muhafazakar ailenin farklı düşünen çocuğu olmak

tam olarak o çocuktum, tam olarak bükmenin dediklerini yaşadım, kuranı 5 yaşında öğrenmiştim. ezber yaptırmalar, cemaatin sıkı yönetimli yurtlarına göndermeler(camdan bakmak dahi yasaktı). soru sormaya korkardım dinsiz damgası yiyeceğim diye. sonra din algısını resetledim kafamda. ateist bir arkadaşım kuranda sadece iyi insan ol yazmalıydı demişti. ben de takıldığım yerde kitaba baktım. meğer nasıl iyi insan olunurun açıklaması da varmış. kendim buldum sonradan. hem daha sağlam, hem daha sevimli oldu böylesi. şimdilerde iyi insanım, arada polisten kaçarım arkadaşlarla buluşup üflüyoz falan...

başta farklı düşündüğüm için aşırı baskılara maruz kalsam da bana yaptıkları baskıları yüzlerine vurduğumda artık bir şey isteyecekleri zaman bile başkasından istiyorlar. mesudum. bugün ibadetlerimi yapmamamdan sokakta nasıl yürüdüğüme kadar her şey kendi kararım. kurbağayı tencerede ısıtır gibi ısıtmak lazım. küçük küçük de olsa kurbağa pişer.

eğer öyle ise sen ayvayı yemişsin gadeşim (ben de öyle).

beynamaz sıfatı üstünüze yapışır. küçükken namaz kılıyormuş gibi yaparsınız çünkü anlamsız ve zor gelir. ramazan ayında oruç tutarmış gibi yaparsınız ya da. bu mış gibi yapmalar kolay gelebilir gözünüze ancak her biri karakterinizi yaralar, ezik ve çaresiz hissettirir. yanisi, ömrünüz mış gibi yaparak geçer. yazarın bahsettiği gibi senelerce kur'an kurslarına gidersiniz. ancak ailenizin bulunmadığı ortamlarda kendiniz olabilirsiniz.

daha çok çalışıp evden uzaklaşma ve iyi bir üniversiteye gidip hayatını yaşama hayalini kurdurtan ailedir . kurtulanamaığı zaman yavaş yavaş kanser yapar öldürür mazallah

sonunda din değiştirmeme sebep olmuştur. ailemide seviyorum ama baskı hem onlara hem bize zarar veriyor. sonra neden böyle olduk biz.

bazen onlarıda anlıyorum, iyi olmamızı istiyorlar ama ipin ucunu çoğu aile kaçırdı.

z kuşağında müslüman kalırsa ne ala.

ateistliğin adı farklı düşünmek olmuş ! swh!

böyle çocuklar ölene kadar boşlukta yaşar. sanki ďin , parçalarımızı yapıştıran sorgusuz bir tutkal gibi, bir şeye inanmayan herkes gibi iç muhasebesi bitmez, neye inanacaĝını da neye inanmayacagini da bilemez. mutsuzdur bu çocuklar , inanmadığını söylemek şurda dursun, belki imana gelirsin umuduyla zorla cumaya bile götürülürsün. çünkü bu gibi ailelerde , zihinde yüzde bir milyar kez emin oldukları bir allah vardır. kesin, katı kuralları olan, yakan, korku veren bir allah. çocuk için cehennem gibi bir şeydir ama ailenin pek de umrunda olmaz. batı da çocuklar 2-3 yaşlarında yüzme, piyano, satranç, bale, matematik, beyzbol, tenis kurslarına yazdırılırken türkiyede çocuklar, daha bebekken kuran kursuna yazdırılır. daha konuşamayan çocuklar, hizaya gelsin diye bir camide soldan verilen harfleri ezberlemeye çalışırlar. neden birleşmiş milletlere alınmadığımız çok açık değil mi? elli yıl kuran kursuna gitsen de katil oluyorsun, hırsız oluyorsun, kötülük yapıyorsun. ama onlar, doğar doğmaz cennete gitsin diye hemen din öĝretilmeyen çocuklar ise büyüyüp nobel alıyor, dünyaya kalıcı şeyler bırakabiliyor. neyse ya. sustum.

