iç sıkıntısı

iç sıkıntısını ben icat etmedim. bir anı defterinin, telefon mesajının, bir öykünün veya bir mektubun ilk satırlarında olmasa bile ilerleyen cümlelerinde kendini açık etmeye meyillidir demiş olsaydım, onu açıklamaya girişenlere uyum etmeye çalıştığım gibi durum ortaya çıkacaktı. oysa bunu istemediğimden, genel tanımlar hakkında duygularımın ona uygun olduğu zamanları tahmin etmek dışında yapabileceğim pek az şey olduğundan elim kolum bağlı. hisler söz konusuysa eğer, sözü aracı edip etrafa hızla yayılan anlamın ulaştığı herbir akılda neler neler gerçekleştirdiği tam bir muammadır. iki kişi bir araya geldiğinde biri diğerine iç sıkıntısı olduğundan bahsettiğinde, diğeri anlıyorum, bunu ben de yaşadım, biliyorum der ya da başıyla sessizce ve mağrur biçimde onaylar. seni o kadar iyi anlıyorum ki, der gibidir o an.

aynaya baktığında da aynı şeyi düşünüyor ve hissediyorum, hatta bundan eminim. günün herhangi bir saatinde, umulmadık bir anda, diyelim tuvalet ihtiyacının giderilmesinin hemen sonrasında bir el yıkama seramonisinde öyle aniden bir vazoya yapıştırılmış iki kuvars taşı gibi iki göz ile karşılaşmak ne tuhaftır. bu hissi -hissizligi biliyorum. işte kendimize yakalandık, hepimiz, milyarlarca insan. ne yazık ki o an sessizce geçiştirilir. iç sıkıntısı gibi uluorta açıklanmaz.

iç sesler konusuysa ayrı bir bilinmezlik denizinin runik öğesi ya da öznesidir ve onun rengi hakkında bir şey demek pek mümkün değildir. sesin rengi olup olmadığı konusuysa tartışmaya oldukça açıktır. hele iç seslerimizin yıllar içinde bedeni içinde olduğu kişiye başka bir anlatımla öznesine yabancılaşması, işte bu konu, pek çok duygunun, akla yenilmesi ile ilgi olabilir ya da olmayabilir.