muhafazakar ailenin farklı düşünen çocuğu olmak

sancılı bir ilk gençlik yaşamaya sebep olan durumdur. fakat bazı durumlarda aile üyelerinin birbirlerine sevgisi ve bağlılığı kapalı gözleri açabiliyor. onlara benzemediğimi/benzemeyeceğimi anladıklarında çok sert tepkiler gösterdiler. sürekli kavga, evin hepimize zindan olması gibi. sonra 18 yaşındaki kızlarını eylemlerde dayak yemiş halde görüp emniyette gözaltı çıkışı alıp eve götürdüler. bunları yaşadıkça düşüncelerimi dinlemeye başladılar, bir birey olduğumun farkına vardılar. hayatın getirdikleri ile ben de keskinliğimden sıyrıldım, olgunlaştım, onlar da artık eskisi gibi değiller. hayata bakışları değişti, siyasal düşünceleri insancıl hale geldi. sonucunda benimle 8 mart'a gelen bir annem, 1 mayıs'a giderken "kızım dikkatli ol, istersen ben de seninle geleyim" diyen bir babam oldu. bu raddeye gelebilmeyi ben de hiç hayal etmemiştim.