farklı düşünmenin sadece ateizm olduğunu zanneden yazarları gördüğümüz başlık. (bkz: engelle)

(bkz: değmen benim gamlı yaslı gönlüme)

din kültürü öğretmeni anne ve babanın çocuğuyum.

bakın psikolojik baskıyı falan bir kenara bırakırsak o kadar büyük bir toplumsal baskı altında büyüdüm ki inanın kafayı yemediğime şükrediyorum. küfür edersin senin annen baban din kültürü öğretmeni değil mi ayıp. sakız çiğnersin adab-ı muaşeret öğretmedi mi sana annen baban ayıp. sevgilin olur anan baban ilahiyatçı değil mi senin bilmiyor musun evlenmeden eline kız eli bile değmeyeceğini ayıp. içki içersin haram haram boğazında kalır.

sizin kendi benliğiniz ve hayatınızı yönlendirebilme yetiniz olduğunun farkında değildir insanlar. sürekli belirli kalıplar altında yaşamınızı idame ettirmenizi beklerler. bir birey olarak sekülerleşen çılgın hafız değilsinizdir, din kültürü öğretmeni x ve din kültürü öğretmeni y'nin oğlusunuzdur. bütün seçimleriniz bu yapılanmanın üstüne kurulmalıdır-sanki-.

karakteriniz şekillenirken sırf bu düşünce yapısından kurtulmak için farklı görüşlere eğiliminiz artar, sorgulamaya kendinizi başka bir insan olarak lanse ettirmeye çalışırsınız fakat bu arada aynı aile yapısında hayatınızı sürdürmenizde gerekir. yani sürekli bir ikilem içinde olursunuz. ne içinde ne dışındasınızdır yaşadığınız hayatın. bu yüzden hep bir kapı eşiğinde gibi yarım yamalaksınızdır. bazıları çok cesur olur resti çeker istediği hayatı yaşamak için bazıları şanslı olur ailesi bir birey olarak olduğu şekilde kabullenir. benim asıl üzüldüğüm annesini babasını toprağa koyana kadar yarım yamalak yaşayanlardır.


velhasıl kelam aynı ceza hukukundaki gibi suç ve cezanın şahsiliği ilkesinin insan yaşamında da uygulanması gerekir.

leküm diniküm veliyedin. senin dinin sanadır annecim/babacım, benim dinim banadır. her koyun kendi bacağından asılır.

akşam yemeğinde açık olan haber bülteni yüzünden sofradan bir saat kavga ettikten sonra kalkmaktır. akrabalar geldiğinde ağzını açtığın an annenin kaş göz yapmaya başlamasıdır.

muhtemeldir ki ruhunuz ervah-ı alemde ikinci secdeyi reddetmiş. yazık.

buradaki aile dışarıya çıkmayı, fotoğraf çekinmeyi, açık olmayı kısıtlayan seviyedeyse haklı bir mücadele verir.

ama yok ben ateistim ve sizden gizlemek istemiyorum bu yüzden bana saygı duyacaksınız ise tamamen ergenliktir.

yaşam şartlarınızı kısıtlamadığı süreçte bazı dinsel ritüeller gelenek görenek olarak görüp ailenizle ortak bir paydada buluşmaya yaşınız ilerlediğinde başlayacaksınız ki o dinsel ritüellerin çoğu da sahiden gelenek görenektir şaman kültüründen kalmadır. kandil, mezar duası, batıl inançlar vb. vb.

bu konuda çok doluyum. küçüklüğümden beri mantığımın esiriyim ve ailemin görüşü bana aşırı mantıksız geldi hep. ben de camiye gittim, “kuran’ı söktüm” karşılığında bir lollypop verildi. çok sevinmiştim. hoca kendi çocuğuna afilli bir çikolata vermişti. ben göremem böyle şeyleri, arkadaşım göstermişti. bulutlara bakıp allah sanacak kadar küçüktüm.

