varoluş sıkıntısı

bir taraftan varlığın bütün ağırlığını kendi omuzlarında hissederken, diğer taraftan onun bir saçmalıktan ibaret olduğunun farkında olmaktır.

içten içe çürüten sancı.

sıkıntı olarak nitelendirilmesini çok mantıklı bulmaktayım, zira bir durumdan öte çözüm arayan bir sıkıntı gibi durmaktadır. varlığın mevcudiyeti tartışmalı bir husustur, stabil bir bağlamda tartışılamaz. ancak sıkıntı olarak nitelendirilebilir.

ben pratik bir adamım. simülasyon bile olsa simülasyon lan bu diye kafama bir kurşun sıkmam.

simülasyondaysak da bana uyar zira o zaman doğru yanlış - anlamlı anlamsız ama bir amaç olacak ve hiçbir şey rastlantısal olmayacak.

simülasyon rastlantısal olmak üzerine de olabilir sıkıntı yok.

raslantısal olmak istemiyorum. varlığımın bir anlamı olmalı.

düşünme kabiliyetine sahip olan her insanın zaman zaman yaşadığı durumdur. ee düşünmenin de bir bedeli olmalıydı değil mi sonuçta herkese bu özellik bahşedilmiyor. ara sıra gelir, seni yoklar. bir süre o sularda yüzersin, sonra çıkmak zorunda kalırsın. hızla akıp giden bu karmaşada beyninin "noluyo kardeşim ne bu tantana" demesidir. hızla dönen dünyada biraz duraklar, düşünür, nefes alır, bunalır sonra yeniden o karmaşaya dönersin. belki de o sıkıntılar şarj olduğumuz duraklardır, her ne kadar yaşarken kötü de olsa.

son dönemde görüyorum ki birtakım günlük dertlerin, somut sıkıntıların adını almıştır.
varoluş sıkıntısının böyle bir şey olmadığını düşünüyorum. özü itibariyle kişilerden ve olaylardan bağımsız şekilde seyreden bir sıkıntıdır.
hiçbir somut olgu bu sıkıntının kaynağı değildir. tam tersine varoluş sıkıntısı, harap olmuş somut olguların nedenidir.

varoluş sıkıntısının en kuvvetli nedeni, inanç yitimidir. bu yitim sonrasında, hayattaki anlam olgusunu kaybeden kişilerde görülebilir.
yeri ve zamanı yoktur. en keyifli anınızda pat diye çıkıverir karşınıza. insan yaptığı hiçbir şeyden keyif almamaya başlar.
daha kötüsü ise anhedoni diye tabir edilen yani insanın daha önceleri yapmaktan keyif aldığı eylemlerin artık keyif vermemesi durumunu kalıcı hâle getirmesidir.

işin tıbbi boyutuna gelecek olursak; herhangi bir ilaçla düzeltilebilecek bir durum değildir. serotonin/dopamin geri salınım inhibitörleri bu sıkıntıya hiçbir çare olmaz.
sıkıntı insanın özündedir, bir nevi terminal dönem ruh kanseridir.

günümüzde hava kapalı diye varoluş sıkıntısı çektiğini iddia eden insanlar görüyorum. keşke o kadarcık bir şey olsaydı ama maalesef değil.
bir kesimde entel rahatsızlığı adını takmış durumda. yarayla alay eder yaralanmamış olan diyerekten sözlerimi sonlandırıyorum.


belirli bir şey, bir çöküntü falan değil, bir çeşit, keyfimi yeniden bulamama sıkıntısı.
yaşam benim için gittikçe daha zorlaşıyordu; beden keyifsiz oldu mu, yürek de ölgünleşir.
bana öyle geliyordu ki, hiç öğrenmemiş olduğum, ama yine de çok iyi bildiğim bir şeyi, yani yaşamayı unutuyordum.
albert camus

bir cümleyle açıklamak gerekirse...
her kararımda alabileceğim başka kararları erteliyor ya da yok ediyor oluşum yeni kararlarımla ilgili az önce karar veriyor ya da verebiliyor olmanın hazzını elimden alıyor ve geride yalnız silik pişmanlık izleri bırakıyor küçük bir tebeşirle koca bir benlik yaratmak için çabalayan ben'e.

istemeden var oldum istemeden yok olacağım.
cahillik mutluluktur dedirtir insana

öylece akıntıya kapıp gidercesine yaşayamamaktan, devamlı sorgulamaktan meydana gelen sıkıntıdır.
-ye iç yat! bu mudur hayat?
-niye her gün birbirinin aynısı hep böyle mi gidecek?
-bir şeyler yapmam gerek ama ne?
-ne için yaşıyorum amacım ne ?
gibi soruların sık sık kafada dönmesinin yarattığı sıkıntı ve sancı semptomlarıdır.

(bkz: entel feridun)

varoluş devrimcidir *

varolusumuza anlam yüklemek istiyoruz çünkü hayata isteğimiz dışında fırlatıldı ve bunun farkına varmış canlılarız. varligimiza mana bulamadığımızda gökyüzüne bakın. böyle büyük bir evrende ne kadar küçüğüz. büyük ihtimalle varlığımızın manasız olduğunu kabul etmek en büyük huzura ulaşmamizi sağlayacak.

kuramadığım cümlelerin altında ezliyor tahammülüm. ne zor şeymiş insanın kendi çığlığında büyütmesi sessizliğini. taahhütlü kelimeleri kireç badana duvarlara gömmek ne zormuş. insanı konuştuğu değil, duyduğu yoruyormuş. kalbimi açıp dinlediğimde anladım.

sürekli cevabını aradığım ama asla bulamadığım iğrenç bir şey uekuek

çağımızın insan problemi...

fernando pessoa'nın çektiği çiledir. huzursuzluğun kitabı adlı eserinde bolca mevcuttur.

neden sorusunu hayatınızın vazgeçilmez bir parçası yapan sıkıntıdır.

tuvalete girersin, tüm şartlar lehinedir.
oturursun.

ama o ne? telefonun yanında değildir, o en sevdiğin oyunu oynayamayacaksındır, bölüm canavarı 6 metre ileride olduğu halde şartlar kalkıp almak için çok geçtir.
beden tüketen bensem neden üreten de ben olmayayım diyerek o geri dönülmesi sakınca yaratacak yola girmiştir.

sağına bakarsın çaresizlik, soluna bakarsın çaresizlik.

işte tam o anda her şeyden vazgeçip "bari bunu okuyayım" eline aldığın şampuanın etiketinde yazanlardır varoluş sıkıntısı.

zordur. derin düşüncelere daldırır. o düşüncelerin içinde boğuşur durursunuz. ben henüz bir çıkış yolu bulamadım. düşün düşün nereye kadar bakalım..

"hiçbir şey değişmedi ama yine de her şey başka bir biçimde var olup gidiyor. anlatamıyorum. bulantıya benziyor bu ama aynı zamanda onun tam tersi."(bkz: jean paul sarte-bulantı)

çok derin bir konu biraz dalıp düşününce tribe giriyorsun. varoluşu anlamlandırma çabası, zahmeti... cevabını asla ogrenemiyecegin sorularla dolu bir ortam ve sürekli sorular yeni bir kapıyı acıyor yeni yeni sorunlar doğuruyor..