deriz. bilinmediğinden değil, bilmediğimizdendir. saklanmamıştır güzel şairlerimiz, hatta hep gözümüzün önündedir de biz görmeyiz birçok şeyde olduğu gibi.

öykü'nün öyküsü'nü okuduğumda çok ağladım. süslenmemiş bir gerçek olduğu, bu toplumun gerçeği olduğu için çok etkiledi beni.

çok kıymetli bir yazarımız. üretimlerini okumaktan heyecan duyuyorum.