caminin önünde öpüşen çiftlerden iğrenecek kadar küçüktüm, artık emindim: benim camiye gitmem, kuranı okuyabilmem, oruç tutmam yani vazifelerimi yerine getirmemin karşılığı bir şekerden ibaretti.

okuldan kaçmamın namussuzluk sayılacak kadar küçüktüm ve fark ettim ki dua’larım uzay boşluğunda kara deliklere varıp, dönmüyor, yok sayılıyordum.

ben tanrı olsam çocukların gönlünü eylerdim. bulutlara değil bana anlatmalarını isterdim, biraz şımarmayı hoş görürdüm.

aklımdan geçen dilime döküldüğün de yediğim okkalı tokatlar ve kaybolan bi tutam saçlarımın üzüntüsü ile, dinsel mevzuları ailemle konuşmamam gerektiğini, -mış gibi yapmanın hayat kurtardığını, mantığımın aile şefkatine olan ihtiyacıma yenik düşmesi gerektiğini anlayacak kadar büyümüştüm.

çevresinden, arkadaşlarından etkilenmiş ve doğal olarak, gençliğin verdiği heyecan ve cahillik ile bu tür bir hal içerisinde bulmuştur kendisini. zira eğer ki aksi olsa, ailesini bir kaç özenti arkadaş uğruna reddetmese bu kezde yine arkadaş çevresi onu ret edecek yada dışlayacaktır.

bu yüzden rahat, istediği gibi yaşayacağı, arkadaş ortamında gördüğü yaşam tarzını seçmiş ailesinden farklı bir düşünce yapısına bürünmüştür. çok var çevremde bu tür insanlar. kimi kurtuldu kimi de azılı ateist oldu çıktı. he, yolun sonu pişmanlık ama farkında değiller tabi.

başarıdır. sana öğretilen, dayatılan doğruların dışına çıkabilmiş olmak takdir edilecek bir şeydir ama çok da büyük bir olay değil. 21.yüzyıldayız bilgiye istediğin şekilde erişebilmek mümkün artık.
ancak tam tersine ''e böyle büyümüş ne yapalım böyle öğrenmiş yazık'' diye de ailesi gibi düşünmeye devam eden milleti aklayamam çünkü cahillik affedilemez artık.

kanser, verem, veba, depresyon, anksiyete velhasıl bütün hastalıkların sebebidir. çok geçmiş olsun şimdiden.

açıkçası farklı düşünebilene rastlamadım. farklı düşünmek isteyene ise fazlaca. buradan söz konusu tipin arkadaşlarına sesleniyorum, eğer size ailesi hakkında mızmızlanıyorsa sadece dinleyin, yorum yaptığınızda siz kötü oluyorsunuz. tecrübeyle sabit

yaşadığım ve çok zor olan bir durumdur.
çevredeki fikirlerden kendini sıyırıp, sorgulamak ve bunun sonucunda insanın kendi fikirlerinin oluşması kişiye benliğini kazandırır. ne yazık ki yaşadığınız insanlar sizden farklı düşünen insanlar olunca kendiniz olmak için çok uğraşmanız gerekiyor, çok yorucu. bazı şeyleri anlatmak istersiniz ama "nasıl olsa yargılamadan dinlemeyecekler" diye vazgeçersiniz. dayatılan doğruları ayıp olmasın diye yapmaya çalışırsanız benliğinize saygısızlık yapıyor gibi hissedersiniz. çevrenizde "ne kadar isyankar ve bencilsin" diye yargılanmaya alışırsınız. anlaşılmak ister ama yargılanırsınız. hep içinizde "anlaşılma" umuduyla yaşarsınız.

uzun lafın kısası o kişi benim ve bundan oldukça mutluyum. beni anlamamaları onların sorunu sonuçta ben kendimi açıklıyorum onlar anlamak istemiyor.